Αν υπάρχει κάτι στην ζωή μου στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ,εκτός από σοκολάτες και από άντρες βεβαίως-βεβαίως,είναι ο κινηματογράφος. Μου αρέσει τόσο πολύ που πολλές φορές πηγαίνω να παρακολουθήσω ταινίες και μόνη μου. Έχει τύχει ακόμα και να βγω από την μία αίθουσα και να μπω αμέσως σε άλλη για να δω κι άλλο έργο,το ίδιο βράδυ. Οι αγαπημένες μου ταινίες είναι οι βιογραφικές,οι αληθινές ιστορίες.  

Αφορμή λοιπόν γι’ αυτό το ποστ υπήρξε η avant-premiere προβολή της ταινίας Nowhere boy,ή Όλοι θέλουν λίγη αγάπη όπως είναι ο ελληνικός τίτλος,στην οποία παρακολουθούμε τα νεανικά-εφηβικά χρόνια του John Lennon στο Liverpool,την ζωή του με την θεία του,η οποία τον μεγάλωσε,την γνωριμία του με τον Paul McCartney,την ίδρυση της πρώτης μπάντας του με όνομα The Quarrymen,και την ιδιόμορφη αγάπη και κατά συνέπεια την αναπόφευκτη σύγκρουση με την μητέρα του,η οποία τον είχε δώσει για υϊοθεσία όταν ήταν 5 χρονών.

Αν και δεν είμαι φανατική οπαδός των Beatles και του Lennon,δεν μπόρεσα να μην θαυμάσω την θέληση και την ισχυρή προσωπικότητα αυτού του εφήβου θαυμαστή του Elvis Presley,ο οποίος μεγάλωσε,όχι τόσο σε άσχημες,όσο σε περίεργες συνθήκες και ο οποίος από την στιγμή που κατάλαβε τί ήταν αυτό που τον μάγευε, αφοσιώθηκε εξ’ ολοκλήρου σε αυτό. Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω κουβέντα που είχε με την μητέρα του: 

- “Θεέ μου,γιατί να μην είμαι ο Elvis Presley?”

-  “Γιατί εσύ θα γίνεις ο John Lennon”. 

Η ταινία,αν και ήταν υποψήφια για 4 βραβεία BAFTA (British Academy of  film and television arts) δεν κατάφερε να πάρει κανένα. Ο πρωταγωνιστής της,αν και όμορφος,είχε κάτι που έμοιαζε στον Lennon. Μου άρεσε πολύ η Kristin Scott Thomas,η οποία έπαιζε την θεία του,αλλά και η Anne-Marie Duff (ομολογώ δεν την ήξερα),στο ρόλο της μητέρας του. Την προτείνω ανεπιφύλακτα είτε κάποιος είναι fan του Lennon,είτε όχι. Γιατί εκτός από την όμορφη ιστορία που θα δει,θα πάρει μια γεύση και από την εποχή εκείνη,μέσα της δεκαετίας του ’50. Μια εποχή αθώα,όσο και πονηρή,μια εποχή όπου ο  Elvis λατρευόταν σαν θεός από τους απανταχού νέους,και το rock 'n roll μεσουρανούσε. Τότε που γίνονταν πραγματικά πάρτυ όπου οι άνθρωποι χόρευαν ζευγάρια και δεν φοβόντουσαν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. Τότε που αν δεν έβρισκαν στο τηλέφωνο του σπιτιού του τον φίλο τους,τον ξανακαλούσαν ή πήγαιναν από το σπίτι του. Τότε που τα αγόρια φορούσαν σακάκια και οι κοπέλες φούστες και μαντήλια στον λαιμό. Τότε που την μουσική την άκουγες με χρατς-χρουτς από δισκάκια.   

Τι σας λέω τώρα,ε? Εγώ πάντως ζήλεψα πολύ. 

Υ.Γ Επιστροφή στο άσπρο φόντο γιατί μου πάει καλύτερα. Δεξιά,τί άλλο? Beatles.

