Μέσα σ’ αυτήν την τρελή καθημερινότητα, όπου όλα εξελίσσονται απίστευτα γρήγορα, το να έχεις χόμπυ μοιάζει μάλλον με περιττή πολυτέλεια. Γιατί να βάλεις στο πρόγραμμά σου κάτι που δεν σε ωφελεί άμεσα; Πολλές φορές λες ότι δεν βρίσκεις χρόνο, άλλες ότι δεν αισθάνεσαι καλά, άλλες ότι σου έτυχε κάτι ξαφνικό. Χίλιες δυο δικαιολογίες προς το μόνο πρόσωπο από το οποίο δεν θα έπρεπε να κρύβεσαι: εσένα.
Κάποιες φορές αναγκάζεσαι να τα ξεκινήσεις πάλι με το ζόρι, όπως μπορεί να συμβεί για παράδειγμα με την γυμναστική που στην συστήνει ο ορθοπεδικός για να ξαναβρείς την φόρμα σου (όπως συνέβη σε μένα σήμερα). Μόνο που τότε το χόμπυ παύει να είναι χόμπυ και θυμίζει περισσότερο θεραπευτική αγωγή παρά ψυχαγωγία. Το σημαντικότερο τότε είναι να μετατρέψεις την «θεραπεία» σε «χαρά».
Το πρόβλημα είναι πως υπάρχουν χόμπυ για τα οποία κανένας αληθινός γιατρός δεν θα σου πει ποτέ να ασχοληθείς ξανά μαζί τους. Αν όμως υπήρχε ένας γιατρός των χόμπυ, σίγουρα θα μπορούσε να σου πει «Ξέρεις, πρέπει να παίξεις ξανά κιθάρα» ή «Λυπάμαι που το λέω, αλλά πρέπει να αρχίσεις και πάλι να ζωγραφίζεις πριν να είναι πολύ αργά». Και τότε θα ακολουθούσες αναγκαστικά την συμβουλή του. Ίσως να γκρίνιαζες και λίγο αλλά θα την ακολουθούσες.
Μην περιμένεις ωστόσο να χτυπήσει μέσα σου το καμπανάκι αυτού του γιατρού για να ξεκινήσεις ξανά αυτό που άφησες μισό. Μην επιτρέψεις την επανεμφάνιση ενός χόμπυ ως θεραπευτική αγωγή. Έχεις πάντα καιρό να ξαναβρείς την χαμένη χαρά της δημιουργίας!
5 σχόλια