Με την παραπάνω φράση με καληνύχτισε χτες μια αγαπημένη φίλη. Τα δικά της ζόρια τελείωσαν. Μόλις μου το είπε έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου για ένα θέμα που ήρθε η ώρα του να κλείσει. Σκοπεύω να τηρήσω το στοίχημα πάση θυσία και να μην καθυστερήσω άλλο. Να βρω κι εγώ τη δική μου άκρη.

"Θα την βρεις την άκρη" είπα (περίπου) εγώ με τη σειρά μου αρκετά νωρίτερα σε μια άλλη κοπελιά χτες το βραδάκι όταν τα είπαμε.

Αυτή η άτιμη η άκρη... Ώρες ώρες νομίζεις ότι τη βλέπεις αλλά δεν φτάνεις ποτέ. Κι όταν φτάσεις πετάς κι ένα "Άι σιχτίρ" και κατευθείαν το παίρνεις πίσω γιατί δεν θες να βρίζεις.

Τελικά όλα είναι θέμα οπτικής. Μαζεύεις την κλωστή σε ένα κουβάρι και ξεκινάς να τυλίγεις άλλο. Ή και να ξετυλίγεις. Κόψε ράψε είναι η ζωή.

Όλα μου τα χρόνια εκεί που βάζω τάξη, μετά στο άψε σβήσε όλα βαδίζουν προς το μπάχαλο πάλι.

Νιώθω κάπως σαν ράφτης. Μετά από μια δουλειά συμμαζεύεις, τσεκάρεις, σβήνεις υποχρεώσεις, μαζεύεις τα τόπια με το ύφασμα, τις βελόνες και τις καρφίτσες, τα κοπτικά εργαλεία, συμμαζεύεις, πετάς τις σπασμένες κλωστές, συμμαζεύεις κουβάρια και μπομπίνες, κλείνεις το φωτάκι της ραπτομηχανής, μόνο και μόνο για να έρθει ο επόμενος τακτικός ή νέος πελάτης και να σου ανοίξει νέα δουλειά. Και ξαναγίνεσαι ένα μπάχαλο στο ραφείο της ζωής, περιτριγυρισμένος από κουβάρια, βελόνες, ψαλίδια και δαχτυλήθρες.

Οι δαχτυλήθρες λένε ότι προστατεύουν από τα τρυπήματα. Να μην ματώσει και το ύφασμα, κρίμα είναι. Δεν προστατεύουν από τα ψαλίδια. Κι εγώ μικρή είχα μανία με τα ψαλίδια. Έκοψα ρούχα, τραπεζομάντηλα, κουρτίνες, φρίκαρε η παστελλομαμά. Σταμάτησε η μανία στα 5-6 όταν έφτασα να τρυπηθώ κατά τη διάρκεια ενός κόψε-ράψε παιχνιδιού με τον αδερφό μου κοντά στην καρδιά με το ψαλιδάκι ραψίματος της μάνας μου κι έχω ένα ράμμα εκεί. Η καρδιά δεν μάτωσε τότε -δεν θα ήμουν εδώ φυσικά-αλλά μάτωσε αλλιώς αργότερα. Και μάλλον θα ξαναματώσει έτσι απρόσεχτη που είμαι σ' αυτά.

Η ραπτομηχανή θέλει συγκέντρωση και τέχνη. Να πάει ίσια το γαζί, να ραφτεί σωστά, να έχεις τις σωστές κλωστές, να μην σπάσει η βελόνα, να έχει την ανάλογη ταχύτητα... Αν το ράψεις ίσια πρέπει μετά να το ξηλώσεις και να το ξανακάνεις. Και φυσικά η μηχανή της μαμάς μπάλωνε και συνεχίζει να μπαλώνει σκισίματα στα τζιν, κοντένει παντελόνια, στενεύει φούστες. Άμα δεν προσέχεις όχι μόνο κάνεις πολύ κόπο, πάει και το ύφασμα χαράμι, ειδικά αν είναι κανένα σατέν.

Το ψαλίδι. Που κόβεις; Πως κόβεις! Με ακρίβεια χιλιοστού, ακολουθώ τις άσπρες γραμμές από τις χαρακόπετρες με βάση το πατρόν και η μεζούρα κρέμεται σαν φουλάρι στο λαιμό. Φέρε και τις καρφίτσες... Εκεί. 

Τώρα αν χάσεις τον έλεγχο, τι να σε κάνω. Σου μένουν κουρέλια, χαραμίζεις το τόπι, κόβεσαι στα δάχτυλα, τρυπάς την παλάμη με βελόνες, σπάς τη βελόνα, τελειώνει η κλωστή, τελειώνει ο χρόνος, φεύγει ο πελάτης, και ίσως έχεις δυσφήμηση.

Ξεκινάς να μαζέψεις το μπάχαλο. Τα χοντρά πρώτα. Πετάς τα σπασμένα, τα άχρηστα, μετά βλέπεις τι μπορείς να χρησιμοποιήσεις από τα κουρέλια, βλέπεις τι ύφασμα έμεινε, ψάχνεις και στις παλιές κλωστές, πας στον ψιλικατζή για μια βελόνα που σου λείπει, βγάζεις ξανά το πατρόν που πρέπει ή καινοτομείς και στρώνεσαι στη δουλειά. Να κόψεις, να μετρήσεις, να μπαλώσεις, να ράψεις, να τελειώσεις τη δουλειά.

Και στο τέλος θα μαζέψεις στο κουβάρι την κλωστή.

Και μην ξεχάσεις να πιάσεις την άκρη όπως σου έδειξε η μαμά για να μην λυθεί.
___________________________________________

Κοντεύουν οι μέρες και για τη δική μου άκρη. Στο ένα χέρι :) Το υπόσχομαι.

Είναι ωραίο να νιώθω και πάλι ότι έχω τον έλεγχο του εαυτού μου. 

ΥΓ: Η εικόνα εξώφυλλο του βιβλίου κόμικ New Exiles#9 της Marvel. Betsy Braddock (Psylocke) η εικονιζόμενη ηρωίδα, μια εξαιρετική δουλειά του Alexander Garner.