Tο μνημειακό έργο «Σύνθεση» (90 x 220 cm) του Γιάννη Μόραλη έκανε ρεκόρ για ζώντα Ελληνα ζωγράφο. Η τιμή του «σκαρφάλωσε» στα 723.000 ευρώ στη δημοπρασία «Greek Sale» του Οίκου Bonhams στο Λονδίνο. Το «Δυτικό Δωμάτιο» του ίδιου καλλιτέχνη ήταν το τρίτο ακριβότερο έργο της ίδιας δημοπρασίας, με τελική τιμή 471.037 ευρώ.

Το «Greek Sale» της 15ης Μαΐου με έργα νεοελληνικής τέχνης του 19ου και 20ού αιώνα, έφτασε συνολικά στα έξι εκατομμύρια ευρώ. Στην κατάμεστη αίθουσα άλλαξαν τελικά χέρια περίπου 160 έργα (από σύνολο 200), αγγίζοντας το 82% η συνολική πώληση. «Η ελληνική αγορά στο διεθνές χρηματιστήριο της τέχνης βρίσκεται σε ανοδική τροχιά. Φαινόμενο καθόλου τυχαίο, καθώς υπάρχει δύναμη που θα φανεί στο μέλλον» δήλωσε από το Λονδίνο η κυρία Τερψιχόρη Αγγελοπούλου, υπεύθυνη του Οίκου.

Η «Σύνθεση» (1965) του μεγαλύτερου εν ζωή Ελληνα ζωγράφου είναι αναβίωση του αρχετυπικού σύμπαντος Ιωνικής Ζωφόρου ή Δωρικής Μετώπης. Απεικονίζει μέλη αρχαίου ελληνικού ναού ή νεοκλασικού σπιτιού, ενώ ξεπροβάλλουν οι ανθρώπινες φιγούρες μιας κοπέλας και ενός αγκαλιασμένου ζευγαριού.

(Ελεύθερος Τύπος)

Ο Γιάννης Μόραλης είναι από τους αγαπημένους μου Έλληνες ζωγράφους και, βέβαια, δεν είμαι αρμόδια να κρίνω, αλλά 723.000 ευρώ;;;;;Τι να πω;Μπράβο!Μπράβο!Στην..νεοελληνική...τέχνη...

Μια σύντομη ματιά στη ζωή του

1841:Γεννιέται στη Λιμόζ, στις 25 Φεβρουαρίου, έκτο από τα εφτά παιδιά ενός ράφτη και μιας εργάτριας.

1844:Η οικογένειά του μετακομίζει στο Παρίσι. Σε ηλικία 13 ετών ξεκινά να εργάζεται ως διακοσμητής πορσελάνης.

1861:Ξεκινά τη συνεργασία του με το ζωγράφο Σαρλ Γκλέρ, στο εργαστήριο του οποίου γνωρίζει τον Μπαζίλ, τον Μονέ και τον Σισλέ.

1862:Επιτυγχάνει στις εισαγωγικές εξετάσεις της σχολής Καλών Τεχνών.

1864:Ένα έργο του γίνεται δεκτό στο Σαλόν.

1871:Κατατάσσεται στο στρατό για να πολεμήσει στον γαλλοπρωσικό πόλεμο.

1874-76:Συμμετέχει στις εκθέσεις των ιμπρεσιονιστών.

1881:Επισκέπτεται την Ιταλία, όπου δέχεται την επιρροή της κλασικής αναγεννησιακής τέχνης.

1890:Παντρεύεται την Αλίν Σαριγκό, με την οποία έχει ήδη έναν γιο. Αργότερα αποκτούν άλλους δύο.

1897:Σπάει το χέρι του. Το πρόβλημα των ρευματισμών, που τον βασανίζει, επιδεινώνεται.

1900:Η γαλλική κυβέρνηση του απονέμει τον τίτλο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής.

