Είδες πως,

το ερέθισμα της ύπαρξης

καταναλώνει την αυτοτέλεια

επιτρέποντας,

στην ευθύτητα της μνήμης

να εκμεταλλεύεται διαχρονικά

την ανευθυνότητα?

Είδες πως,

υιοθετώντας ως, ελιξίριο

αυτοκάθαρσης την παρανόηση

προπαγανδίζεις τη συσκότιση

ανατρέποντας,

στην αυθαιρεσία της αμφιβολίας

ευοίωνη, προοπτική?

Αντικρούοντας την αθωότητα

είδες πως,

τα λόγια, διολισθαίνουν

επί λευκού κλοιού ανοησίας,

σε εύγλωττη παρερμηνεία

ανάρμοστων σκέψεων?

Αναλογίσου!

Στων λόγων τη μελέτη,

κατανοείς…

Το μέγιστο της πλάνης?

Προς ώση ευθύτητας,

αποδέχεσαι…

Την παρόρμηση του λάθους?

Διχογνωμίας  αποτέλεσμα,

επαληθεύει το σκεπτικό!

Κουπλέ

Φίλοι γνωστοί και, άγνωστοι

ας  πούμε.. Καλημέρα

μήπως βαφτεί, ποιο όμορφη

η άχρωμη μας μέρα.

Ζεστή να είναι, με ψυχής

συναίσθημα ντυμένη

ανθρώπινη, αυθεντική

όχι  ρηχά, ειπωμένη.

Ρεφρέν

Κι ‘ εγώ, τις καλημέρες σας,

με νότες, θα στολίσω

περιστερόπουλα λευκά,

στον ουρανό, θα αφήσω

να ταξιδεύουν με νοτιά,

στου κόσμου τις βεγγέρες

γεμίζοντας όλη τη γη

πρόσχαρες,  καλημέρες.

Κουπλέ

Εχθροί μου άσπονδοι, εσείς

πείτε, μια καλημέρα

εγώ ήδη, σας συγχώρησα

ρίχνοντας στον αγέρα

λόγια, που αμφισβήτησαν

της  λογικής το πρίσμα

προτάσσοντας, καλή καρδιά

 ενάντια, στο πείσμα.

Ρεφρέν

Κι ‘ εγώ, τις καλημέρες σας…

Κουπλέ

Αγαπητοί συνέλληνες

καλημερούδια ας πούμε

έτσι, μικρό ευχαριστώ

στο πλάστη μας, που ζούμε.

Ξέρω, τα βάσανα πολλά

αβάσταχτες οι λύπες

παρά όλα αυτά μέρα καλή

αξίζει, χίλιες πίκρες.

Αγάπη μόνο εσύ

μπορείς να διαφεντεύεις,

τα πάθη στις καρδιές

μονάχη,  κυβερνάς

γλυκά, στη σκέψη

όταν ταξιδεύεις

κάθε αντίσταση,

σαν μέταλλο λυγάς.

Μπορεί αδύναμη

να κλαίς να ικετεύεις

να μοιάζει ο πόνος σου

αγιάτρευτος, βουβός

μα, σαν θυμώνεις

ξέρεις να παιδεύεις,

γίνεσαι τύραννος

αβάστακτος, σκληρός.

Την ίδια τη στιγμή

που εύνοια μας χαρίζεις

ζήλεια  ανυπόφορη

την ίδια μας κερνάς,

το αγγελικό σου

κρύβεις  προσωπείο

    άγριο θηρίο,

γίνεσαι και, πολεμάς.

Ντύνεις, με όνειρα

την άχαρη ζωή μας,

όπου εμφανίζεσαι

επικρατεί γιορτή,

πληγή σαν γίνεις

όμως, στη καρδιά μας

χέρια  …οπλίζεις, 

με ανείπωτη οργή.

Κάθε σου άγγιγμα,

προσφέρει τη γαλήνη

απλώνει εκχύλισμα,

σπάνιας ευωδιάς

σημάδια ωστόσο,

πάνω μας αφήνει

γιατί αγάπη και,

αγκάθια κουβαλάς.

Για όλους ...

Ανέκαθεν  παράτολμη

του  εγκέφαλου  η …γέννα  

για να πειστείς,  δοκίμασε

…οπλίσου, με μια  πένα

μετά, πιάσε  να  σκέφτεσαι

πως ,  πρέπει  να αραδιάσεις

κάθε  που θέλεις, στο χαρτί

ώστε,  να το  ταιριάξεις.

 Επέλεξε  όσες  λέξεις  βρεις

η  όσες  ενθυμείσαι

συγκράτησε  ερεθίσματα,  τριγύρω

όπου κι’ αν είσαι

κι’  όλα μαζί, στο  πρόχειρο

ξεκίνα  να… σκαλίζεις

να  τα… μακραίνεις, να… τραβάς ,

ν’  …αναποδογυρίζεις.

Τόση  λαχτάρα,  για να βγει

στρωτή ,ωραία ρίμα

που να σου κάνει ρυθμικό,

του οίστρο σου το ποίημα,

δεν είναι τόσο εύκολο

όσο  αρκετοί  νομίζουν

κι’ ασύντακτα, ανορθόγραφα,

όλο  ορνιθοσκαλίζουν.

Το κάθε τι που γράφεται

πρέπει και, να ταιριάζει

κάποιες φορές, ένα γραπτό

ύδατα λεν’ ταράζει…

Κατηγορώ!  Γράφει  ο  Ζολά

κι’ αυτό, μονάχα  φτάνει

να ανατρέψει αυθωρεί,

δικαστική… πλεκτάνη!

Του λόγου αριστουργήματα

λοιπόν, μην  αγνοήσεις

υπήρξαν κείμενα …φωτιά

που  ρίξαν, κυβερνήσεις.