Ένα χαρτάκι. Αυτό είναι. Ένα χαρτάκι, ένα εισητήριο για διακοπές χρειάστηκε για να δώ κάτι πάνω μου που έχω ξεχάσει πως υπήρχε.Το χαμόγελο.Βλέπετε μετά τον επαναπατρισμό, εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Η ζωή βλέπετε παίζει πάντα παιχνίδια με τους ανθρώπους. Εκεί που νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα, πάντα μας στένλει κάτι καινούργιο. Ίσως και αυτή να είναι η ομορφία της.

Στη Μεγαλόνησον, τα πράγματα δεν άλλαξαν καθόλου. Ίδια νοοτροπία του χωριού, νεές φάτσες με παλιά μυαλά, άνθρωποι που συμβιβάζονται με χλιαρούς έρωτες απλά για να μη πεθάνουν, καρδίες που θέλουν περισσότερα, ψυχές που λαχταρούν το αληθινό, αγκαλιές άδειες και μέτριες.

Βρήκα λοιπόν τα πάντα τα ίδια. Μόνο οι δικοί μου άνθρωποι προχώρησαν χωρίς εμένα (αφού έλειπα εκτός χώρας) και τώρα φαίνονται να δυσκολεύονται να βρούν τις παλίες μας ενώσεις. Δε στεναχωριέμαι, έτσι είναι η ζωή. Μα χαίρομαι που έζησα στο Λονδίνο. Εκτίμησα τη φιλία και πόσο σημαντική είναι. Εδώ θεωρείται δεδομένη. Βλέπουν ο ενας τον άλλον κάθε τρείς μήνες. Οκ το καταλαβαίνω οτι κάνεις οικογένεια, ανοίγεις σπίτι, έχεις σχέση. Αλλά τους φίλους σου γιατί τους βάζεις περιθώριο με μια ταμπέλα ''σε αναμονή'' και τους βγάζεις όποτε θέλεις εσύ? Είναι λογικό και δίκαιο ο άλλος να είναι στο πάγο γιατί εσύ δεν έχεις ΠΟΤΕ ώρα να τον συναντήσεις? Δηλαδή αμα εγώ δε μπορώ την επόμενη φορά που έχεις μια ελεύθερη ώρα, η επόμενη μου ευκαιρία να σε ξαναδώ θα είναι σε 1 μήνα και βάλε?

Τώρα μιλάμε για τη Κύπρο έτσι? Όλοι έχουνε αμάξια και είναι 10-15 λεπτάκια απο το σπίτι τους. Εγώ δούλευα στο Λονδίνο,1.5 ώρα με το τρένο από το σπίτι μου, και πάντα έβρισκα ώρα για τους φίλους μου. Αμ το άλλο, που ειναι μονίμως κουρασμένοι??? Πάνε γραφείο-σπίτι και έχουνε πεθάνει! Εμ τώρα αυτό σοβαρά? Σίγουρα έχει βράδια που θέλεις να είσαι μόνος, η που είσαι κουρασμένος...δε λέω.Αλλά μένουμε σε ένα νησί που έχει μικρές αποστάσεις και ο κόσμος δε δουλεύει τρελλές ώρες (πλην μερικών εξαιρέσεων). Πώς γίνεται να είναι όλοι κουρασμένοι κάθε μέρα και κάθε ώρα?

Όμως ο κόσμος έχει σταματήσει να επενδυεί στις φιλίες του και τις πέρνει για δεδομένο. Μόλις τους το λες βέβαια αυτό αρχίζει μια κατα μέτωπον επίθεση η οπόια σταματά μόνο αν ψευδοσυμφωνήσω μαζί τους οτι είναι κουρασμένοι, οτι δουλεύουνε τρελλά ωράρια, οτι τους κατανοώ και ότι πρέπει να καταλάβω ότι έτσι είναι η ζωή. Ευτυχώς έζησα σε μια μεγάλη πόλη που ΟΟΟΟΟλα αυτά θα ήταν δικαιολογημένα και όμως ο κόσμος εκεί δίνει μια μάχη για τις σχέσεις του, γιατί έμαθε να τις εκτιμά και πως οι σχέσεις θέλουν χρόνο, κόπο και αγώνα για να μπορέσουν να επιβιώσουν.Ακόμα και οι φίλοι μου στην Αθήνα πάνε για ένα καφέ, ένα ποτό. Εμείς εδώ είμαστε κουραμένοι....

Συμπέρασμα? Αυτοί που θέλουν να βλέπουν τους φίλους τους μια φορά το δίμηνο, είναι δικαίωμα τους. Κατανοώ οτι μεγαλώνουμε, έχουμε προβλήματα και οι προτερεότητες μας αλλάζουν.Αλλά εχω νέα για αυτους. Κανένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του, δε πρόκειται να είναι στο πάγο και να είναι διαθέσιμος όταν και εφόσον έχουν αυτοί χρόνο. Απλά θα προχωρήσουν όλοι σε ξεχωριστά μονοπάτια και ο καθένας ας αναλογιστεί τη δικιά του διαδρομή.