Για όλους..!

Για όλους..!

Στο είπα, τα όνειρα πως, είναι δανεικά

γιατί η ζωή μας, εφευρίσκει χίλιους τρόπους
να καταστρέφει της ψυχής τα ιδανικά,
σε αδιέξοδο να φέρνει τους ανθρώπους.
Στο είπα η ελπίδα, αυταπάτες καλλιεργεί,
σαν παραμύθι που τη σκέψη, γοητεύει
 τέχνασμα λόγου που απλώς, δικαιολογεί
γιατί το όνειρο, μας απογοητεύει.
Στο είπα ο έρωτας, αν μοιάζει, με φωτιά
και, κατακαίει της καρδιάς τα φυλλοκάρδια,
στο τέλος στάχτη, αφήνει μόνο και, βρωμιά
νεκρές αισθήσεις, με ανεξίτηλα σημάδια.
Στο είπα η φιλία προδοσία, θα γεννά
είναι ευάλωτη απ’ τη φύση της να φθίνει,
φέρνει χαρά, στη παιδική ανεμελιά
όμως, στο τέλος, ξέρει πόνο να σου δίνει.
Στο είπα η κατάληξη, στου χρόνου τη ροή,
θα είναι η απόλυτη της μοναξιάς παρέα
καθώς, αγγίζει φιλικά κάθε ψυχή,
με αναμνήσεις η με δάκρυα, φευγαλέα.
Στο είπα ο χάρος, σε παράθυρο ανοικτό
κρυμμένος στέκεται, στο σκιερό  περβάζι
παίζει παράξενο, με τη ζωή κρυφτό
μα, στο φινάλε τη σφραγίδα, αυτός βάζει!

Για όλους..!

Δι’ ονόματα της χάρισε η νονά της .
τη βάπτισε.. Παρθένα και Πιπίτσα.
Όνομα πράμα το λοιπόν η φαμελιά της 
την έλεγαν η… παρθενοπιπίτσα!

Μ’ ένας τσίφτης , νεαρός κάποιο βραδάκι 
της μόστραρε, σε στυλ ρομαντικό
τι, θ’ έλεγες να βγούμε, για ποτάκι
και άμα λάχει και, κάνα σιροπιαστό?

Το όμορφο ρομάντζο κάπως έτσι
ξεκίνησε, στο δρόμο το σωστό.
μα, πάνω π’ έγλυφε η πιπί το κουταλάκι
ο μόρτης… σφύριξε και, ένα… χειροπιαστό!
Λίγο σιρόπι, με φεγγάρι και, μια πίτσα,
στο παρελθόν ξαπόστειλαν
το…  παρθενοπιπίτσα!

Σκεφτήκανε τ’ απονενοημένο
να το κρατήσουνε παντοτινά κρυφό
γιατί, να χάσει το πανέμορφο όνομά της
να παραμείνει, όπως τον παλιό, καλό καιρό!

Πάνω στο δίμηνο όμως ακριβώς και, κάτι
τα σημαδάκια είχαν γίνει φανερά.
κι’ ενώ η μαμά, δεν έκλεινε πια μάτι,
ο φάδερ ρώταγε πως, πάχυνε η μικρά?

Αχ μωρέ Μπάμπη τι ρωτάς,
του λέει η Κίτσα
ξέχασες  πόσα λιπαρά
έχει, μια  πίτσα?
«Τι εννοάς, απόρησε ο Μπάμπης».
μας έχουν φέρει προ τετελεσμένου
κι’ ωμά το λες η παρθενοπιπίτσα
ολίγον σκέτη έχει μείνει , από Πιπίτσα?

Τι να σου πω, το γρίφο βρήκες
δε λες καλά, 
που καταργήθηκαν οι προίκες!!

Για όλους...!

Για όλους...!

Για όλους ...!

Για όλους..!

Για όλους..!

Φρόντισα πολύ πρωί- νωρίς,

σαν του ήλιου έσκασε αχτίδα

να βρεθώ, σε στάση αναμονής,

για να καρτεράω την ελπίδα.

Έμαθα πως, κάνει το στερνό

δρομολόι, στη γραμμή ετούτη

κι’ έτσι, αποφάσισα πουρνό

και, δεν το κουνάω ούτε ρούπι.

Μη τυχόν μου φύγει και, χαθεί

εύκολο, δεν είναι να ξανάρθει

μα η αναίσθητη καθυστερεί

και, αναρωτιέμαι πότε, θα ρθει… 

Μεσημέρι και, αδημονώ

τα νευράκια μου χορδές βαρούνε

άρχισα, διαβάτες να ρωτώ

μα, δε ξέρανε, για να μου πούνε.

Κάπου, στον ορίζοντα θαρρώ

σκονισμένο όχημα να είδα

παίρνω θάρρος και, αναφωνώ

επί τέλους, φτάνει  η ελπίδα.

Όμως, λάθος έκανα φριχτό

  κι’ υπομονή μου εξαντλείται

ήτανε καμιόνι αδειανό

και, το όνειρο μου αναιρείται

Κάποιος που με βλέπει, στη νυχτιά

να μαι εκεί, στη στάση κολλημένος

έρχεται και, με ρωτά δειλά

τι να περιμένω ο καημένος…

Την ελπίδα, ευθέως του απαντώ

μου παν από δω μόνο, περνάει

τώρα, αυτό ήταν πριν καιρό

άλλαξε μου λέει και, γελάει.

Άλλαξε? Ελπίζω χωρατό

άνθρωπε μου λες, μη νευριάσω

μπα αλήθεια, να φιλώ σταυρό

κόντεψα απ’ τα νεύρα μου, να σκάσω.

Άντε τώρα, στο ξανά, μανά

να βγω, στο σεργιάνι να τη ψάξω,

σε ποια ρούγα και, σε ποια στενά,

με τη αντοχή, για να τη φτάσω.

Κάθισα ,σε βράχο σκυθρωπός

ράκος και, κουρέλι πρέπει να μουν

γιατί, τσούρμο επιβάτες ευτυχώς

ήρθαν ξαφνικά να, με συνδράμουν

κάποιος, τους ξεγέλασε κι’ αυτούς

κι’ ήρθαν πεζοπόροι ως τη στάση

μα, έχω το δικαίωμα να πω

καρντάσια! …Μας την έχουν σκάσει!

Για όλους...!