Σχεδόν θα κάνουμε πάππαλα και το 2008. Επιτέλους, επιτέλους, επιτέλους!

Αυτήν την τελευταία, γιορτινή βδομάδα, βρεθήκαμε πάλι με παιδιά που είχαμε καιρό να τα πούμε. Όλοι σχεδόν, περιμένουν με ανυπομονησία το 2009. Να δηλώνονται ηχηρά οι ευχές, να λιώνει με τη ζάχαρη στον καφέ, η πίκρα του ακόμαφέτος, να γεννιούνται οι ελπίδες με την νύστα του χριστουγεννιάτικου γλεντιού, Παρασκευή ξημερώματα, στο τελευταίο ζεϊμπέκικο, λίγο πριν χασμουρηθεί αγουροξυπνημένος ο ήλιος.

Αναβαθμολογούμε τις αποφάσεις. Να είμαστε σίγουροι ρε παιδί μου, ότι η βαθμολόγηση γίνεται αξιοκρατικά και χωρίς κανένα απολύτως συναίσθημα.

Μετράμε τα χνάρια των βημάτων. Με βουρτσάκι, φάδι και φωτογράφηση.

Πάμε για τα πιο δύσκολα - τώρα που μάθαμε και 2-3 έξτρα φιγούρες,

για κανένα πικραμύγδαλο- τώρα που συνηθίσαμε τη σουμάδα,

αλλά κυρίως,

για τα πολύ πολύ καλύτερα- εεεεεεεεε, γιατί τα όνειρα ποτέ δεν πεθαίνουν αλλα κυρίως γιατί η ζωή είναι ωραία (λένε) και μοιραία (όχι;)!

ΥΓ: ο Γ από το καλοκαίρι, παρέλασε αγκαλιά με ένα γλυκό κοριτσάκι. Με την ατάκα "Κατάλαβες τί έχασες;" (Ναι, κατάλαβα. Την τιμή, να σου κάψω το λευκό τζιν, που φόρεσες καταχείμωνα και νύχτα!-Αυτό το τελευταίο, τη μημουάπτου/ιδιοτροπία μου δηλαδή,θα πρέπει να πεταχτεί σιγά σιγά σε κανένα σκουπιδοτενεκέ αλλα στη συγκεκριμένη περίπτωση α μπα, τσου!!!! Μα λευκό τζιν Δεκέμβρη μήνα;;;;;)

ΠΥΓ: Πόσο μπορεί να φρονιμέψει το πλάσμα μετά τα 26;

ΥΠΥΓ: Χρόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοονιαααααααααααααααααα Πολλάααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα!!!!!

Καλήν εσπέραν άρχοντες...τζιαι αν είναι ορισμός σας, δώστε τζαι κανενού φτωχού από από το φαγητό σας....’άάάγια Νύχτα, σε προσμένουν μεεεεεεε χαράάάά....Ρούντολφ το ελαφάκι (Καλλίρης παρακαλώ!) με Αντέεεεεεεστε Φιντέεεεελες, λετ ιτ σνόου λετ ιτ σνόου λετ ιτ....Τα Χριστούγεννα σημαίνουν ότι ένα πάρτι ξεκινά κι όλοι τα περιμένουν¨για να πάρουν δώρα!Λααααστ Κριστμας κατ. Οου χόλι νάιτ, γιου αρ α σονγκ! Χόουμ αλόνε με Μαίρη Πόππινς φορέβερ; Εννοείται! Δέχεται όλων των ειδών τις κρέντιτ καρτ! Ντου νοτ γουόρρι, μπέμπε!

Μια τσάντα Μ.Τζ. κάνει ιτά στην βιτρίνα. Χμ...

Το κατάστημα, ναός της μόδας, ναός του χρήματος. Γεμάτο όλες τις προηγούμενες βραδιές των Χριστουγέννων. Όχι μόνο την ’για Νύχτα.

