I 've been alone and gone too far
For so long I can see what you are

Δεν φαντάστηκα ποτέ ότι η σημερινή μέρα θα συνέβαινε. Άτυπη αναπάντεχη απάντηση σε άστοχες και πικρόχολες κατηγορίες ατόμων που έχουν περάσει στο δικό μου κάδο ανακύκλωσης. Τι κι αν δεν το επεδίωξα ποτέ; Για μερικούς, το αποτέλεσμα έχει σημασία. Για μένα τίποτα από τα δύο, Μόνο η δική μου ευχαρίστηση από τα μέσα μου.

And I've been accused of being hard
Of hibernating in my yard

Είμαι τόσο πολύ χαρούμενη και φοράω ένα ηλίθιο χαμόγελο σαν φρεσκοερωτευμένη, λες και συνάντησα τον έρωτα της ζωής μου. Και είναι ο πιο σημαντικός έπαινος για διάβασμα που άκουσα από τα 6 μου που πρωτοάνοιξα βιβλίο. Δεν τον περίμενα και δεν τον επεδίωξα ποτέ.

But if you could see me now
You should see me now
I got my feet back on the ground

Τρίτη 11 Νοεμβρίου πέφτει και η επίσημη αυλαία στην φοιτητική μου πορεία στο τμήμα Εφαρμοσμένης Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ορκίζομαι. Και πάνω απ’ όλα τελειώνει με στυλ, όπως ακριβώς μου έμαθε ο πατέρας μου. Και πέφτει μέσα στον αγαπημένο μου μήνα, τον Νοέμβρη.

If you could see me now
You should see me now
If you could see me now
You should see me now
If you could see me now

Πάντα μου άρεσε το φθινόπωρο. Η αγαπημένη μου εποχή από τότε που τελείωσα το σχολείο. Αν και φέτος, το καλοκαίρι ήταν πιο παγωμένο κι από χειμώνα. Και δεν σου κρύβω ότι ακόμη και τώρα ρίχνω αραιά και που μερικά δάκρυα για να ξαλαφρώνω. Και μετά σκέφτομαι εμένα, γίνομαι ατομίστρια και αφήνω τον εγωισμό μου να με κυριεύει γιατί αυτός με έσωσε.

You were always just a bit ahead of me
But I was never far behind

Εδώ και καιρό ο μόνος δρόμος ήταν ευθεία μπροστά. Για πολλούς μήνες διένυσα μια περίοδο που δεν την εύχομαι σε κανέναν. Ήταν ένας στενός, κρύος μουντός διάδρομος, σαν εκείνους στα ψυχολογικά θρίλερ, χωρίς ίχνος ζωής, με την υγρασία να υπερνικά το φως που φέγγει στο τέλος και να μην ξέρεις πόσο μακρύς είναι ο διάδρομος. Και περπατάς κουβαλώντας ένα φορτίο που μεγαλώνει, κάνει τους ώμους να πονάνε, συνεχίζεις σκυφτά, με το ζόρι. Κι όταν βγεις στο φως, θες τόσο πολύ να κλάψεις, να ουρλιάξεις, να πετάξεις σαν πουλί και να μην σταματήσεις να γελάς. Έφτασες. Στο τέλος μιας διαδρομής. Στην αρχή μιας άλλης.

Though I watched you running
I looked the other way
But you well, you went away

Οι δύσκολες στιγμές και τα ζόρια δεν είναι ποτέ καλοδεχούμενα. Όταν έρχονται όμως, χρειάζεται να τα αντιμετωπίζεις με στυλ. Αν είσαι αληθινός απέναντι στον εαυτό σου, δεν θα διστάσεις να κλάψεις όταν έχεις ανάγκη, δεν θα το παίξεις ήρεμος όταν μέσα σου βράζεις σαν ηφαίστειο, δεν θα αρνηθείς τα χαστούκια και την βοήθεια από τους άλλους για να συνέλθεις, δεν θα κρύψεις ότι είσαι λυπημένος μπροστά στους άλλους.

But if you could see me now
You should see me now
I got my feet back on the ground

Κι αν είσαι μάγκας αληθινός, την επόμενη φορά θα χαρίσεις σε όσους νιώθεις κοντά σου ένα χαμόγελο γιατί θα είσαι εσύ καλύτερα. Σημασία έχει να είσαι εσύ καλά για να είναι και οι γύρω σου καλά. "Αν αγαπάς τους δικούς σου, πρόσεχε τον εαυτό σου" λέει ένα κουνελάκι πάνινο που κοσμεί το δωμάτιό μου εδώ και 20 χρόνια. Κι εγώ είμαι μαγκάκι σαλονικιώτικο με κληρονομική βλάχικη δυτικομακεδονίτικη ξεροκεφαλιά (παιδί από τα λίγα δηλαδή) και αν κάτι μου έμαθε ο πατέρας μου είναι να έχω μπέσα και να κρατάω πάντα την αξιοπρέπειά μου, σύμφωνα με το δικό μου ορισμό της αξιοπρέπειας. Κι έτσι η αξιοπρέπειά μου ξεκινάει και τελειώνει απέναντι σε μένα.

