Τράβηξε την προσοχή μου από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του. Το παρακολούθησα να σχηματίζεται αργά, να καταλαμβάνει τον χώρο γύρω του, να βάφει με τα δικά του χρώματα το προηγουμένως μονότονο περιβάλλον του.
Ήταν μια μάχη, την οποία κερδίζει πάντοτε ο πιο δυνατός, ο βαμμένος με τα πιο ζωηρά χρώματα. Είναι γραμμένο από την φύση να χάνει πάντα το λευκό από το κόκκινο ή το μπλε ή το πράσινο, μέχρι την στιγμή που ξεπηδάει ξαφνικά σαν συνδυασμός όλων αυτών των συνιστωσών. Μα εκείνη την στιγμή παρακολουθούσα την φάση της ήττας.
Αν και παραδοσιακά ένα ουράνιο τόξο οφείλει να σέβεται τον σχηματισμό ενός τόξου, το συγκεκριμένο αγνοούσε προκλητικά όλους τους κανόνες του παιχνιδιού, σχηματίζοντας τα πιο παράξενα σχέδια και τους πιο εξωτικούς συνδυασμούς χρωμάτων. Ήταν στ’ αλήθεια μια μαγική διαδικασία που έλκυε την ματιά, που υπνώτιζε την σκέψη, που θόλωνε τον νου χαράζοντας νέα μονοπάτια προς τα πιο φανταστικά ταξίδια.
Ήταν μεσημέρι, ο ήλιος ζεστός, η μέρα πανέμορφη και γλυκιά. Ο ουρανός δεν είχε ούτε ένα σύννεφο, μα κάπου κρυμμένο έβλεπε κανείς ένα φευγαλέο δάκρυ. Αν και όμορφο, ήταν λυπηρό, γιατί εκείνο το "ουράνιο" τόξο ήταν τελικά θαλάσσιο, καθώς έπλεε πάνω σε ένα μεγάλο στρώμα λαδιού, ίσως και πετρελαίου, ξεχασμένο από ποιος ξέρει ποιους ασυνείδητους παραθεριστές...
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε. Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας evgeniosasteris Ευγένιος Αστέρις (αν και είναι μόνο ένα απλό ψευδώνυμο...)
Φοιτητής
από ΒΟΛΟΣ