Τίποτα ακόμη, έπρεπε να βάλω στοίχημα με την μάνα μου για να το χάσει...Μπας και πάω καμιά βδομάδα διακοπές φέτος!!!

Είναι σχεδόν μία παρά τέταρτο το βράδυ... Πληκτρολογώ άσκοπα στον υπολογιστή μου μέχρι να περάσει η ώρα... Η μαμά είχε πει ότι στη μία, θα έχει νερό...Δεν με ενδιαφέρει, πρέπει να έρθει...Επείγει... Ωραίο το καλοκαίρι, ωραία η θάλασσα, ο ήλιος, ακόμη και τα κουνούπια! Αλλά εντάξει, επειδή μερικοί ποτίζουν τα χωράφια τους πρέπει εμείς καθημερινά να μένουμε χωρίς νερό ώρες ολόκληρες; Και έλεγα εγώ να πάμε να μείνουμε στο κέντρο, να είναι όλα κοντά και τα μαγαζιά και τα πάντα... Λες και με ακούνε ποτέ...Ησυχία ήθελαν μόνο που ησυχία εγώ δεν βρήκα, το ένα μετά το άλλο ξεφυτρώνουν...Το θετικό είναι ότι αύριο θα πάω πάλι να πλέκω βραχιολάκια...Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά σίγουρα περνάει η ώρα σου κι όπως δεν είμαι μαθημένη, πονάνε και τα χέρια σου... Αλλά μου είπαν ότι αν κάνω κάτι όμορφο και το θέλω πολύ, τότε μπορώ να το κρατήσω για μένα...Δεν παίρνω πολλά λεφτά...Ισα για ένα καφεδάκι...Αλλά δεν θέλω και παραπάνω...Είμαι καλά...Σημασία έχει που δεν κάθομαι σπίτι να σκέφτομαι... Τελευταία σκεφτόμουν πολύ και όλο αυτό δεν μου έκανε καλό...Πάω να κάνω άλλη μια προσπάθεια να δω αν ήρθε το νερό...

Είναι κάποια πράγματα που για να τα βιώσεις και τα ενσωματώσεις στην ζωή σου, πρέπει να κρατήσεις τον χρηματικό παράγοντα σε απόσταση.Ο σεβασμός δεν είναι βάζο που το τοποθέτησες δίπλα στην μπαλκονόπορτα για καλό φενγκ σουι... Αποκτάται με κόπο και αμοιβαία συνεισφορά του συναισθήματος. Η  αγάπη δεν γεννιέται μέσα από ένα κασελάκι με πούρα και πεντακοσάρικα... Το χαμόγελο δεν εμφανίζεται μόνο όταν θέλεις να παινευτείς στους φίλους σου και στους συνεργάτες σου ότι έκανες επιτέλους λεύκανση δοντιών... Την καλοσύνη δεν την έχεις για αξεσουάρ, η καλοσύνη είναι αρετή... Σε διαλέγει... Δεν την διαλέγεις... Αν πάψεις να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου... Η βοήθεια είναι το παζλ  της  ανιδιοτέλειας...

Ο μεγαλύτερος εχθρός ήταν πάντα το μυαλό μου. Με στρίμωχνε σε σκοτεινές γωνίες λίγο πριν τον ύπνο και με βομβάρδιζε με μια σειρά ατέλειωτων <<γιατί, ναι μεν αλλά και αν...>>. Το μάτια μου πάλευαν ακατάπαυστα να κλείσουν και όμως... Το μυαλό εκεί... Άτρωτος πολεμιστής μιας ευάλωτης ψυχολογίας... Της δικής μου.
Κι εδώ κάπου βρίσκεται και μια αλήθεια - κατάσταση. Όσο εύκολο είναι να ακούσεις τους γύρω σου και να τους δώσεις τις σωστές συμβουλές ώστε να επιπλεύσουν πάνω από την κουταλιά με το νερό και να βγουν στην ακτή, τόσο δύσκολο είναι να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι καλός κολυμβητής και μπορεί και αυτός να βγει στην όχθη της λύτρωσης.
Άτιμο παιχνίδι η σκέψη, έχει πάντα τον ίδιο χαμένο για λεπτά, για ώρες, για μήνες, για χρόνια... Μέχρι να κάνεις κολλητή σου την λύση για να σου ρουφιανέψει την έξοδο... της απελευθέρωσης.