1907:Αγοράζει ένα κτήμα στην κωμόπολη Κάνι-σιρ-Μερ, κοντά στη Νίκαια. Στο σπίτι που χτίζει εκεί θα περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

1915:Πεθαίνει η σύζυγος του.

1912:Καθηλώνεται σε αναπηρικό καροτσάκι, αλλά συνεχίζει να ζωγραφίζει. Τον επόμενο χρόνο ασχολείται και με την γλυπτική.

1919:Πεθαίνει σε ηλικία 78 ετών από πνευμονικό οίδημα.

Η ζωγραφική του

Η ζωγραφική υπήρξε για τον Renoir, εκτός από επάγγελμα, η αγαπημένη του ασχολία, τρόπος ξεκούρασης και-τα τελευταία χρόνια της ζωής του-ο μοναδικός λόγος της ύπαρξής του.

Υπήρξε απίστευτα παραγωγικός. Ζωγράφισε γύρω στους 16.000 πίνακες! Αντλούσε τα θέματα του από την καθημερινότητα και δεν έπαψε ποτέ να εξυμνεί τη χαρά και την ομορφιά της ζωής. «Για μένα ένας πίνακας πρέπει να είναι ευχάριστος, συμπαθητικός και χαρούμενος, πολύ χαρούμενος! Υπάρχουν τόσα άσχημα πράγματα στη ζωή μας, δεν υπάρχει λόγος να δημιουργήσουμε κι άλλα», συνήθιζε να λέει. Ενδιαφέρθηκε ελάχιστα για την πνευματική ερμηνεία των έργων τέχνης. «Δεν μπορώ να ανεχτώ τέτοιου είδους αερολογίες», έλεγε.

Ταυτίστηκε με τους ιμπρεσιονιστές, πέρασε όμως μια μεγάλη κρίση στη δουλειά του μέχρι να βρει το ύφος που του ταίριαζε.( «Πήρα τα πάντα από τον ιμπρεσιονισμό, τα εξάντλησα και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν ήξερα ούτε να ζωγραφίζω, ούτε να σχεδιάζω»). Για τον λόγο αυτό επισκέφτηκε την Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με την κλασική αναγεννησιακή τέχνη, που οδήγησε την τεχνοτροπία του σε μεγαλύτερη σχηματική αυστηρότητα. Άρχισε να αναπτύσσει ένα δυναμικό και ταυτόχρονα ελεύθερο ύφος, που συνδύαζε την αμεσότητα του ιμπρεσιονισμού με το  μεγαλείο της κλασικής τέχνης. Μετά την Ιταλία αποφάσισε να επικεντρωθεί κυρίως στον ορισμό των σχημάτων, ενώ στην τελευταία φάση της καριέρας του απέκτησε ακόμα πιο ελεύθερο ύφος και οι πινελιές του έγιναν πιο ακανόνιστες.

Πίνακες παιδιών

Είναι λίγα τα έργα των καλλιτεχνών που αποκαλύπτουν τόσο μεγάλη κλίση στην απεικόνιση παιδιών. Ο Renoir αποδείχτηκε δεξιοτέχνης, καθώς απέδωσε με μοναδικό τρόπο τη γοητεία και την έντονη εκφραστικότητα τους, χωρίς να παρασυρθεί σε συναισθηματισμούς. Η επιτυχία του στο είδος αυτό συνδέεται με το χαριτωμένο ύφος του και με την ταχύτητα με την οποία  ζωγράφιζε, αφού τα νεαρά μοντέλα του δεν υποχρεώνονταν να ποζάρουν για πολλές ώρες και να κουράζονται.

Το Κοριτσάκι με το Ποτιστήρι είναι πίνακας του 1876 και βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη της Ουάσιγκτον. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί πυκνές και ευκρινείς πινελιές για να δημιουργήσει οικειότητα και αρμονία μεταξύ του μικρού κοριτσιού και του φυσικού περιβάλλοντος του κήπου.

