…Και ξαφνικά, εκεί που οι εταιρείες δίσκων έχουν πέσει στο λακκουβάκι με την κατάθλιψη, εκεί που τα υπερπροϊόντα  των Φάμε στόρυ αποδεικνύονται δυστυχώς όχι και τόσο διαχρονικά,
…. Η μάλλον όχι. Άλλαξα γνώμη. Ας το πάμε πάλι για λίγο περιγραφικά.
Λοιπόν, απ’ την αρχή.
   Ο πολιτιστικός μαρασμός που τόσο αναπόφευκτα εξυπηρετεί τους κάθε λογής νταβατζήδες και ποδηγέτες, και που με τόσο πάθος συντηρείται και επιτείνεται από τους κατ’ επάγγελμα νονούς της ευαισθησίας που μπορεί  να πουλάει και αντίτυπα, ήρθε και έγινε καθεστώς.
     Όμως…. Τι δυστυχία… τα πρότυπα αυτού του ιδιότυπου matrix δεν πουλούσαν. Δεν τράβαγε το καροτσάκι. Τα ΜΜΕ κάνουν ότι μπορούν,  πλασάρουν πλατινένιους και καλά δίσκους (τι παραμύθιασμα….) αναφέρουν συνεχώς τα ονόματα των νέων «ειδώλων» , δείχνουν σωρηδόν μπούτια κώλους και βυζιά αλλά,    ….ΔΕΝ…..    Τι κρίμα, ρε γαμώτο…    Και εκεί που άπαντες στην πιάτσα είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και μοιρολογούν μανιάτικα, εμφανίζεται ο από μηχανής θεός….
   Εκμηδενίζεται σε συντομότατο χρονικό διάστημα όλο το προηγούμενο καθεστώς, απαλείφεται, και στη θέση του έχουμε την διάδοχη κατάσταση. Όπως πολύ χαλαρά και πανεύκολα, μπορεί ο καθένας να το τσεκάρει μέσω του internet.
    Εμφανίζεται ο Κύριος Κώστας Γιαννίκος.. Με τον Κυπριακό όμιλο Evertop που εκπροσωπεί τα συμφέροντά του. Και που πολύ καλα κάνει.
  Ο Κ. Γιαννίκος είναι ιδιοκτήτης… (σε συντομότατο χρονικό διάστημα):
    Της δισκογραφικής εταιρείας    LEGENT
    Της δισκογραφικής εταιρείας    ΛΥΡΑ
    Της δισκογραφικής εταιρείας    ΜΒΙ
    Της εταιρείας διακίνησης          ΚΙΝΗΣΗ
    Του ραδιοφωνικού σταθμού     RADIO GOLD
    Του ραδιοφωνικού σταθμού     JOHN GREEK
    Του ραδιοφωνικού σταθμού     OASIS 88 FM
    Του ραδιοφωνικού σταθμού     CAPTAIN JACK
    Του περιοδικού                       «ΔΙΦΩΝΟ»
    Του περιοδικού                       «ΠΟΠ και ΡΟΚ»
    Του περιοδικού                       «ΟΑΣΙΣ» 
    Καθώς και Πρόεδρος, Διευθύνων σύμβουλος, και συνιδιοκτήτης του τηλ. σταθμού                                     ALTER.