Πολύ πιο όμορφος από οποιοδήποτε χριστιανικό ναό. (ίσως πλυν της Αγιάς Σοφιάς, δεν ξέρω). Σίγουρα ο πολυέλαιός του είναι πολύ πιο ελεγκαντ από τους πολυελαίους της Εκκλησία του Αγίου της γειτονιάς μας.

Παγωμένο πρωινό, με την μαμά να προσπαθεί να μας ντύσει για την εκκλησία, να σιγουρευτεί ότι έβαλα φούστα με άσπρο χοντρό καλσόν (είχε ξεμείνει από το πρώτο και τελευταίο μάθημα μπαλέτου), να τυλίξει το μωρό μας σε ρούχα εσκιμώου, να διορθώσει τα μαλλάκια του μεσαίου μας. Στην εκκλησία να μην υπάρχει χώρος για να λιποθυμήσει μύγα (από τα θυμιατά και τα αρώματα των γυναικών), η γιαγιά να έχει φροντίσει από νωρίς να κρατήσει ένα σκάμνο ελεύθερο για την νύμφη της και να με κρατάει γερά από το χέρι μήπως και το σκάσω στην αυλή.. Περιμέναμε πως και πως να γεννηθεί ο Χριστούλης, να κοινωνήσουμε ξανά (με τη γιαγιά κι όχι μόνο με το σχολείο )και να μπορέσουμε επιτέλους να βγάλουμε "τα καλά" μας. Στο  πριν το μεγάλο οικογενειακό τραπέζι στην άλλη τη γιαγιά, στο χωριό.

Τυπικές μέρες, τυπικές επαναλήψεις στο περίπου. Ο Χριστούλης έγινε σύντομα Ιησούς, υπόδειγμα συμπεριφοράς και ψυχής,η σημασία του ερχομού του στη γη έναρξη της αυτοθυσίας. Την φιλειρηνική επαναστατικότητα αλά Γκάντι. Το τί έκαναν οι μετέπειτα στο όνομά του, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει τί κάνεις εσύ με την κάθοδό σου στη Γη. Όχι τί κάνουν οι άλλοι. Πως κοιμάσαι τις νύχτες κι όχι μόνο την ’για Νύχτα και το Μεγάλο Σάββατο.

Σ' ένα ενδοοικογενειακό συνθέλεμα κοινωνικών επιπέδων, ως παιδιά (ίσως και ως ενήλικες) διδαχτήκαμε την ίδια εκτίμηση για το δώρο από τους νονούς αλλά και το φιλί στο μάγουλο από τον θείο, που με δυσκολία τα έβγαζε πέρα (αν και μηχανολόγος μηχανικός πανεπιστημίου, τότε είχε ήδη κλείσει 15 χρόνια ανασφάλιστος συμβασιούχος στην κυβέρνηση- αλλα αυτά τα μαθαίνεις αργότερα, μεγαλώνοντας). Εξάλλου, υπάρχει καλύτερο δώρο από την αγκαλιά και τις ειλικρινείς ευχές;

Η τσάντα Μ. Τζ. πηγαίνει με όλα. Όμως και για την τιμή της, ίσως να βάζεις και στην ψυχή σου τιμή. Να μεταμορφωθείς από άνθρωπο σε λείψανο. Λείψανο ιν ντισάινερς.  Δεν προσκυνώ εδώ. Τουλάχιστον όχι σήμερα, όχι ακόμα. Ίσως και ποτέ.

Κι όμως, ενώ ο περισσότερος κόσμος, φοβάται να σπαταλήσει ακόμα και για τα αναγκαία, το συγκεκρμένο κατάστημα είναι γεμάτο. Και κάνει τρελλές πωλήσεις.

Σε αυτούς που κατασκεύασαν, διατηρούν και κάνουν γερές εισφορές στο κοκακόλικο νόημα των Χριστουγέννων. Το ίδιο αυτό νόημα, που σε λίγο καιρό, θ΄αναγκάσει τον ’η Βασίλη του, να κάνει τον Ρούντολφ γεμιστό με δαμάσκηνα και καρύδια διότι οι μετοχές,που πήρε σε εργοστάσια παιχνιδιών κι ελκυθροβιομηχανία έχουν εξατμιστεί.

