Τη μέρα αυτή που διάλεξα, εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα, στο φως να καταθέσω.
Πως πήρα τέτοια απόφαση, δεν ξέρω αν θ' αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει, μακελειό.
 
Νοέμβρης ήταν η χρονιά κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά, κι αυτή εβδομηντατρία.
Και να που ερωτεύτηκα, κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει, για καιρό.
 
Μα έχει ο καιρός γυρίσματα, μεγάλωσε και αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου, εκεί γύρω στα σαράντα.
Στα κόμματα γαντζώθηκαν, κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους, για πάντα.
 
Η απόσταση μας έσωσε, μα οι θυμήσεις πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε, τα ίδια και τα ίδια.
Μα νιώθω σαν μικρό παιδί, που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη επαρχία.
 
Κοιτάζω πάλι πίσω μου, δύο γιους απόκτησα κι εγώ
δεκαεφτά Νοέμβρηδες, μου βάρυναν τη πλάτη.
Σημαίες και γαρύφαλλα, εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων, στο κενό.
 
Κρατάω το στόμα μου κλειστό, τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε, ανέραστοι να μείνουν.
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε, αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών, δε σβήνουν.

ΥΓ.1 Δεν είμαι αυτό που θα έλεγε κάποιος "πολιτικοποιημένο όν". Όμως η συγκεκριμένη ημέρα, πάντα με ευαισθητοποιούσε. Ίσως γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η μητέρα με την αδερφή μου κι εμένα αγκαλιά, μας πήγαινε στην πορεία. Μέχρι τότε που άρχισαν τα ευτράπελα, οι φασαρίες και τίποτα πια δεν θύμιζε εκείνη την πορεία με τα γαρύφαλλα στο χέρι.

ΥΓ.2 Η αλήθεια είναι πως δεν θα τολμούσα να γράψω κάτι γι'αυτή την ημέρα... Απ' την άλλη δεν θα άντεχα να ΜΗΝ γράψω τίποτα...

Αντ' εμού, ο Διονύσης Τσακνής, τα λέει πολύ καλύτερα στο τραγούδι του, Νοέμβρης '90...