   Η  MINOS-EMI δεν παίζει μπάλα, δεν μπορεί, είναι κρυωμένη και βήχει πολύ άσχημα.
   Η UNIVERSAL, δεν μπορεί, κάνει διαφημιστικά.
   Κάτι μεγαλοσχήμονες παραγωγοί που το έπαιζαν Επστάϊν, με δάφνες τους το ταλέντο και την ευαισθησία άλλων, έχουν πάει για ψάρεμα.
   Τα μικρά LABEL σου ζητούν ότι και ο κάθε μανάβης: να πληρώσεις εσύ όλο τον δίσκο, και άμα λάχει να αγοράσεις ο ίδιος και τα πρώτα π.χ. 1500 αντίτυπα, μην τυχόν και τους κόψει το γάλα. Τώρα βέβαια, θα με ρωτήσεις, "καλά, κι αυτοί τι βάζουν;" Η απάντηση είναι "Δεν ξέρω, μεγάλε".
    Καλώς ή κακώς, κάπως έτσι έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα. Και σου μιλώ εγώ ο μηδαμινός για μονογαμία στην Ελληνική δισκογραφία. Γιατί δεν είναι δυνατόν να είναι μόνο ένας αυτός που επιλέγει, ούτε μόνο μία η δική σου επιλογή. Έχω το πρόσφατο παράδειγμα δικού μου ανθρώπου, που πλήρωσε σε στούντιο, ενορχηστρωτή και μουσικούς γύρω στις 20000 ευρώ, πήγε το demo έτοιμο, και εισέπραξε ένα «Δεν του άρεσε». Και μιλάμε για δουλειά όχι απλά αξιοπρεπή, αλλά εξαιρετική. Με συντελεστές κάθε άλλο παρά αμελητέους, με τραγούδια που σέβονται, αγαπούν και προσφέρουν.
    Όμως δεν υπάρχει πιά εναλλαγή λύσεων. Το πρόβλημα είναι πλέον ότι αν μια πολύ συγκεκριμένη «εστία» θεωρήσει ότι «δεν της κάνεις», δεν έχεις άλλη πόρτα να χτυπήσεις. Μέχρι πριν από ένα με δύο μήνες, τα πράγματα ήταν πιο ελαστικά. Τώρα όμως no more.. Εκτός κι αν στραφεί κάποιος σε παράδρομους με αμφίβολες διεξόδους. Και μην παραμυθιάζεστε με σενάρια. Το επίσημο σκηνικό της Ελληνικής δισκογραφίας, είναι πλέον αυστηρά μονογαμικό. Αν αυτός ο ένας δεν σε γουστάρει, εσύ δεν έχεις εναλλακτική. Απλά είναι τα πράγματα. Γιατί απλά έχουν καλυφθεί από τον ίδιο όλες οι εναλλακτικές λύσεις. Και αν δεν του κάνεις, …..άστα καλύτερα.
   Για να προλάβω τυχόν βιαστικές αντιδράσεις, διευκρινίζω ότι δεν μιλώ για δισκογραφικές παραγωγές τραβηγμένες από τα μαλλιά, με περιθωριακές διακινήσεις και συνοικιακούς ήρωες. Αυτά γίνονταν, γίνονται και θα γίνονται. Και μακάρι να φέρουν αποτελέσματα.Πραγματικά θα μου άρεσε πολύ... Η «Επίσημη» όμως δισκογραφική αγορά, εξελίσσεται σε ένα ΜΟΝΟΠΑΖΑΡΟ άνευ προηγουμένου. Ωραίο να διαβάζεις «ΣΤO ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΟΙ …………. ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ τους ΔΙΣΚΟ», όμως πιστέψτε με, όσο κι αν χαίρομαι για την προσπάθεια, άλλο τόσο μελαγχολώ γιατί σκέπτομαι ότι αυτήν την προσπάθεια θα την ακούσουν π.χ. 1500 άτομα, και θα την στηρίξουν αγοράζοντάς την 150.
    Σκοπός αυτού του post που έκανα, ήταν και για να  να δώσω μια εικόνα για το πώς έχουν τα πράγματα σήμερα πάνω στο συγκεκριμένο θέμα,  (γιατί από όλα τα υπόλοιπα έχουμε καταδροσιστεί) αλλά και για να  εκφράσω μια μικρή νότα αισιοδοξίας  ότι θα βρεθεί τελικά ο τρόπος να γίνουν πια  αχρείαστοι όλοι αυτοί που καθορίζουν τι είναι αυτό που αξίζει να ακουστεί, και τι όχι. Και ο τρόπος αυτός, ίσως να είναι το Διαδίκτυο.     
       Καλημέρα σας.      