Μακάρι να περάσουμε όλοι όσο το δυνατόν Καλά Χριστούγεννα.

Στην Κύπρο, επιτέλους, βρέχει! :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) Αυτό μόνο καλός οιωνός μπορεί να είναι!

• Ρίχνει χιονόνερο. Κάτω προς τις ’λπεις, δεν κινούνται από το χιόνι. Πιο κάτω, στο νησί, ο καιρός προσφέρεται ακόμα για θάλασσα.
  
• Οι ώρες δεν στέκονται να τις μετρήσω. Τρέχουν πριν καν προλάβω να τις δω. (Ιιιτά!)
• Η βαλίτσα φαίνεται περιττό κουβάλημα. Φτάνει το εισιτήριο, το διαβατήριο και τα κλειδιά. 
• Το κρασόμελο πίνεται μόνο τα παγωμένα βράδια. 
• "Τα μισόμετρα λουκάνικα δεν τα τρώτε συχνά, για αυτό και είναι 4 ευρά το κομμάτι". Απάντηση λουκανιτζούς (αλά σουβλατζού) και μισοκάμμημα (κλείσιμο ενός ματιού με νόημα)." Ό,τι πεις κυρά μου."Οι 3 σοκαρισμένες Ελληνίδες.
• Οι Γιαπωνέζοι τουρίστες δεν κατάκλυσαν φέτος την πόλη. Και μας λείπουν. Περίεργο πράγμα να γίνονται χριστουγεννιάτικη μορφή-παράδοση, τα κινεζοειδή με τις φωτογραφικές σε ετοιμότητα. Lethal Kodak.
• Let it snow Let it snow Let it snow!
• Πριν φύγουμε όμως! Βαρεθήκαμε το χιονόνερο. Αν και Δευτέρα είχε ένα υπέροχο ήλιο! Μια γλυκειά ζέστη, απίστευτη! Μετράει ως αλκυονίδα τέτοια μέρα; Όχι, έτσι;
• Το κέικ τυρόπιττα δεν αρέσει σε όλους! (Μιλάμε, ΤΟ σοκ εκτός δημοσιογραφικών ειδήσεων.) Τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες όμως, καταπίνονται πριν ανοίξεις το πακετάκι που έφθασε φρέσκο φρέσκο από την κουζίνα της μαμάς στην Λευκωσία. Τί τρέλα που την έχουν όλοι με τα χριστουγεννιάτικα γλυκά. Τα αδέρφια μου κι εγώ, άντε να δοκιμάσουμε για το έθιμο. Αν θυμάμαι καλά και δεν τα ξέχασα όλα.
• Κάτι λένε πως θα ανέβουνε πάλι οι τιμές του πετρελαίου. Τα τραίνα πάντως εδώ, έγιναν ΠΑΝΑΚΡΙΒΑ! Ίσως να αρχίσει πάλι, να συμφέρει το αυτοκίνητο (ακόμα κι αν ανέβουνε οι τιμές.) Δεν ξέρω. Ό,τι θέλουν θα κάνουνε πάλι.
• Αγόρασα μια λευκή σοκολάτα. (Μπάρα μου, πού το κατάλαβες; Την μύρισες; βρε;) Τώρα να δούμε αν θα προλάβω να πάρω ένα κομματάκι με τον καφέ. Είμαστε όλες σε περίοδο υπογλυκαιμίας μου φαίνεται...τς τς τς
• ’ρχισαν οι εκπτώσεις. Φαίνεται πολύ ωραίο νέο. Δεν είναι όμως. Ειδικά όταν το μωβ παλτό έκανε φτερά πριν την ώρα του. Αν προλάβω κανένα σκούρο μπλέ αλλιώς πάλι μαύρο/γκρι. Ουφ και μπουφ.
• Υπάρχει κανένα ωραίο λεκτικό ιδίωμα στην Πάτρα; Πρέπει να μου πείτε, γιατί πολύ δούλεμα έπεσε εδώ μετην κυπριακή και δεν τα ξέρω! (Ευτυχώς που μαζευτήκαμε αρκετές νησιώτισσες - Κέρκυρα, Κεφαλονιά, Μυτιλήνη, Λευκάδα, Κρήτη, Κύπρος).

