Με αχνιστό καφέ σε υποδέχομαι, εδώ που το κρύο ξεχνιέται με 46 αράδες και μαύρες κουκίδες σε πέντε γραμμές να αναδεύουν την ψυχή, με τη σειρά που πρέπει... Δε σε βλέπω, μόνο μια σκιά...Και δεν είναι που δεν ήθελα να έρθω...είναι που δε θα μπορούσα να φύγω. Γεμάτο κάρβουνο τα χέρια ακολουθούν τις γραμμές σου. Είναι τόσο εύκολο, σα να τις έχω περπατήσει ξανά. Μη με περιμένεις Ω! Νύχτα γλυκιά στης αγκαλιάς σου το παρανάλωμα. Θα ζήσω λίγο παραπάνω απόψε...