    Έχουν αλλάξει από δραματικά ως αμετάκλητα τα πράγματα στην Ελληνική δισκογραφία. Ήταν που ήταν δύσκολα τα πράγματα εδώ και αρκετά χρόνια.
    Οι Σκύλοι επέδραμαν αρχικά, πληρώνοντας οι ίδιοι τις παραγωγές τους, είτε σε χρήμα είτε σε είδος, οι εταιρείες γλυκάθηκαν, μάσησαν γιατί μόνο κέρδος μπορούσαν να έχουν, οι κοινωνικές συνθήκες βολεύτηκαν με λήθαργους, και η καθοδική στάθμη παιδείας που τόσο έντεχνα πότιζαν οι κάθε λογής αρμόδιοι, και που τόσο πρόθυμα καλοδέχτηκαν οι ευκολοπεπτικοί πιθηκίζοντες επειδή βόλευε ,έπιασε τελικά τόπο. Βάλτο. Έλος. Λασπόνερα.
      Η επιδρομή των βαζιβουζούκων της καψούρας που τα σπάει και τα πίνει γιατί τον/την άφησε, μαζί με την καψούρα των εταιρειών να παράγουν δίσκους με πληρωμένο κόστος και καθαρό κέρδος, γέννησε τέρατα...Η απουσία παλαιότερων «οραματιστών» παραγωγών έγινε ολοφάνερη, αλλά οι εταιρείες είχαν ανάγκη από ορθολογιστές υπαλλήλους.  Λογιστές , δηλαδή. Λογιστές τής έμπνευσης , και ισολογιστές συναισθημάτων. 
     Άνθρωποι σαν τον Πατσιφά, που είχε τα αρχίδια να βγάλει στο κοινό πράγματα άγνωστα κάποτε, δεν υπάρχουν. Αλλά, και αν υπήρχαν, θα τους κατασπάραζαν. Θα τους περνούσε πριονοκορδέλα ο εταιρειάρχης, Θα τους αγνοούσαν τα ΜΜΕ, θα κοιτούσαν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί αν είναι σε play-list, (που δεν θα ήταν), θα έπρεπε να αποδείξουν εκ των προτέρων ότι « ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ»…
      Και τώρα, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα.
      Η απόλυτα τίμια και παλικαρίσια ανοιχτή επιστολή του Αγγέλου Σφακιανάκη προς τον Κο Παπαδάκη, που βαθυστόχαστα θάβει τους πάντες, εδώ και τόσα χρόνια , παρέα με τον Κο Ζήλο, εμένα με κάλυψε. Αν και εξαιρετικά «τρυφερή» κατά την άποψή μου, γιατί εντάξει, έτσι έπρεπε να κάνει... Και λίγα είπε. 
      «Εγώ προωθώ δίσκους εδώ και 20 χρόνια.Και εσύ εδώ και 20 χρόνια τους κρίνεις»
       Ο καθένας κάνει αυτό που ξέρει να κάνει.Ο Κος λξφπκδε κι ο Κος ψςδμηιερ κάνουν αυτό για το οποίο πληρώνονται. Καλλιεργούν τεχνηέντως το ποιοτικό προφίλ τους, με παντόφλες μπροστά στο τζάκι.
   Απορριπτικά.
   Εισαγγελικά.
   Ιεροεξεταστικά.
   Η άλλη όψη ενός νομίσματος στείρου κι ορφανού. Και τώρα, σα να μη μας φτάνανε αυτά, περάσαμε στη μονογαμία…. 
 Και είναι μια πολύ χοντρή και άγαρμπη μονογαμία.
     Μια μονογαμία που δεν αφήνει περιθώρια για πολλά-πολλά… Ας τα πούμε από Δευτέρα, και ας εξηγήσω τι σημαίνει

  «Μονογαμία στην Ελληνική δισκογραφία» 

  Έπειτα απο έντονες πιέσεις, παραδίδω στο φως ένα απόσπασμα απο το ορεσίβιο δράμα "Μπριζονέας δεσμώτης".

Σύνδεση με τα προηγούμενα.