Λόγω πολύ βουρ βουρ (βουρητού=τρεξίματος) τις τελευταίες μέρες, δεν έκανα πολύ κλικκλικ στο ίντερνετ. 

Το σοκ από τις εξελίξεις στην Ελλάδα το τίμησαν ιδιαίτερα και οι ξένοι δημοσιογράφοι. Παντού, στη γερμανική τηλεόραση αλλά και σε CNN και BBC ήταν για περίπου 6 μέρες, πρώτο θέμα. Με τις δικές μας καρδιές να βαραίνουν επικίνδυνα. Πρώτο θέμα συζήτησης μεταξύ των παιδιών στην καφετέρεια, πρώτο θέμα ερωτήσεων γερμανών συμφοιτητών μετά το "Καλημέρα!".

Οι γερμανικές εφημερίδες, ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με τα ουσιαστικά οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας, τα οποία δημιουργήθηκαν όχι τα τελευταία χρόνια αλλά από την κακή διακυβέρνηση των τελευταίων 3 δεκαετιών. Με αφαίρεση την διακυβέρνηση Σημίτη. ’γγιξαν έντονα την ανοχή των Ελλήνων πολιτών αλλά και την πρόσφατη αγανάκτησή τους με την αντικειμενικόττηα του "εκτός χορού" παρατηρητή. Τέσπα, όσοι γνωρίζουνε γερμανικά, καλά θα κάνουνε να ρίξουν μια ματιά στις ιστοσελίδες μεγάλων γερμανικών εφημερίδων. Τις αγγλικές, τις αποφεύγω λόγω φλεγματικού ανθελληνισμού για αυτό και δεν ξέρω τί έγραψαν. Μου αρκεί το δελτίο του BBC.

Στην Κύπρο, χάρη στον Τάσσο, η αστυνομία τριπλασιάστηκε τα τελευταία 5 χρόνια. Οπόταν, οποιαδήποτε ομάδα προσπάθησε να δείξει τη συμπάθειά της προς την κατάσταση στην Ελλάδα, με παρόμοιες αντιδράσεις, έσπασε άμεσα από τις μπατσικές δυνάμεις. Εξάλλου, από τη στιγμή που στην Κύπρο η δήλωση Υπουργού ότι "οι Αστυνομικοί δεν είναι για να δέρνονται αλλά για να δέρνουν" είναι ευλογημένη από την πρώην και νύν κυβέρνηση (είπαμε, έβγαλε τα ρούχα του ο Μανωλιός και τα έβαλε αλλιώς), πολύ φοβάμαι ότι αν κάποιο παιδάκι είχε την τύχη του Αλέξη, το δικαστήριο θα καλούσε τους γονείς του να απολογηθούν στις αστυνομικές αρχές για τη συμπεριφορά του παιδιού τους.