Πόσο κοστίζει ένας  Renoir;

Στις 17 Μαΐου 1990, ο οίκος Κρίστις στη Νέα Υόρκη, πούλησε το «Μουλέν ντε λα Γκαλέτ» -έναν από τους δυο πίνακες που είχε αφιερώσει ο  Renoir στους χορευτές του Καφέ της Μονμάρτης- προς 65.000.000 ευρώ! Αν και είναι ακόμα πιθανόν να πουληθούν χαρακτικά του σε χαμηλές τιμές (εκτός από τα πιο σπάνια που ξεπερνούν τις 80.000 ευρώ), τα σχέδια του αρχίζουν να μετατρέπονται σε σημαντικές επενδύσεις, που υπερβαίνουν τις 50.000 ευρώ, ενώ οι πίνακές του απευθύνονται πλέον μόνο σε μεγάλους συλλέκτες….

(Πηγές: 1. Art Gallery, Pierre-Auguste Renoir, DeagostiniHellas, 2. www.peri-grafis.com, 3. Artbook  Pierre-Auguste Renoir από την Ημερησία)

Μια σύντομη ματιά στη ζωή του

1839:Γεννιέται στο Aix-en-Provance της Γαλλίας.

1844: Παντρεύονται οι γονείς του.

1857-58:Παίρνει τα πρώτα μαθήματα σχεδίου.

1858-59:Εγγράφεται στη Νομική σχολή, χωρίς να φοιτήσει ποτέ.

1861:Μετακομίζει στο Παρίσι για να σπουδάσει Τέχνη, αλλά μετά από μερικούς μήνες επιστρέφει στο σπίτι του.

1862:Ξαναπηγαίνει στο Παρίσι, αποφασισμένος να ικανοποιήσει τις προσωπικές του καλλιτεχνικές φιλοδοξίες.

1864-66:Τα έργα του απορρίπτονται από το Σαλόν.

1869:Γνωρίζει την Ορτάνς Φικέ, μοδίστρα και μοντέλο, και συζούν.

1872:Γεννιέται ο γιος του και μετακομίζουν στην Ποντουάζ.

1874:Επιστρέφει στο Παρίσι και συμμετέχει στην πρώτη έκθεση των ιμπρεσιονιστών.

1876:Συμμετέχει και στην δεύτερη έκθεση.

1877:Εκθέτει για τρίτη φορά. Το έργο του κατακεραυνώνεται από τους κριτικούς και αποφασίζει να αποτραβηχτεί από τους ιμπρεσιονιστές. «Τα παιδιά που μουντζουρώνουν χαρτιά όταν παίζουν ζωγραφίζουν καλύτερα από τον Cézanne», αναφέρουν.

1878:Ο πατέρας του μαθαίνει για την σχέση του και την ύπαρξη του γιου του και διακόπτει κάθε οικονομική βοήθεια.

1886:Διακόπτει τη μακρόχρονη φιλία του με τον Εμίλ Ζολά , πιστεύοντας ότι τον έχει ειρωνευτεί στο πρόσωπο ενός ήρωά του (του Κλωντ Λαντιέ).

Πεθαίνει ο πατέρας του αφήνοντάς του μέρος της μεγάλης του περιουσίας.

Παντρεύεται την Ορτάνς.

1895:Ο Αμπρουάζ Βολάρ οργανώνει την πρώτη προσωπική έκθεση του ζωγράφου.

1901:Ανοίγει ατελιέ, όπου αφοσιώνεται στη ζωγραφική.

1906:Στις συζητήσεις με τους φίλους του αναφέρει ότι θέλει να πεθάνει ζωγραφίζοντας. Στις 15 Οκτωβρίου, καθώς σχεδίαζε ένα τοπίο, έπιασε δυνατή βροχή. Έμεινε να ζωγραφίζει χωρίς να κουνηθεί από τη θέση του. Όταν αποφάσισε να γυρίσει στο σπίτι του  έτρεμε από πυρετό, λιποθύμησε και τον βρήκε μετά από ώρες ένας αμαξάς. Μια βδομάδα αργότερα πέθανε από πνευμονία, σε ηλικία 67 ετών.

