Το Ντουμπρόβνικ το είχα ακούσει μόνο στις ειδήσεις... το Σπλιτ επίσης!

Η Κροατία δεν ήταν ποτέ μέσα στα αγαπημένα μου μέρη! Άσε που εγώ ήμουν με τους Σέρβους!

Να θυμηθώ παρόλα αυτά να πάω να βγάλω μια φωτογραφία στο άγαλμα του Τίτο... τον άσωτο γιο του Στάλιν που γονάτισε το Χίτλερ και αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου  μας φόρεσε καπέλο το Μακεδονικό! Τελικά να βγάλω φωτογραφία ή να πετάξω πέτρα?

Τέλος πάντων από την Κυριακή και για μια εβδομάδα θα στερηθείτε την ευπροσήγορη γραφή μου και τον πράο λόγο μου, καθώς το πρόγραμμα λέει Split , Trogir , Opatija , Rijjka, Dubrovnik και Zagreb!

ελπίζω γυρίζοντας να βρω την κυβέρνηση στη θέση της και την Μανωλίδου στον Πρωινό Καφέ!

Επίσης υπόσχομαι  να βρω και μια Κροάτικη electro-pop μπάντα με επιρροές από Γιουγκοσλάβικη ροκ για να παίξει στο Live του ΜΗ!

Απ ΄ έξω ήταν μια ξεχασμένη καφετέρια του 80’με τζαμαρίες κτλ... το Αθηνόραμα όμως ήταν κατηγορηματικό... «πολυχώρος  Ράγες»!

Μπαίνω μέσα.... σα να μπήκα στο Γρανάζι....ξαναβγαίνω έξω...κοιτάω πάλι το νούμερο και την ταμπέλα... ξανά μέσα....

Με πλησιάζει ένας νεαρός τσαχπίνης ...

-         μπορώ να βοηθήσω?

-         Τί να σου πω κοπελιά.... ένα θέατρο ψάχνω...

-         Εδώ είναι....

-         Που εδώ? Στην καφετέρια?

-         Στο υπόγειο...

-         Η πυροσβεστική το ξέρει?

Κάθομαι να πιω κάτι μέχρι να έρθουν οι υπόλοιποι.... ο ίδιος τσαχπίνης με πληροφορεί ότι αν είμαι για το θέατρο πρέπει να περάσω από το ταμείο...

-         που είναι το ταμείο?

-         Εκεί!

Μου δείχνει ένα τύπο πάνω σε ένα σκαμπό δίπλα στην ταμειακή του bar! Αποφασίζω ότι μάλλον πρέπει να πιω κάτι παραπάνω από ότι υπολόγιζα πριν μπω μέσα...

Μαθαίνω ότι το έργο είναι ένας μονόλογος 50 λεπτών σχετικά με την ιστορία ενός ιρακινού μετανάστη! Ρωτάω αν επιτρέπεται το αλκοόλ στην αίθουσα αλλά δεν παίρνω απάντηση...

Την ώρα που άρχισε η παράσταση στην αίθουσα ήμασταν 9 άτομα.... οι 6 με προσκλήσεις και ο barman….τα δεδομένα δεν άλλαξαν μέχρι το τέλος αφού για να φύγεις έπρεπε να περάσεις  μέσα από τη σκηνή....

τώρα αν αναρωτηθείτε πως μένει ένα θέατρο ανοιχτό όταν έχει 9 θεατές το Σάββατο το βραδύ το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι η παράσταση τελεί υπό την αιγίδα του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι για την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου (ποιος το πληρώνει αυτό το παρατηρητήριο για να παρατηρεί δε θέλω να το σκέφτομαι...). Αν τους δίνουν και λεφτά για αυτές τις παραστάσεις δεν ξέρω αλλά κάποιος πληρώνει το ρεύμα....

Σε τακτά χρονικά διαστήματα έπαιζαν βίντεο με κάκιστο ήχο που σου τρύπαγε τα τύμπανα ενώ ο κλιματισμός είχε κριθεί ασύμφορος και σχεδόν βλέπαμε την ανάσα μας ...(τώρα θα μου πεις ήρθες να δεις τζάμπα θέατρο... κάνεις και παράπονα? Σωστό αλλά να το ξέρω τουλάχιστον να βάλω ένα πουλοβεράκι...).