Αν θεωρείτε την τελευταία πρόταση υπερβολική, τότε δεν έχετε ακούσει/διαβάσει ότι ο πιο επικίνδυνος Κύπριος εγκληματίας των τελευταίων 50 χρόνων, γνωστός και ως Αλ Καπόνε (αυτά τα παρατσούκλια στην Κύπρο είναι όλα τα λεφτά!)που έχει κάνει πάμπολλα αλλά έχει καταδικαστεί σε ισόβια για βιασμό και δολοφονία 2 γυναικών, κυκλοφορούσε τους τελευταίους μήνες ελεύθερος με τις ευλογίες του Αρχηγού της Αστυνομίας και του Διευθυντή των Κεντρικών Φυλακών. Για στομαχικά προβλήματα/παλινδρόμηση στομάχου βρισκόταν στην καλύτερη ιδιωτική κλινική της Λευκωσίας, μάλλον κινόταν ελεύθερα για να εκτελέσει διάφορες "νέες υποθέσεις", και τις νύχτες μπορούσε αν ήθελε να κοιμηθεί αγκαλίτσα με τη γυναίκα του ή να βγει για βόλτα (από το παράθυρο, μην τα ισοπεδώσουμε όλα, εντάξει!) αφού προηγούμένως είχε κλειδώσει την πόρτα του δωματίου του. Ναι, από την εσωτερική μεριά της πόρτας... Ευτυχώς όμως για τους φορολογούμενους (μας είχε κοστίσει αυτή η ιστορία 250 000 ευρά), κάποιοι ΜΑΔίτες, δεν αστειεύονται με τη δουλειά τους και τον πιάσανε (παίζει να απολυθούν τώρα αυτοί;). Κι έγινε ΜΠΑΜ ΜΠΟΥΜ ΠΑΑΑΑΑΦ στις μισές εφημερίδες και στα μισά τηλεοπτικά κανάλια.

Διότι στο μεταξύ, πέθανε ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Κυρήχθηκε 3μερο πένθος και οι συνεργάτες του τρέχουνε να τον "αγιοποιήσουνε". Λυπηρό ότι έφυγε από καρκίνο, μακάρι κανένας να μην έφευγε από ασθένεια ,μακάρι να φεύγαμε όλοι στον ύπνο μας, ήσυχοι. Όμως ότι η κηδεία του Τάσσου, είναι για τον Χριστόφια και την παρέα του, πιο σημαντική από την συμπεριφορά του Αρχηγού της Αστυνομίας και την ανεξέλεγκτη παραγγελιοδοχία "λύσης υποθέσεων" που έδιναν διάφοροι στον Αλ Καπόνε, είναι ανεπίτρεπτο! Εκτός αν...

Δεν διάβασα εφημερίδα σήμερα, μπορεί τώρα που έγινε η κηδεία, να ασχοληθεί και με τα λοιπά της αντζέντας του. Ελπίζω όμως να μην υπάρχουνε κι άλλα "έχουμε πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούμε!"!!!

Έχουμε όντως πιο σοβαρά θέματα αλλά άσε...ευτυχώς για τους πολιτικούς και τους αστυνομικούς μας, ο Κυπραίος έχει μνήμη χρυσόψαρου και ανοχή μουλαριού.

Τέσπα! Σταματώ εδώ για να μην με αρχίσουν οι αντίλαλοι του γκρρρρρ στο μαυλό.

Πάππαλα για σήμερα.

Αύριο πάλε!

ΜμμμμΜΜμμμμάάάάάάάάάκια σας πολλά!!!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

"Δεν μου καίγεται καρφί!"

Δεν ήξερα πως υπήρχε κι αυτό το χρώμα στα συναισθήματα.

Για ένα περίεργο λόγο...είναι λευκό.’σπρο.Παφ.

Είχα την εντύπωση πως θα ήταν μαύρο.

Ίσως και γκρι.

Γκρί ζώνη δεν λέμε; Στην ουδετερότητα.

Είδες όμως; Δεν είναι ουδετερότητα.

Αδιαφορία;

Μπα!...

Απλά...ανασήκωμα ώμων και κενό. Το επόμενο βήμα, σχεδόν αμέσως.

Τόσο απλά.

Τόσο ξεκάθαρα.

Λευκό.

Χμ...

- Τί σκέφτεσαι;

- Ό,τι θα ήθελα να ήμουνα στην παραλία. Στην Θεσσαλονίκη.

- Πάντα ταξιδεύει το μυαλό σου εκτός Γερμανίας; 

- Ναι.

- Κι αν έπρεπε να περιορίσεις τα ταξίδια σου εντός της χώρας; Πού θα ήσουνα τώρα;

- Στο Ντούσσελντορφ. Στο ελληνικό ζαχαροπλαστείο για ένα καλό καφέ. Και μετά περπάτημα στον Ρήνο. Έχεις πάει ποτέ;

- Όχι.