Η ζωγραφική του

Ο Paul  Cézanne θεωρείται από πολλούς ο μεγαλύτερος ζωγράφος των τελευταίων 100 και πλέον χρόνων. Δεν υπάρχει κανένας αξιόλογος καλλιτέχνης του 20ου αιώνα που να έμεινε ανεπηρέαστος από κάποια πλευρά του έργου του. Μέσα από την τέχνη του Cézanne άλλωστε γεννήθηκε η νεώτερη ζωγραφική. Άνοιξε τον δρόμο στην αφαίρεση και θεωρείται πρόδρομος του κυβισμού.

Παρόλο που ταυτίστηκε με τους ιμπρεσιονιστές είχε βασικές διαφορές από αυτούς στον τρόπο που ζωγράφιζε. «Η ζωγραφική μέθοδος του Cézanne ήταν να διαλέγει πρώτα το θέμα και μετά να  δίνει ζωή στην οπτική του αντίληψη για το θέμα, χωρίς σ΄ αυτή τη διαδικασία το θέμα να χάσει τίποτα από τη ζωντανή ένταση που έχει η υλική του υπόσταση. Ένας χαρακτηριστικός ιμπρεσιονιστής (π. χ. Μονέ) ήταν έτοιμος να βρει το θέμα του οπουδήποτε, γιατί όλο του το ενδιαφέρον περιοριζόταν στις εντυπώσεις του φωτός».

Η ιδιοσυγκρασία του ήταν βασικά κλασική. Ζητούσε οπωσδήποτε μια δομή, δηλαδή ένα ύφος ριζωμένο στη φύση των πραγμάτων κι όχι στα υποκειμενικά αισθήματα, που ήταν πάντοτε «συγκεχυμένα».

Νεκρή φύση

«Μια σύνθεση νεκρής φύσης στο ατελιέ του έκανε τον Cézanne να περνά μέρες, ακόμη και μήνες, μελετώντας το ίδιο σύνολο αντικειμένων. Αυτό του πρόσφερε τη δυνατότητα να πειραματιστεί με ό, τι τον μάγευε περισσότερο από καθετί άλλο –την αναπαράσταση ενός αντικειμένου από ποικίλες οπτικές γωνίες».

Ο εικονιζόμενος πίνακας βρίσκεται στο Παρίσι, στο Musee d’  Orsay .  Σε σχέση με άλλες νεκρές φύσεις του  Cézanne, ο πίνακας αυτός φαίνεται υπερβολικά «φορτωμένος»: δεν υπάρχει καθόλου άδειος χώρος. «Δυο διαφορετικά υφάσματα καταλαμβάνουν το φόντο του πίνακα, ενώ στο πρώτο πλάνο κυριαρχεί το λευκό τραπεζομάντιλο. Στο αριστερό μέρος, το ύφασμα με τα ορθογώνια σχέδια στο χρώμα της σκουριάς εμφανίζεται σε πολλές νεκρές φύσεις της ώριμης περιόδου. Όπως πάντα ο Cézanne έχει μελετήσει σχολαστικά τους χρωματικούς συσχετισμούς. Για παράδειγμα, το μικρό πράσινο φρούτο στα αριστερά, που μισοκρύβεται από το τραπεζομάντιλο και το πιάτο,  εναρμονίζεται με το πράσινο κάλυμμα του καναπέ. Ανάλογοι συνδυασμοί δημιουργούν μια σύνθεση αρμονική απ΄ άκρη σ΄ άκρη.»