Είπα να στολίσω το μπλόγκι μου με 3 τραγούδια με τα οποία  έχω “κολλήσει” τελευταία. Την περασμένη εβδομάδα στόλισα και τον εαυτό μου. Τον έκανα σέξυ καλόγρια (δεν μπορώ όμως να σας περιγράψω πόσο σέξυ,θα λογοκριθώ) και πήγα σ’ ένα πάρτυ και μετά σ’ ένα μπαράκι. Το πάρτυ ήτο χλιαρό,στο μπαράκι όμως πέρασα σούπερ. Ήπια πέντε - έξι μπύρες και φλέρταρα με ένα αγόρι,φίλο φίλου. Το αγόρι ήτο πολύ σέξυ και αυτό,ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε. Έμοιαζε πολύ και σ’ έναν ηθοποιό του Hollywood,δυστυχώς από αυτούς που δεν μου αρέσουν,αλλά αυτός μου άρεσε. Έβαλα λοιπόν μπροστά την σαγήνη,το σκέρτσο και το νάζι μου (χαχαχα) και περίμενα να πέσει. Εκείνος βέβαια νόμιζε μάλλον ότι μ’ έριξε αυτός,αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.  Η παρέα έκατσε μέχρι το κλείσιμο του μαγαζιού και μετά το αγόρι προσφέρηκε να με πάει στο σπίτι μου. Εγώ δέχθηκα. Δεν μου αρέσει να προσβάλλω ανθρώπους. Πήγαμε σπίτι μου,άναψα κάτι κεράκια αρωματικά,βάλαμε και δυο ποτήρια κρασί κτλ. κτλ.  

Εγώ λοιπόν περίμενα να μου συμβεί αυτό που μου συμβαίνει πάντα. Το τίποτα δηλαδή. Με απογοήτευσε πλήρως. Ασχολήθηκε μόνο μαζί μου από την αρχή εώς το τέλος. Ό,τι ήθελα εγώ,όπως το ήθελα εγώ,όταν το ήθελα εγώ,όσο το ήθελα εγώ και μάλιστα χωρίς να του έχω πει τίποτα πριν. Τα ήξερε όλα από μόνος του. Μαγικό! Αφού προς στιγμήν πέρασε από το μυαλό μου μήπως ήταν εξωγήϊνος. Για του λόγου το αληθές τον ρώτησα από ποιόν πλανήτη είχε έρθει. Πού ξέρεις? Μπορεί να είχε κι άλλους τέτοιους εκεί. Αυτός γέλασε. Ήθελα πραγματικά να κλάψω. Αυτός μου είπε να το ξεπεράσω και να κλάψω αύριο. Τέλος πάντων. Έκλαψα μετά από 3-4 μέρες. Καθυστερημένα βέβαια,αλλά τότε συνειδητοποίησα πως ήτο ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να ερωτευθώ. Τι να ερωτευθώ δηλαδή? Τον χαρακτήρα του? Την προσωπικότητά του? Αφού δεν τον ήξερα. Τότε τι? Τον τρόπο που έκανε έρωτα? Γίνεται να το ερωτευθείς αυτό? Κι αν ναι,τότε πώς το ξεπερνάς? Πώς μπορείς να ελπίζεις ότι υπάρχει κι άλλος τέτοιος όταν όλοι οι προηγούμενοι ήταν αλλιώς? Τούμπα δηλαδή. Το ακριβώς αντίθετο. Άϊντε τώρα να συμβιβάζεσαι πάλι. Τι ωραία που κοιμόμουν πριν…   

Είναι πράγματι ωραίο να κοιμάσαι. Να μην αισθάνεσαι τίποτα. Να είσαι νεκρός,μουδιασμένος. Να ξέρεις ότι είσαι σε ένα μέρος όπου τίποτα και κανείς δεν θα σε κάνει να επιθυμείς ή να απεχθάνεσαι,να αγαπάς ή να μισείς. Σ’ ένα μέρος που δεν έχει ούτε ανηφόρες,ούτε κατηφόρες. Ούτε στενά δρομάκια,ούτε λεωφόρους. Ούτε βουνά,ούτε θάλασσες. Κανένα οικείο και αγαπητό πρόσωπο. Μόνο αγνώστους. Κανένα συναίσθημα. Μόνο μια ευθεία γραμμή χωρίς τέλος. Κανονικά θα έπρεπε να νευριάσω μαζί του. Τώρα που το σκέφτομαι,ναι,δεν είμαι ερωτευμένη,θυμωμένη είμαι…που με ξύπνησε.  

Υ.Γ  Ζητώ ταπεινά συγγνώμη από τον αδερφό μου που είχα το θράσος να ανεβάσω τραγούδι του Χατζηγιάννη (έστω και διασκευή).