Ο καιρός περνάει γρήγορα όταν περνάς καλά. Και κάπως έτσι έφτασε ο καιρός για τον στρατό.

Τέλη Ιουλίου έκοψα την αναβολή. Κάθε μέρα του Αύγουστου ένιωθα κάπως σαν να έμπαινα την επόμενη. Τότε μου φαινόταν μικρό το διάστημα από τον Αύγουστο μέχρι τον Νοέμβριο. Μα έκανα λάθος. Ήταν αρκετός καιρός για να κάνω ένα σωρό πράγματα. Ίσως έτσι να βίωσα καλύτερα και την έννοια του χρόνου. Αν βάλεις κάτω ένα τρίμηνο και πεις πως είναι ένα τρίμηνο, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, εκτιμάς την αξία του. Και αυτό μάλλον θα έπρεπε να το σκέφτομαι και για κάθε μέρα ξεχωριστά.

Κάπου στα μισά του Σεπτεμβρίου σταμάτησα να σκέφτομαι πλέον τον χρόνο. Εκείνο τον καιρό υπήρξα ευτυχισμένος όσο ποτέ άλλοτε στην ζωή μου. Ξυπνούσα ό,τι ώρα ήθελα, κοιμόμουν όσο ήθελα, έβγαινα όσο ήθελα, δεν είχα υποχρεώσεις. Με την (πρώτη) σχολή είχα ξεμπερδέψει και επιτέλους ήταν Σεπτέμβριος και δεν είχα εξεταστική. Και δουλειά δεν χρειαζόταν να βρω γιατί πολύ απλά «Ποιος θα προσλάμβανε κάποιον που σε ένα μήνα πάει στρατό;»...

Μην φανταστείτε πως είμαι τόσο τεμπέλης! Μα τεμπέλιασα αρκετά, ίσως μάλιστα να παρατεμπέλιασα, μα όπως και να ’χει, το χάρηκα!

Σήμερα είναι Σάββατο. Δευτέρα μπαίνω. Δεν έχω ξαναπάει στην Νιγρίτα Σερρών. Θα είναι κάτι καινούργιο από πολλές απόψεις και ελπίζω να είναι και κάτι όμορφο.

Σας αποχαιρετώ λοιπόν για κάποιον καιρό... Σίγουρα θα σας γράψω εντυπώσεις με την πρώτη ευκαιρία!

Να είστε όλοι πάντα καλά,

να δημιουργείτε,

να χαμογελάτε,

να αγαπάτε,

να ζείτε!