(Πηγές: 1. Χέρμπερτ Ρηντ, Ιστορία της μοντέρνας ζωγραφικής, εκδόσεις υποδομή, 2. Nikola Nonhoff, Cézanne, Konemann, 3. Art Gallery, P. Cézanne, DeagostiniHellas, 4. Εφημερίδα Το Βήμα, 5. www.peri-grafis.com, 6. www.abcgallery.com, 7.www.atelier-cezanne.com)

Ο Edouard Manet γεννήθηκε στις 23 Ιανουαρίου 1832 στο Παρίσι από μία εύπορη μεγαλοαστική οικογένεια. Οι μαθητικές του επιδόσεις υπήρξαν απογοητευτικές και, έτσι, οι γονείς του αποδέχτηκαν από νωρίς την επιθυμία του να δώσει εξετάσεις για να εισαχθεί στη Ναυτική Ακαδημία, παρόλο που οι ίδιοι ήθελαν να ακολουθήσει καριέρα νομικού. Έπειτα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες να γίνει δεκτός στην Ακαδημία, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Ο θείος του Charles Fournier ήταν ένας από τους ανθρώπους που τον εισήγαγε από μικρή ηλικία στο χώρο της τέχνης και τον ενθάρρυνε να γίνει ζωγράφος. Μετά, λοιπόν, και από την έγκριση των δικών του, αναλαμβάνει να τον διδάξει ο ακαδημαϊκός ζωγράφος Thomas Couture. Οι σπουδές του ξεκινούν το 1850. Παράλληλα, ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη, επισκέπτεται μουσεία, έρχεται σε επαφή με νέες τεχνικές, ενώ συνηθίζει να αντιγράφει έργα κλασικών δημιουργών από το μουσείο του Λούβρου. Το 1856,  μετά από συνεχείς καβγάδες και συγκρούσεις, εγκαταλείπει το ατελιέ του δασκάλου του.

Έπειτα από τον θάνατο του πατέρα του, παντρεύεται-προς έκπληξη των φίλων του- την επί χρόνια αγαπημένη του Suzanne, η οποία απέκτησε ένα αγοράκι (1852), που ο ζωγράφος αναγνώρισε σαν δικό του, αλλά η πατρότητά του έχει αμφισβητηθεί.

Το Salon, η επίσημη έκθεση που οργανώνει το Ινστιτούτο Γαλλίας, τον απορρίπτει στην πρώτη του προσπάθεια να εκθέσει τον πίνακα «Πότης αψεντιού». Ένα χρόνο αργότερα, το 1861, του επιφυλάσσει διαφορετική υποδοχή, όμως οι καλλιτεχνικοί κύκλοι τον απορρίπτουν και η ζωγραφική του δέχεται αρνητικές κριτικές. Το έργο του «Ολυμπία», γυναικείο γυμνό, προκαλεί το 1865 ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία της τέχνης. Οι σκληρές κριτικές και τα σαρκαστικά σχόλια συνεχίζονται και, έτσι, το 1867 ο Manet αποφασίζει να διοργανώσει την πρώτη προσωπική του έκθεση. Κριτικοί και κοινό τον αγνοούν.

1870: ξεσπά ο πόλεμος Πρωσίας-Γαλλίας. Όταν το 1872 η ειρήνη επιστρέφει στο Παρίσι, η χρονιά ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς για το ζωγράφο. Μία έμπορος τέχνης αγοράζει πολυάριθμα έργα του.  Το 1873 το «Απολαυστικό κρασοπότηρό» του, πίνακας με εμφανείς ολλανδικές επιρροές, σημειώνει επιτυχία στο Salon.  Όμως την επόμενη χρονιά ο «Σιδηροδρομικός σταθμός» , αποτυχαίνει απογοητεύοντας τον και πάλι. Πιστεύει ότι το Salon είναι το μοναδικό «πεδίο μάχης», όπου πρέπει να πολεμήσει κανείς. Γι΄ αυτό άλλωστε και προτιμά να μην ενωθεί με τους φίλους του ζωγράφους, που -  κουρασμένοι από τη συνεχή απόρριψη του Salon και ωθούμενοι από την αναζήτηση ενός νέου ύφους για την απεικόνιση του πραγματικού- ιδρύουν το 1874 μια Ανώνυμη Εταιρεία και εγκαινιάζουν μια συλλογική έκθεση, που σήμερα  είναι γνωστή ως η πρώτη ιμπρεσσιονιστική έκθεση.

