Ο μεγαλύτερος εχθρός ήταν πάντα το μυαλό μου. Με στρίμωχνε σε σκοτεινές γωνίες λίγο πριν τον ύπνο και με βομβάρδιζε με μια σειρά ατέλειωτων <<γιατί, ναι μεν αλλά και αν...>>. Το μάτια μου πάλευαν ακατάπαυστα να κλείσουν και όμως... Το μυαλό εκεί... Άτρωτος πολεμιστής μιας ευάλωτης ψυχολογίας... Της δικής μου.
Κι εδώ κάπου βρίσκεται και μια αλήθεια - κατάσταση. Όσο εύκολο είναι να ακούσεις τους γύρω σου και να τους δώσεις τις σωστές συμβουλές ώστε να επιπλεύσουν πάνω από την κουταλιά με το νερό και να βγουν στην ακτή, τόσο δύσκολο είναι να πείσεις τον εαυτό σου ότι είναι καλός κολυμβητής και μπορεί και αυτός να βγει στην όχθη της λύτρωσης.
Άτιμο παιχνίδι η σκέψη, έχει πάντα τον ίδιο χαμένο για λεπτά, για ώρες, για μήνες, για χρόνια... Μέχρι να κάνεις κολλητή σου την λύση για να σου ρουφιανέψει την έξοδο... της απελευθέρωσης.