- Γερμανός και δεν πήγες ποτέ στον Ρήνο του Ντούσσελντορφ; Θύμησέ μου να σε ανεβάσω στον πύργο της τηλεόρασης. Είναι μαγικά. Ξαπλώνεις στα διαγώνια τζάμια και αφήνεσαι.

- Ωραία ακούγεται.

Αυτά την Παρασκευή το βράδυ, έξω από τη βιβλιοθήκη με ένα συμφοιτητή, που άρχισε να γίνεται φίλος. Πλάκα έχει.

Σάββατο πρωί, τηλέφωνο. 

-Πού είσαι;

-Στη Βόννη! Ήρθαμε για τις εκθέσεις. (Χτυπήσαμε 4 εκθέσεις σε μισή μέρα, παρακαλώ. Έριξα και μια ζαλάδα, με μισή λιποθυμία λόγω ζέστης και κόσμου... πάλι μας μάθανε γμτο!) Αλήθεια, γιατί δεν ήρθες;

- Είχα προγραμματίσει κάτι άλλο. Πάμε αύριο για καφέ;

-Ναι, αμέ! Αργά όμως, εντάξει; Καλά μεσάνυχτα θα πάω σπίτι.

- Εντάξει, εντάξει. Μπις ντάν!

- Μπις ντάν!Τσιάάοξ!

Κυριακή πρωί, στις 7 ήταν στην πόρτα μου. Αφού τον στόλισα με διάφορες ελληνικές λεκτικές ομορφιές, ετοιμάστηκα να πάμε για πρωινό. Έτσι κατάλαβα.

Τρεις ώρες και κάτι αργότερα, καθόμασταν στο ελληνικό ζαχαροπλαστείο στο Ντούσσελντορφ. Και πίναμε ελληνικό καφέ, με τυρόπιττα. Πήραμε γλυκά για το δρόμο. Ανεβήκαμε και στον Πύργο της Τηλεόρασης. Ο Ρ να μην πέφτει με τίποτα στα διαγώνια τζάμια. Φοβόταν το ύψος και την βαρύτητα.Έκανε ένα ψοφόκρυο, έξω!Όμως ο Ρήνος ήτανε φρόνιμος. Σκαρφάλωσα στα βράχια, που διάβαζα γερμανικά, μισό αιώνα πριν. Ήρθαν και οι γλάροι, ψάχνανε για φαγητό. Αναρωτήθηκα αν ανάμεσα τους είναι και κάποιος από τους γλάρους, που τάιζα κάθε απόγευμα, στο τότε. Ένας, είχε καθίσει δίπλα μου και δεν το κούναγε. Λες; Πόσα χρόνια ζούνε οι γλάροι;  Ο Ρ αποφάσισε να φέρει βότκες. Έβαλα και λίγη στον γλάρο, που καθότανε δίπλα μου. ’ρχισε να κάνει κάτι βββοουουου και να τινάζει τα φτερά του με ένα τρόπο. Χμ... Τέσπα. Τουλάχιστον θα ζεστάθηκε λίγο το φτεράκι του. Πάλι στην κοσμάρα μου.

- Τώρα, τί σκέφτεσαι πάλι;

- Τίποτα. Σε ευχαριστώ βρε. Πολύ τέλεια μέρα. Καλά περνάς εσύ; (Εγώ θα ήθελα να ήμουνα γλάρος στον Λευκό τον Πύργο.)

-Ναι, κρίμα που δεν ήρθα τόσα χρόνια εδώ. Και δυστυχώς αύριο, είναι Δευτέρα. Πρέπει να επιστρέψουμε.

-Ναι... (Πήγες να σπάσεις τον προγραμματισμό αλλά παραμένεις Γερμανικός Γερμανός, βρε φίλε!!! τς τς τς)

Και τώρα είναι Δεκέμβρης.

Βανούυυυυυυυκοοοοοοοοοοο μουυυυυυυυυυυυυ!!! Λετ ιτ σνόου, λετι ιτ σνόου, λετ ιτ σνόου! (Δεν είχα μονάδες!)