Το 1877 ο Manet αποφασίζει να εκθέσει τη «Νανά» στη βιτρίνα ενός καταστήματος μόδας. Το έργο αυτό θα εμπνεύσει στον Ζολά  το ομώνυμο μυθιστόρημα. Το 1878 παρουσιάζει τα πρώτα συμπτώματα σύφιλης και, μετά από μακρόχρονη ταλαιπωρία, το 1883 του ακρωτηριάζουν το πόδι. Πεθαίνει λίγες μέρες αργότερα.

Το όνομά του είναι στενά συνδεδεμένο με τον ιμπρεσιονισμό. Το έργο του «Μουσική στους κήπους του Κεραμεικού», που απεικονίζεται παραπάνω, είναι του 1862 και σήμερα βρίσκεται στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου. Αυτό που κάνει περισσότερη εντύπωση είναι «η σχεδόν αφαιρετική  τεχνική, με τις μεγάλες κηλίδες χρώματος. Στον πίνακα αναγνωρίζει κανείς φίλους και συγγενείς του Manet, από τον Μπωντλέρ μέχρι τον αδερφό του Εζέν.  Τα πρόσωπα είναι ζωγραφισμένα με κηλίδες χρώματος, με ελεύθερη και γρήγορη πινελιά που, αν παρατηρηθεί από την σωστά απόσταση καταφέρνει να αποδώσει την ατμόσφαιρα του τόπου, τις φωνές του κόσμου, το θρόισμα των ρούχων. Ο πίνακας, ιδιαίτερα καινοτομικός, κάνει βαθιά εντύπωση στους νεαρούς ζωγράφους που πλησιάζουν δειλά τη ζωγραφική στο ύπαιθρο. Παρόλ΄ αυτά το έργο του δεν αρέσει στους κύκλους του Salon, καθώς είναι πολύ συνδεδεμένο με την καθημερινότητα και, επομένως, όχι αρκετά επίσημο ώστε να ληφθεί υπόψη».

(Πηγές: www.perigrafis.com, http://el.wikipedia.org/wiki, www.Adcgallery.com, www.artnewal.org, htpp://cgfa.sunsite.dk, ARTBOOK Manet από την Ημερησία)

Γεννήθηκε το 1933. Η μητέρα του ήταν βιολονίστρια από την Αθήνα και ο πατέρας του ράφτης από το Νυμφαίο Φλώρινας. Ο ίδιος γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσε στη Φλώρινα. Σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, παρά τις αντιρρήσεις του αυταρχικού πατέρα του, με δάσκαλό τον Γιάννη Μόραλη. Σπούδασε επίσης μουσική. Ασχολείται με την ποίηση και την λογοτεχνία. Η πρώτη του έκθεση έγινε το 1957 στη Φλώρινα, ενώ το 1961, με τη φροντίδα του ποιητή Γ. Βαφόπουλου, πραγματοποίησε την πρώτη του έκθεση στη Θεσσαλονίκη. Σιγά σιγά άρχισε να καταξιώνεται. Η διεθνής αναγνώριση ήρθε μέσα στη δεκαετία του ’60, με μια σειρά ατομικών εκθέσεων στη Νέα Υόρκη, που του έδωσαν πολύ επαινετικές κριτικές. Από τότε, συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον να ζωγραφίζει και να εκθέτει έργα του στην Ελλάδα και το εξωτερικό και θεωρείται ένας από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες ζωγράφους.

