Είναι μερικές φορές που νιώθεις ότι ο αέρας έχει ταξιδέψει αλλού. Μακρία από σένα και σε αφήνει χωρίς αναπνοή. Δεν ξέρω αν αυτό η ευφορία που νιώθω είναι γιατί απλά κατάλαβα ότι όλα είναι αναλώσιμα και με ημερομηνία λήξης, μα είχα μια υπέροχη βδομάδα. Πραγματικά θυμήθηκα αυτό που μου έλεγε μια φίλη πριν μερικούς μήνες. Μην πλησιάζεις σε υπερβολικό βαθμό το κόσμο. Πάντα θα έχουνε παράπονα και πάντα όταν δίνεις υπερβολική αγάπη, σε παίρνουν για δεδομένο.

Έτσι αυτή τη βδομάδα κράτησα όλη την ενέργεια μου για μένα. Πραγματικά ξαναζωντάνεψα. Σταμάτησα να ασχολούμαι με ότιδηποτε και απλά αφέθηκα στην αγάπη. Σηκώθηκα στις 0530 την Κυριακή, μπήκα στο αμάξι και οδήγησα μέχρι τη θάλασσα. Πήρα ενα κρύο καφέ και απλά έβλεπα το παλιό κάστρο και τα κύματα. Μία ώρα. Πόσο όμορφα τελικά είναι αυτά τα μικρά πράγματα. Ούτε λεφτά χρειάζονται, ούτε υπερβολική προσπάθεια. Απλά αγάπη. Προς όλες τις κατευθύνσεις.

Με αυτά τα λίγα λόγια, προετοιμάζομαι για τις καλοκαιρινές διακοπές. Μοναχός μου. Όπως μου αρέσει. Ησυχία και χωρίς να πρέπει να προσαρμόσω τις διακοπές μου στα προγράμματα φίλων και γνωστών.

Ποτήρι ψηλά, στην υγειά σας. Να προσέχετε.

Ξεκινάς ένα ταξίδι όταν βγείς από το μαγικό κόσμο της μαμάς. Βλέπεις το φώς για πρώτη φορά και πιστεύεις τα πάντα γιατί όλα μέσα σου και έξω σου είναι αγνά. Μεγαλώνεις με τις αρχές και την αγάπη της οικογένειας. Προχωράς στα μονοπάτια που σου δείχνουνε με τυφλό σύστημα μέχρι να φτάσεις σε κάποια ηλικία ή και κάποιο σημείο που αναγκάζεσαι να χρησιμοποιήσεις το δικό σου εγκαφαλικό σύστημα.

Τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι όλοι μα όλοι έχουν στο μυαλό τους το δικό τους. Ο καθένας για τον εαυτό του και κάπου το κατανοείς αυτό. Αλλά αυτό σημαίνει οτι πατάμε επι πτωμάτων για να εξυπηρετήσουμε τα δικά μας συμφέροντα; Η αγάπη και το φιλότιμο έχουν πλέον απορροφηθεί και έχουν διαγραφεί από το μυαλό του σύγχρονου ανθρώπου. Τραβάμε κόκκινες γραμμές και στις αξίες.

Κρατώντας τον Θεό από την μία και τις αξίες σου από την άλλη, περπατάς ευλαβικά στη ζωή ελπίζοντας οτι θα είναι καλή μαζί σου. Τις ανηφόρες δεν τις αντιλαμβάνεσαι σαν προβλήματα, μα απλά εμπόδια. Τις κατηφόρες τις κατεβαίνεις με φόρα και με ενθουσιασμό μή γνωρίζοντας αν θα καταφέρεις να ελαττώσεις στην σωστή χρονική στιγμή. Γι αυτό και πολλές φορές τρώμε τα μούτρα μας ακόμα και στις περιπτώσεις που μερικά λεπτά πριν μας προσέφεραν στιγμές χαράς.

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα παρουσιαστεί μπροστά σου. Συμφωνώ ότι η ζωή είναι δική μας και ότι πρέπει να τη ζούμε όπως εμείς θέλουμε. Αλλά δεν είναι δικαιολογημένο στην δικιά μας πορεία να πληγώνουμε τους άλλους ανθρώπους. Ζήσε τη ζωή σου με αγάπη. Πρώτα προς εσένα αλλά και προς τους άλλους. Γιατί η αγάπη τα πάντα νικάει. Δυστυχώς δεν είμαι σίγουρος αν η αγάπη νικάει και τον υπέρμετρο εγωισμό του σύγχρονου ανθρώπου.