Ο μυθικός κτηματοτιτάνας Μπριζονέας, αποσπά δόλια απο τον Δια-χειριστή το δικαίωμα ψήψου για τα Premium blogs, κατεβαίνει στον κόσμο των θνητών και αρχίζει να ψηψίζει για premium όποιο blog βλέπει μπροστά του, συχνά με κριτήρια που κανείς δεν κατανοεί. Τιμωρείται σκληρά, με το να αλυσσοδεθεί στην κορυφή του Καυκάσου, δίπλα στην ιδιωτική του κάβα. Κάθε βράδι, ένα φρικτό αλκοολικό όρνεο, ο Ρούχλωνας, τον επισκέπτεται και τού τσακίζει την κάβα, ενώ αυτός παρακολουθεί ανήμπορος. Την άλλη μέρα,η κάβα έχει αναπληρωθεί, αλλά ο Ρούχλωνας ξανάρχεται και την σακατεύει πάλι, κ.ο.κ.

 Λοιπόν...

Τα φώτα ανάβουν, δείχνοντάς μας το γνωστό τοπίο με την κολώνα, το παλληκάρι, και τα σχετικά. Ακούγονται οι φωνές του χορού...

"ΕΛΕΛΕΥ, ΙΟΥ, ΙΟΥ !!!"

Και ο μονόλογος του δεσμώτη, που αντηχεί δραματικά στην ερημιά...

"φευ, φευ, τι ποτ' αυκινάθισμα κλύω
 πέλας οιωνών;
αιθήρ δ' ελαφραίς πτερύγων ριπαίς υποσυρίζει.
Παν μοι φοβερόν το προσέρπον"...

Για λόγους ευνόητους, το υπόλοιπο κείμενο ακολουθεί μεταφρασμένο:

Ακούγονται άτσαλα φτερουγίσματα, και το φρικτό όρνεο σκάει μύτη στο βραχάκι.

(ακολουθεί ποτ-πουρί με αποσπάσματα γνωστών τραγουδιών)

 ΡΟΥΧΛΩΝΑΣ: Θα ανέβω καιιιι θα κραιπαλιάσωωωω

                            Στο πιό ψηλότερο βουνόοοο

ΜΠΡΙΖΟΝΕΑΣ: Κρίση!!! Με πιάνει κρίση!!!!

ΡΟΥΧΛΩΝΑΣ: Θέλω να πιώ όλο το Βόοοοσποροοο

ΜΠΡΙΖΟΝΕΑΣ: Ανάθεμά σε, δεν με λυπάσαι...

ΡΟΎΧΛΩΝΑΣ: Πίνω και μεθώωωωω!!!

ΜΠΡΙΖΟΝΕΑΣ: Με τελείωσεεεεες…

ΡΟΎΧΛΩΝΑΣ: Φέεεερτεεε μια κούπα με κρασίιιι!!!

ΜΠΡΙΖΟΝΕΑΣ (Εκτός εαυτού):

Καταραμένε Ρούχλωνα

που ήμουν λυτός και ρούχλωνα

μέσα στη ντούχνα, στα ποτά

και στις αναθυμιάσεις,

μου πίνεις τώρα τα ποτά

και δεν αφήνεις τίποτα

που να σου πέσουν τα φτερά

και να ξεπουπουλιάσεις…

ΡΟΥΧΛΩΝΑΣ (παγερά αδιάφορος,και φαλτσάροντας ανελέητα):

Απόψε ήρθα για να πιώ λιγάκι παραπάνω

Τέτοιος που ήσουνα λυτός, τέτοια κι εγώ σου κάνω…

(Ακούγονται φτερουγίσματα απογείωσης, και καθώς ξημερώνει, το όρνεο απομακρύνεται με οχτάρια. Το ηρωικό παλικάρι, νοιώθει τα υγρά διαμάντια να αυλακώνουν τα αλαβάστρινα μάγουλα, ενώ ο ήλιος με τις πρώτες αχτίδες του αρχίζει να

χρυσόνι

το τοπίο.  Ο χορός αποχωρεί για να βρει πατσατζίδικο, ενώ από τις βουνοκορφές του μακρινού Ολύμπου αρχίζουν να ακούγονται οι πρώτες νότες από το πρωινό πρόγραμμα του  Termite, που έχει αλλάξει ώρα για να μπορέσει να παρουσιάσει πιο αισθαντική μουσική.  Η πρώτη μπαλάντα με άρπες, εντελώς απροσδόκητα είναι ο Μπουφφφφφφ…)