Όμως ο Κωστάκης Λούστας δεν «χωράει», είναι αδύνατον να «χωρέσει» σε ένα βιογραφικό. Καιρό τώρα θέλω να γράψω στο μπλογκ μου γι΄ αυτόν και συνεχώς το αφήνω, το αφήνω, από άγχος ότι δεν θα μπορέσω να αποδώσω ούτε κατ΄ ελάχιστο το μέγεθος της προσωπικότητας και της τέχνης του.  Είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες καλλιτεχνικές παρουσίες της Φλώρινας, γνωστός για τον πολύμορφο λυρισμό της ζωγραφικής του, αλλά και για τις καυστικές του κριτικές σε πρόσωπα και πράγματα. Με μια ιδιοσυγκρασία εκρηκτική, υπήρξε γνήσιος επαναστάτης σε εποχές όπου η ανυπακοή και η ιδιαιτερότητα αποτελούσαν έγκλημα.

«Ζωγράφο με κορυφαία ταλέντα», τον χαρακτηρίζει ο Χάρης Καμπουρίδης στα «Νέα». «Ζωγραφική καθαυτή», λέει, είναι η ζωγραφική του, «δηλαδή αστραπιαία οπτική σύλληψη του θέματος και γρήγορη μεταγραφή του στο τελάρο, με κινήσεις και χρώματα εξπρεσιονιστικά , σχεδόν βίαια, αλλά και αθώα, παιδικά πολλές φορές. Ο Λούστας ζει το τοπίο, γίνεται ένα με τη Βορειοελλαδίτικη υγρασία που βαραίνει τα χρώματα και θυμίζει τις τονικότητες των Ολλανδών τοπιογράφων».

Ο Μιλτιάδης Παπανικολάου, στο «Μπλε άλογο», αναφέρει:«Ο Λούστας αποφεύγει τα ρητορικά και ανεκδοτολογικά σχήματα προκειμένου να μείνει στο ουσιαστικό και το κύριο. Αν και βαθύτατα συναισθηματικός, δεν παρασύρεται σε εύκολες και εξεζητημένες διατυπώσεις, σε συνήθεις συνθετικές λύσεις και σε διάφορα οπτικά επινοήματα. Αντίθετα, η γλώσσα του είναι έντονα ποιητική και λυρική, εξαιτίας της ιδιαίτερης τονικότητας του χρώματος’ η γραφή του είναι εξαιρετικά ασφαλής και σίγουρη, όπου χρώμα και φως συνθέτουν ένα σύνολο αυστηρά δομημένο και με ακρίβεια οργανωμένο.

Ο Λούστας, περνώντας από τα πιο δημοφιλή στάδια της παραστατικής ζωγραφικής, κατέληξε, κυρίως ύστερα από το ’80, σε μια ιδιότυπη προσωπική γραφή. Το θεματολόγιο του είναι περίπου το εξής: πορτρέτα, νεκρές φύσεις, καθημερινά αντικείμενα, μουσικά όργανα και θαλασσινά τοπία. Τα χρώματά του είναι διαφανή, μελωδικά και πλούσια, συγχρονισμένα με μια μουσική αντίληψη. Έχει κανείς την εντύπωση πως βλέπει τα θέματα μέσα από μια διάφανη σφαίρα, όπου τα επίπεδα αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο, τα αντικείμενα αλλάζουν κλίμακες και ρόλους, ενώ οι μορφές και τα διάφορα μοτίβα αναλύονται σε χρωματικά μορφώματα και μοιάζουν να αιωρούνται σ΄ έναν δυναμικό –μη προοπτικό, κατά κανόνα χώρο».

Πριν από ένα περίπου χρόνο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ιανός το βιβλίο του Κωστάκη Λούστα, με τίτλο «Εκατό και πλέον δαχτυλίδια για πρίγκιπες», όπου περιγράφει τις αναμνήσεις, τα βιώματα και τις περιπέτειές του, αλλά και τις οξυδερκείς επισημάνσεις του για τη σημερινή κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική πραγματικότητα. Οι ιστορίες του αυτές χαρακτηρίστηκαν ως «λογοτεχνικοί πίνακες».