If you could see me now
You should see me now
If you could see me now
You should see me now
If you could see me now

Και γίνεσαι πιο δυνατός αν είσαι έξυπνος. Πιο ώριμος. Πιο σοφός. Ψηλά το κεφάλι. Όχι γιατί πρέπει, όχι γιατί μου πάει, αλλά γιατί αυτή είμαι. Ψηλά το κεφάλι και συνεχίζουμε εκεί που θέλουμε και που διαλέγουμε. Με αυτούς που θέλουμε. Όλα όσα δεν μας ταιριάζουν, τα μετατρέπουμε σε αναμνήσεις. Και μπαίνουν στα κουτιά της ντουλάπας που λέγεται μυαλό.

Craved your initials in my tree
But not as deep as you cut me

Όλα όσα μας πίκραναν, μας στενοχώρησαν, μας έκαναν να κλάψουμε; Αναμνήσεις σε κάδρο. Στην αίθουσα που απαγορεύεται η είσοδος, εκεί όπου πάμε πάντα μόνοι μας μερικές φορές, ενίοτε πίνοντας εκλεκτό λικέρ ή κρασί, άλλοτε γιατί πέσαμε πάνω σε μια φωτογραφία που ξεχάσαμε να βάλουμε στο κουτί με τις αναμνήσεις, ίσως γιατί είδαμε ένα όνειρο, ίσως γιατί περάσαμε έξω από την πόρτα. Ακόμη κι αν σου φύγουν λίγα δάκρυα και τα αφήσεις να κυλήσουν αργά, βασανιστικά γιατί αναπολείς αυτόν που δείχνει το κάδρο, σκάσε ένα χαμόγελο πριν φύγεις, ευχήσου μέσα σου να 'ναι καλά ο άλλος και συνέχισε.

Well I wept at the way you walked out on me
I lit cigarettes and cigarettes
Lit incense made no sense
I laid down on straw and sawdust

Γιατί τελικά, αυτός είναι ο απόηχος των αισθημάτων μας. Να μην αρνιόμαστε το τι ζήσαμε και το τι υπήρξε μέσα μας.

But if you could see me now
You should see me now
I got my feet back on the ground

Η ζωή γίνεται πολύ emo αν σπαταλάς χρόνο σε άτομα που απορρίπτουν την αγάπη σου. Δεν πήγαινα ποτέ σύμφωνα με τις υποταγές της μόδας, οπότε δεν έχει επιστροφές.

 I got my right foot out in front of me
My head's makin up with my heart
There ain 't a thing in this world I can't do
Without you

Μόνο καλά φυλαγμένες αναμνήσεις.

If you could see me now
You should see me now
If you could see me now

ΥΓ: Το τραγούδι αφιερωμένο σε μερικές αναμνήσεις. Δεν θα μπορούσα να βρω κομμάτι να με εκφράζει περισσότερο αυτό το διάστημα.

ΥΓ2: Στην εικόνα ο άντρας των ονείρων μου, Remy LeBeau/Gambit από το βιβλίο κόμικ Xtreme X-Men τεύχος 33 σε σχέδιο Salvador Larocca.

Με την παραπάνω φράση με καληνύχτισε χτες μια αγαπημένη φίλη. Τα δικά της ζόρια τελείωσαν. Μόλις μου το είπε έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου για ένα θέμα που ήρθε η ώρα του να κλείσει. Σκοπεύω να τηρήσω το στοίχημα πάση θυσία και να μην καθυστερήσω άλλο. Να βρω κι εγώ τη δική μου άκρη.

"Θα την βρεις την άκρη" είπα (περίπου) εγώ με τη σειρά μου αρκετά νωρίτερα σε μια άλλη κοπελιά χτες το βραδάκι όταν τα είπαμε.

Αυτή η άτιμη η άκρη... Ώρες ώρες νομίζεις ότι τη βλέπεις αλλά δεν φτάνεις ποτέ. Κι όταν φτάσεις πετάς κι ένα "Άι σιχτίρ" και κατευθείαν το παίρνεις πίσω γιατί δεν θες να βρίζεις.

Τελικά όλα είναι θέμα οπτικής. Μαζεύεις την κλωστή σε ένα κουβάρι και ξεκινάς να τυλίγεις άλλο. Ή και να ξετυλίγεις. Κόψε ράψε είναι η ζωή.

Όλα μου τα χρόνια εκεί που βάζω τάξη, μετά στο άψε σβήσε όλα βαδίζουν προς το μπάχαλο πάλι.