Τελικά έχει δίκιο ο αρκάς: Η πείρα είναι μια χτένα που την αποκτάς όταν είσαι πια φαλακρός.

Είναι αλήθεια πως πέρασα πολλά χρόνια να κλαίω για ανθρώπους που χάθηκαν. Έμαθα όμως με τα χρόνια να αφήνω τους κύκλους να κλείνουν ομαλά και τους ανθρώπους να προχωρούν ερήμην μου. Βλέπετε όσο και να προσπαθήσεις, όταν η ζωη κάνει σχέδια χωρίς εσένα, τότε απλά το θέλημα της θα γίνει αργά ή γρήγορα πραγματικότητα.

Πέρσι ήταν η χρονιά που άδειασα τα ντουλάπια μου. Άνθρωποι που μέχρι πρότινος θα ορκιζόμουν ότι θα είναι δίπλα μου προτίμησαν την έυκολη λύση. Αλλά δεν κράτησα ποτέ κακία. Η αγάπη μου για τα δυο αυτά άτομα ήταν πραγματική και ατόφια. Εξάλλου η ζωή με γέμισε με νέους ανθρώπους. Δεν με άφησε ποτέ να σκεφτώ αρνητικά. Το όμορφο ήταν ότι όταν ένας κύκλος τελειώνει, δεν υπάρχουν διαμάχες. Τα πάντα έχουν πραγματικά τερματιστεί μέσα σου. Ούτε καν ενα γιατί, ένα αν. Ξέρεις οτι έπρεπε να το είχες τελειώσει εδώ και καιρό. Η συμβατικότητα των δυο εκείνων ανθρώπων απλά είναι πλεόν ανύπαρκτη.

Σήμερα βαδίζω με ανθρώπους που πραγματικα είμαι περήφανος που έχω δίπλα μου. Η αγάπη τους και η έλλειψη εγωισμού σε υπέρμετρο βαθμό είναι κάτι που εκτίμώ απεριόριστα. Ο σεβασμός από τους ίδιους και τους/τις συντρόφους τους και το ειλικρινές ενδιαφέρον που δείχνουν είναι κάτι πραγματικά αναζωγονητικό για μένα. Πλέον δεν είναι ανάγκη να παρακαλάω για το χρόνο και την σημασία των ανθρώπων. Οι φίλοι μου πλέον μου δίνουν πραγματικό χρόνο όταν βεβαίως και εκείνοι μπορούν. Αλλά το προσπαθούν και αυτό για μένα είναι πρωτόγνωρο. Οι ανθρώποι πλεόν έχουν σταματήσει να επενδύουν στις ανθρώπινες σχέσεις. Είμαστε λίγοι αυτοί που το κάνουμε. Ευτυχώς σιγά σιγά ανακαλύπτω ανθρώπους που πραγματικά δεν θυσιάζουν ολόκληρη τη ζωή τους επειδή βρήκανε μια σχέση και δεν ξεχνάνε τους ανθρώπους που τους στάθηκαν. Πραγματικά προχωρώ μπροστά και επιλέγω διαφορετικά από ότι επέλεγα παλαιότερα. Αν κάνεις αυτό που έκανες πάντα, θα έχεις αυτό που είχες πάντα.

Πραγματικά και χωρίς ίχνος κακίας, υπάρχει λόγος που κάποιοι άνθρωποι έγιναν παρελθόν. Υπάρχει λόγος που δεν προχώρησαν μαζί μου στο επόμενο βήμα. Απλά εκπλήρωσαν τον ρόλο τους στη ζωή μου. Ο κύκλος έκλεισε και τα πάντα πήραν τον δρόμο τους.

Με αυτό το μικρό πόστ, θέλω να αποχαιρετήσω τα δυο αυτά άτομα. Ο ένας ήταν δίπλα μου για 26 χρόνια και στενός φίλος για 21 από αυτά ενώ η άλλη ήταν δίπλα μου και στενή μου φίλη για 16 χρόνια. Θα ήθελα να τους ευχαριστήσω για την αγάπη τους που μου έδειξαν. Η κοινή μας πορεία είναι μεγάλο κομμάτι της ζωής μου το οποίο βέβαια δεν ακυρώνω. Γιατί οι άνθρωποι έφυγαν από τη ζωή μας αλλά πολλές φορές ταυτόχρονα αφήνουν σημαντικές παρακαταθήκες. Ελπίζω να ευτυχήσετε και σας εύχομαι, με κάθε ειλικρίνεια, ότι καλύτερο για το μέλλον και η ζωή σας να είναι γεμάτη αγάπη.