(Πηγές: 1.Εφημερίδα «Τα Νέα», Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2006, Ορίζοντες, Κριτική Εικαστικών, Χάρης Καμπουρίδης, 2. Μιλτιάδης Παπανικολάου, Το Μπλε άλογο (θέματα ιστορίας και κριτικής τέχνης), Βάνιας, 1994, 3. Κώστας Λούστας, Εκατό και πλέον δαχτυλίδια για πρίγκιπες, Ιανός).

Ο Γιοχάνες Βερμέερ θεωρείται ίσως ο σπουδαιότερος Ολλανδός ζωγράφος μετά τον Ρεμπράντ. Οι πληροφορίες που έχουμε για τη ζωή του είναι ελάχιστες, ενώ δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για την εκπαίδευσή του.

Μερικά στοιχεία του βιογραφικού του που είναι γνωστά είναι τα εξής: Γεννήθηκε το 1632. Έζησε και έδρασε στο Ντελφτ της Δυτικής Ολλανδίας. Το 1653, σε ηλικία 21 ετών, πήρε δύο σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή του. 1ο:Να παντρευτεί την Καταρίνα Μπόλνες (παρά τις αντιθέσεις της οικογένειάς της), με την οποία απέκτησε 11 παιδιά. Και 2ο: να γίνει ζωγράφος. Ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτης πανδοχείου, αλλά και έμπορος τέχνης, γεγονός που απ΄ ό, τι φαίνεται επηρέασε τον Γιοχάνες από μικρή ηλικία.

Ζωγράφιζε με αργούς ρυθμούς, κυρίως ρεαλιστικές σκηνές και ηθογραφίες, με χαρακτηριστικά στοιχεία την αυστηρή σύνθεση, τις έντονες χρωματικές αντιθέσεις και τη χρήση φωτός. Θεωρείται ζωγράφος του γυναικείου κόσμου, αφού έδειχνε μια εξαιρετική ικανότητα να εισχωρεί στη γυναικεία διάνοια, στα αισθήματα και τα μυστικά τους. Με μεγάλη λεπτότητα και ευαισθησία, στις μύτες των ποδιών σχεδόν, ο Βερμέερ μας εισάγει στις μυριάδες λεπτομέρειες του γυναικείου κόσμου, με μια τρυφερότητα που συχνά αγγίζει την αγάπη.

Συνολικά ζωγράφισε 50 περίπου έργα, από τα οποία έχουν διασωθεί τα 35. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του περιήλθε σε δεινή οικονομική κατάσταση και, μετά τον αιφνίδιο θάνατό του το 1675(43 ετών), η σύζυγος του αναγκάστηκε να πουλήσει και τον τελευταίο του πίνακα για να ξεπληρώσει το χρέος της στον φούρναρη. Κατά τη διάρκεια της ζωής του το έργο του επαινέθηκε πολύ, για να περιπέσει αργότερα σε λήθη και να επανεκτιμηθεί και πάλι τον 19ο αιώνα.

«Η υπηρέτρια που χύνει το γάλα» είναι ένας από τους πιο διάσημους πίνακες του Βερμέερ και βρίσκεται στο Άμστερνταμ. Πρόκειται για μια συμβολική αναπαράσταση της χαρακτηριστικής ολλανδικής συνήθειας της οικονομίας. Η «Γαλατού» φαίνεται αποφασισμένη να μην της χυθεί ούτε σταγόνα γάλα. Τίποτα δεν είναι περιττό στον πίνακα. Ακόμη και τα αντικείμενα που κρέμονται στο μισοσκόταδο είναι απαραίτητα, ενώ εντυπωσιακή είναι η νεκρή φύση στο τραπέζι, που αποδίδεται με έναν μοναδικό επιδέξιο ρεαλισμό.

(Αναρωτιέμαι, ποια να είναι η γυναίκα στον πίνακα; Πολύ θα θελα να είχα μπροστά μου την Τρέισυ Σεβαλιέ και να μου διηγούνταν μία ολόκληρη ιστορία με βάση τον πίνακα…)

(Πηγές:Βικιπαίδεια, Περι-γραφής, Artbook VERMEER από την Ημερησία)