Νιώθω κάπως σαν ράφτης. Μετά από μια δουλειά συμμαζεύεις, τσεκάρεις, σβήνεις υποχρεώσεις, μαζεύεις τα τόπια με το ύφασμα, τις βελόνες και τις καρφίτσες, τα κοπτικά εργαλεία, συμμαζεύεις, πετάς τις σπασμένες κλωστές, συμμαζεύεις κουβάρια και μπομπίνες, κλείνεις το φωτάκι της ραπτομηχανής, μόνο και μόνο για να έρθει ο επόμενος τακτικός ή νέος πελάτης και να σου ανοίξει νέα δουλειά. Και ξαναγίνεσαι ένα μπάχαλο στο ραφείο της ζωής, περιτριγυρισμένος από κουβάρια, βελόνες, ψαλίδια και δαχτυλήθρες.

Οι δαχτυλήθρες λένε ότι προστατεύουν από τα τρυπήματα. Να μην ματώσει και το ύφασμα, κρίμα είναι. Δεν προστατεύουν από τα ψαλίδια. Κι εγώ μικρή είχα μανία με τα ψαλίδια. Έκοψα ρούχα, τραπεζομάντηλα, κουρτίνες, φρίκαρε η παστελλομαμά. Σταμάτησε η μανία στα 5-6 όταν έφτασα να τρυπηθώ κατά τη διάρκεια ενός κόψε-ράψε παιχνιδιού με τον αδερφό μου κοντά στην καρδιά με το ψαλιδάκι ραψίματος της μάνας μου κι έχω ένα ράμμα εκεί. Η καρδιά δεν μάτωσε τότε -δεν θα ήμουν εδώ φυσικά-αλλά μάτωσε αλλιώς αργότερα. Και μάλλον θα ξαναματώσει έτσι απρόσεχτη που είμαι σ' αυτά.

Η ραπτομηχανή θέλει συγκέντρωση και τέχνη. Να πάει ίσια το γαζί, να ραφτεί σωστά, να έχεις τις σωστές κλωστές, να μην σπάσει η βελόνα, να έχει την ανάλογη ταχύτητα... Αν το ράψεις ίσια πρέπει μετά να το ξηλώσεις και να το ξανακάνεις. Και φυσικά η μηχανή της μαμάς μπάλωνε και συνεχίζει να μπαλώνει σκισίματα στα τζιν, κοντένει παντελόνια, στενεύει φούστες. Άμα δεν προσέχεις όχι μόνο κάνεις πολύ κόπο, πάει και το ύφασμα χαράμι, ειδικά αν είναι κανένα σατέν.

Το ψαλίδι. Που κόβεις; Πως κόβεις! Με ακρίβεια χιλιοστού, ακολουθώ τις άσπρες γραμμές από τις χαρακόπετρες με βάση το πατρόν και η μεζούρα κρέμεται σαν φουλάρι στο λαιμό. Φέρε και τις καρφίτσες... Εκεί. 

Τώρα αν χάσεις τον έλεγχο, τι να σε κάνω. Σου μένουν κουρέλια, χαραμίζεις το τόπι, κόβεσαι στα δάχτυλα, τρυπάς την παλάμη με βελόνες, σπάς τη βελόνα, τελειώνει η κλωστή, τελειώνει ο χρόνος, φεύγει ο πελάτης, και ίσως έχεις δυσφήμηση.

Ξεκινάς να μαζέψεις το μπάχαλο. Τα χοντρά πρώτα. Πετάς τα σπασμένα, τα άχρηστα, μετά βλέπεις τι μπορείς να χρησιμοποιήσεις από τα κουρέλια, βλέπεις τι ύφασμα έμεινε, ψάχνεις και στις παλιές κλωστές, πας στον ψιλικατζή για μια βελόνα που σου λείπει, βγάζεις ξανά το πατρόν που πρέπει ή καινοτομείς και στρώνεσαι στη δουλειά. Να κόψεις, να μετρήσεις, να μπαλώσεις, να ράψεις, να τελειώσεις τη δουλειά.

Και στο τέλος θα μαζέψεις στο κουβάρι την κλωστή.

Και μην ξεχάσεις να πιάσεις την άκρη όπως σου έδειξε η μαμά για να μην λυθεί.
___________________________________________

Κοντεύουν οι μέρες και για τη δική μου άκρη. Στο ένα χέρι :) Το υπόσχομαι.

Είναι ωραίο να νιώθω και πάλι ότι έχω τον έλεγχο του εαυτού μου. 

ΥΓ: Η εικόνα εξώφυλλο του βιβλίου κόμικ New Exiles#9 της Marvel. Betsy Braddock (Psylocke) η εικονιζόμενη ηρωίδα, μια εξαιρετική δουλειά του Alexander Garner.