Σήμερα τελειώνει επίσημα το καλοκαίρι και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε για το φθινόπωρο. Φυσικά, το επίσημο διαφέρει από το ανεπίσημο. Φέτος το φθινόπωρο ήρθε μάλλον λίγο νωρίτερα, όπως ίσως του χρόνου να έρθει λίγο αργότερα. Εδώ πάντως μας ήρθαν ήδη τα πρωτοβρόχια. Δεν μπορώ να πω πως μούτρωσα πολύ με την αλλαγή. Φυσικά και θα προτιμούσα μια όμορφη γλυκιά μέρα, με λίγα σύννεφα και μια όμορφη ζέστη, αλλά και η βροχερή μέρα έχει την χάρη της...

Πόσο μαγικός είναι ο ήχος της βροχής! Ταξιδιάρικος, ελαφρύς, περιπετειώδης... Καθόλου μονότονος, όπως πιστεύουν μερικοί. Αν προσέξεις θα διακρίνεις πίσω του μια ολόκληρη συμφωνική. Πότε δυνατά να σε ξεκουφαίνει, έπειτα σιγανά, ίσα ίσα που να ακούγεται, έπειτα ξαφνική ησυχία... Η ώρα του σολίστα: μια σταγόνα που πέφτει απαλά από την τέντα, παγιδεύεται για λίγο στα φύλλα ενός φυτού, σε κοιτάζει στα μάτια, σου χαμογελάει και συνεχίζει ήρεμα το ταξίδι της μέχρι την στιγμή που αγγίζει την γη. Και έπειτα ξανά ολόκληρη η χορωδία των άλλων σταγόνων και η βροχή ξαναρχίζει. Πως μπορεί να είναι μονότονο ένα τέτοιο υπερθέαμα;

 Δεν είχε άδικο ο Λέο Μπουσκάλια όταν έλεγε: «Ο πιο όμορφος ήχος είναι αυτός του τρεχούμενου νερού! Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να κάνεις απόψε επιστρέφοντας σπίτι σου είναι να ανοίξεις την βρύση σου και να την αφήσεις να τρέχει! Και να ακούσεις το νερό!»

Ακόμη και πριν από δύο μέρες, όταν βρέθηκα στην μέση μιας καλοκαιρινής μπόρας, είχα την ευκαιρία να ακούσω το νερό. Μούσκεμα τρέχαμε να σωθούμε όπου μπορούσαμε. Περνώντας κάτω από την τέντα ενός μαγαζιού ακούσαμε πιο ήρεμοι την βροχή. Ακόμη και σε εκείνη την δύσκολη μάλλον στιγμή δεν μπορείς να ξεφύγεις από την ομορφιά της. Κι ας είναι η ίδια βροχή που μόλις πριν από μια στιγμή σε έβρεχε, κι ας είναι η ίδια βροχή που μια στιγμή μετά θα σε βρέξει ξανά.

Κοιτάζω τον ουρανό που είναι και πάλι γαλανός. Η βροχή σταμάτησε και η υπόλοιπη μέρα προμηνύεται μάλλον γλυκιά. Κάπου μέσα μου το βλέπω φυσικό αυτό. Ένα τόσο όμορφο καλοκαίρι δεν θα μπορούσε να τελειώσει με μια απλή φθινοπωρινή μέρα.

«Άκου την καρδιά σου, αυτό κάνε.» έλεγε και ξανάλεγε μέσα μου μια παραπονεμένη φωνούλα. Και η αλήθεια είναι πως την είχα παραμελήσει λίγο.

Ήταν Ιούνιος. Βρισκόμουν στα γραφεία της δευτεροβάθμιας, για να καταθέσω μηχανογραφικό με το 10%. Η πρώτη σχολή μου ήταν στα τελειώματα. Δεν μου έμενε πάνω από μήνας για την ορκομωσία μου, που την περίμενα πως και πως άλλωστε. Όλα έγιναν ξαφνικά. Δεν υπολόγιζα να καταθέσω μηχανογραφικό προτού τελειώσω και με τον στρατό. Και τελικά όλα πήγαν καλά.

Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, το πετυχαίνεις, έτσι λένε. Κυρίως όταν παραμελείς τα όνειρά σου και ακολουθείς άλλους δρόμους. Στα 18 του κάποιος ίσως να μην έχει την απαραίτητη ωριμότητα για να σκεφτεί ψύχραιμα τι πραγματικά ζητά. Και ίσως και να μην έχει το θάρρος να ακούσει την καρδιά του. Μα η καρδιά δεν είναι κανένας εύκολος τύπος, που να τα παρατά με την πρώτη αποτυχία. Μπορείς να τιθασεύσεις το κύμα; Μπορείς να σταματήσεις τον άνεμο; Έτσι και με την καρδιά. Όσο και να νομίζεις πως έφυγαν οι βαθιές επιθυμίες, αργά ή γρήγορα ξυπνάνε, τα όνειρα επιστρέφουν και νιώθεις ξαφνικά παγιδευμένος στην άστοχη επιλογή, δυστυχισμένος που δεν ακολούθησες από την αρχή τον δρόμο που ήθελες.

Χθες έμαθα πως περνάω παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης στην Φλώρινα. Θα δείξει. Για πολλά πράγματα. Δεν είναι το ίδιο σαν να περνούσα πριν από πέντε χρόνια. Τώρα υπάρχουν πιο πολλά εμπόδια. Πως θα βγει η σχολή; Θα εργαστώ ποτέ σαν δάσκαλος; Αυτό δεν το γνωρίζω. Ίσως σε τέσσερα ή πέντε χρόνια να κορεστεί ξανά ο κλάδος. Ίσως τελικά να είναι κάτι που θα το κάνω για να αποκτήσω μια εμπειρία παραπάνω. Ίσως όμως και να ικανοποιήσω ένα βαθύ όνειρο. Ίσως... πολλά ίσως. Μα το πιο σημαντικό βήμα έγινε ήδη.

Άκουσα την καρδιά μου.