η χρονα δεν εΙχε μπει με τον καλυτερο δυνατο τροπο.οι ταραχες τοσο στην προσωπικη μου ζωη μα και στη δουλεια μου ηταν η αρχη.ειναι πολυ ασχημο να νοιωθεις ανημπορος να αντιδρασεις σε πραγματα που σου εχουν συμβει,να βλεπεις τους στοχους σου να απομακρυνονται.επειτα ηρθαν η κρισεις πανικου.μια βδομαδα μεσα στο σπιτι,με αδεια απο τη δουλεια με διαφορες δικαιολογιες(γιατι ντρΕπομουν να πω τιι μου συμβαινει!δεν ξερω ποσοι απο εσας γνωριζετε για τις κρισεις πανικου αλλα μονο αν τις ζησετε ισως και να μπορειτε να τις καταλαβετε.καθηλωμενος στο σπιτι,να νομιζω οτι θα πιω νερο απο το ποτηρι και θα πνιγω.να φοβαμαι να βγω εξω,να τρεμω και να νομιζω οτι θα πεθανω απο την καρδια μου.ειχε πανω απο 10 χρνια να με πιασει κριση πανικου.μια μερα ειπα "Μανο ωπα.το εχεις ξαναπερασει  θα το αντιμετωπησεις παλι.δειλα δειλα.βγηκα απο το σπιτι.υστερα βολτα στο σπιτι ενος φιλου.περασε,με πολλη τηλιο.με πολυ νερο στους αγκωνες(που για ενα περιεργο λογο με ηρεμουσε)τα καταφερα.το νικησα,η νομιζα πως νικησα.

παω λοιπον πισω στη δουλεια.την πρωτη μερα που παω,κανοντας μπανιο καθως γυρναω νοιωθω το κεφαλι μου να καιει.βγαινω απο το μπανιο και παρατηρω πως το κεφαλι μου εχει γεμισει σπυρια.μεγαλα κοκκινα σπυρια.ο δερματολογος δεν μουβρηκε κατι ανησυχιτικο κι αφου μου ειπε το γνωστο ρητο.οταν του δηιγηθηκα το τι περασα,οτι δηλαδη οταν νοσει η ψυχη,το σωμα νοσει περισσοτερο μου ευχηθηκε καλο βραδυ,και με εστειλε στο καλο.

και να παλι την αλλα μερα στη δουλεια η ντροπη,να νοιωθεις(η να νομιζεις οτι νοιωθεις) οτι ολλοι σε κοιτανε σαν λεπρο,με αυτες τις καντιλες στο κεφαλι !και γυρνωντας στο σπιτι να διαπιστωνεις πως η μανα εχει αρχισει παλι να ξεφευγει,να βλεπει παιδακια να πηγαινοερχονται στο σπιτι,και το βραδυ δολοφονους να ξεπηδουν απο το το πορτατιφ να την σκοτοσουν.κατι τετοιες στιγμες νομιζεις πως θες να βαλεις ενα τελος στην ζωη σου και να τα τερματισεις ολα εδω.και ισως να το ειχα κανει αν δε επιαναν κι εμενα τον ιδιο τα κλαμματα στην σκεψη πως θα εκανα να κλαψουν ανθρωποι που αγαπω με την απωλεια μου...

και ξαφνικα ενα βραδυ σαν το χθεσινο,βλεπεις ενα ονειρο αλλοκοτο μα και τρυφερο.με ανρωπους ζωντανους,μα και ανθρωπους ζωντανους στην ψυχη μου και ξυπνας θαρρεις κι ολα ητανενα ονειρο...γεματος δυναμη.γεματος αισιοδοξια.κι ενω ξυπνησα τοσο νωρις ηθελα να ακουσω λιγο παπαζη και να χαζεψω τις φωτογραφιες μου απο τις συναυλιες! το σιντι οταν το ανοιξα ειχε ξεμεινει στο ραδιο"κι ομως ειμαι ακομα εδω ....¨"ηταν οι πρωτοι στιχοι των ξυλινων σπαθιων που βγηκαν απο τα ηχεια....γεμισα χαρα με την συμπτωση.εφτιαξα τον καφε μου,ψηλαφισα τις αγαπημενες μου αναμνησεις απο λυκαβητους,μεχρι το νησακι της κουκουμιτσας.κι πηρα τους δρομους με την φωτογραφικη μου.το  χερι μου σημερα το ενοιωθα πιο σταθερο απο απο ποτε.αργοτερα πηγα στα φιλαρακια μου.ειδαμε ολοι μαζι το μπασκετ,γελασαμε πολυ,στο τελος ηρθε η αναλογη καζουρα για τους χαμενους.τους κοιταζα εναν εναν και σκεφτουμουν οτι τελικα η μερα μου σημερα,και με τα αλμπουμ απο τις συναυλιες,και απο τις φωτο του κοσμου που ειδα,και απο τους ανθρωπους που ειχα διλπα μου εκεινη τη στιγμη  δεν απειχε και πολυ απο το ονειρο που ειχα δει.και τελικα τα ονειρα δεν απεχουν πολυ απο την πραγματηκοτητα απλα να θελουμε να τα διεκδηκησουμε,και να αναφωνησουμε το "ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ".οχι με την εγωιστικη πλευρα.απλα με την αποψη πως ακομα μια μερα μερα ξυπναμε ζωντανοι.εχουμε κοντα μας αυτους που αγαπαμε,και μεσα μας αυτους που φυγαν μακρυα.να βλεπουμε τον ηλιο να ανατελει καθε πρωι και να φωναζουμε πως "ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ"ΚΙ