Ο πρωταγωνιστής Sad (από το Sadam) μας λέει την ιστορία του, που ξεκινά στην Αθήνα έναν Ιανουάριο κοιτώντας βιτρίνες και μυρίζοντας το Azax που τις καθαρίζουν!   Σε μια κορυφαία στιγμή αρχίζει να καθαρίζει ένα κρεμμύδι... καθώς το θέατρο ήταν από αυτά των 20-25 θέσεων που ο θεατής είναι μέσα στη σκηνή,  η κρεμμυδίλα  δεν άργησε να κλέψει την παράσταση βάζοντας τον μοναδικό ηθοποιό σε δεύτερη μοίρα!

Επίσης επειδή ο μετανάστης μας χρησιμοποιεί τον άμεσο σημερινό λόγο, χορτάσαμε λέξεις όπως αρχίδι, πούστη, χέζω, κατουράω, κώλος κτλ.... 

Για να μη σας αφήσω με αγωνία να σας πω ότι στο τέλος ο πρωταγωνιστής μας αυτοκτονεί με το σουγιαδάκι που καθάριζε το κρεμμύδι....

Απο το «Κεμάλ Ατατούρκ» μέχρι την Τούζλα είναι περίπου 90 χιλ... σε αυτή την απόσταση πρέπει να μέτρησα πάνω από 50 τεράστιες τούρκικες σημαίες στην άκρη του δρόμου . Μόλις περνούσες τη μία , στο βάθος ξεπρόβαλε μια άλλη το ίδιο τεράστια!

Οι Τούρκοι είναι γνωστό ότι ταΐζονται με ένα εξελιγμένο μίγμα εθνικισμού αλλά όταν βρίσκεσαι μπροστά στα συστατικά αυτής της συνταγής έχει ενδιαφέρον.

Τέλος πάντων. Να μη λέω τώρα για τον εθνικισμό των Τούρκων και προσβάλλω τίποτα ανοιχτόμυαλους.

Σε αυτή την διαδρομή πέρασα από τα στενά του Βοσπόρου....θες ότι είναι στο DNA μας...θες ότι τα τραγούδησε μέχρι και ο Νταλάρας...θες ότι είναι αλήθεια.... Ο Βόσπορος με τα κάστρα του είναι από τα πιο όμορφα μέρη που έχω δει...

Λίγο πιο πέρα από την πλατεία Taksim βρίσκεται « η πλατεία των Στρατηγών»... μεγάλοι στρατάρχες της Τουρκίας με πρώτο και καλύτερο βέβαια τον Κεμάλ. Του οποίου η προτομή είναι και μεγαλύτερη.

Την τελευταία μέρα πήρα ένα ταξί για την Αγία Σοφία. Στην ουρά για το εισιτήριο (των 10 ευρώ) σχεδόν μου φόρτωσαν στην πλάτη ένα χαλί...

-         δε θέλω ρε πουλάκι μου χαλί...

-         θέλεις αυτό που είναι κόκκινο?

-         Μπρορντοροδοκοραλί έχεις?

-         Έχω!

-         Να το βάλεις σπίτι σου!

Μπαίνοντας σε πιάνει η ψυχή σου. Σκοτάδια παντού...χτισμένα παράθυρα και μια τεράστια σκαλωσιά στο κέντρο που φτάνει μέχρι τον τρούλο.

Ο μόνος φωτισμός από πολυελαίους που κρέμονται στα δύο μέτρα! Αυτό δε σε αφήνει να καταλάβεις ούτε το μέγεθος αλλά ούτε και να δείς ό,τι έχει απομείνει από τα ψηφιδωτά.

Γενικά έχει γίνει ότι είναι δυνατόν να υποβαθμιστεί ο ναός και ο άσχετος τουρίστας να κάνει μια αδιάφορη και γρήγορη βόλτα.

Ο διάδρομος που οδηγεί στο γυναικωνίτη είναι ακόμα πιο σκοτεινός!

Η κολόνα των ευχών... οι πιστοί ακουμπούσαν τον αντίχειρα στην μεταλλική επένδυση και έκαναν μια ευχή περιστρέφοντας την παλάμη τους. Με τους αιώνες η επένδυση τρύπησε όπως και η μαρμάρινη κολόνα. Σήμερα ο αντίχειρας βυθίζεται ολόκληρος μέσα στο μάρμαρο.        

Να κοιτάς από ψηλά όλη αυτή τη τροπική ζούγκλα που έβλεπες μόνο στις ταινίες ήταν περίεργο συναίσθημα. Η επόμενη σκηνή που μου ήρθε στο μυαλό ήταν οι υπάλληλοι του αεροδρομίου με κωνικό καπέλο να μου ζητάνε το διαβατήριο.

Το Βιετνάμ ήταν ένα ταξίδι στο χρόνο. Η Ασία 50 χρόνια πριν! Ο άνθρωπος που μας συνόδευε μας έκανε ένα μικρό σεμινάριο μέσα στο αεροπλάνο.

-          δεν θα τρώτε αυτό....εκείνο....το άλλο....

-          και τι θα τρώμε? Καφέδες?

-          Καφές απαγορεύεται, τον φτιάχνουν με νερό βρύσης... όπως και το τσάι...

Χωρίς καφέ λοιπόν για έξι μέρες και με βασική τροφή το ψωμί, το αποτέλεσμα ήταν σα να έχεις πάρει 8 Imodium μαζεμένα!

Τα υπαίθρια κουρεία ακριβώς έξω από τα ξενοδοχεία ήταν κάτι που δεν βλέπεις στις ταινίες και αν το σκεφτείς δεν είναι κακή ιδέα για το κλίμα του Βιετνάμ! Βγαίνεις από το ξενοδοχείο, τραβάς μια ξούρα, πας στη δουλειά σου κύριος!

Εκτός από τα ελάχιστα ταξί και τις λιμουζίνες των ευνοημένων από το κόμμα, στους δρόμους υπήρχαν χιλιάδες μηχανάκια κάμποσα λεωφορεία. Τα φανάρια έχουν εντελώς διακοσμητικό χαρακτήρα ενώ αν νομίζατε ότι οι οδηγοί στο Κάιρο είναι απείθαρχοι δεν έχετε δει Βιετναμέζο ταξιτζή (πρεπει να σταματήσω να βάζω αυτό το αυγό μπροστά στη μούρη μου και να βρώ κάτι άλλο) !

Ο επισκέπτης που σέβεται τον εαυτό του υποχρεούται να επισκεφθεί τουλάχιστον ένα foot massage και σίγουρα  μια από τις υπαίθριες αγορές τροφίμων. Εννοείτε ότι στην αγορά αυτή θα πάτε μόνο για να δείτε... τώρα άμα θέλετε να αγοράσετε κανένα κοτόπουλο που κρέμεται στο ήλιο όλη μέρα ...καλή όρεξη.

Ο όρος «δομημένη καλωδίωση» είναι εντελώς άγνωστος σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη και αν σας κοπεί το τηλέφωνο τότε θα πρέπει να περιμένετε να βρουν το δικό σας ανάμεσα σε άλλα εκατοντάδες για να σας το φτιάξουν.  

Αυτό είναι κάτι μεταξύ καφετέριας με τραπεζάκια έξω και ινστιτούτου ομορφιάς αφού το κατάστημα προσφέρει και μανικιούρ – πεντικιούρ! Στην πραγματικότητα η αριστερή μικρή πόρτα είναι είσοδος μιας πολυκατοικίας... 

Κατά τα άλλα ασανσέρ δεν είδα πουθενά... ενώ τα γραφεία κλιματίζονταν ανάλογα με την ιεραρχία.

Διευθυντής και μεγαλοστελέχη> air condition

Μεσαία στελέχη> ανεμιστήρας στο ταβάνι

Υπόλοιπο προσωπικό> ανοιχτό παράθυρο από το οποίο έμπαιναν τα πάντα εκτός από αέρας!

Έμαθα να βάζω πολλές foto στα post! Την έχετε άσχημα!