5. Το χωριό μου η Δρυμαία, γιατί πολύ απλά είναι ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ και τι πάει να πει αυτό; Μα είναι το μέρος όπου μου δημιουργεί το αίσθημα της συνέχειας, του ανήκειν, είναι ένα κομμάτι από το οικογενειακό μου παρελθόν, αυτό που με οδήγησε στο παρόν και με διδάσκει για το μέλλον. Στο χωριό μου δεν είμαι ένας τυχαίος Κώστας Ταδόπουλος, αλλά ο Κώστας της οικογένειας των Ταδοπουλέων (γενική διαιρετική δηλαδή) εκεί δεν είμαι ο πιο αδύναμος κρίκος, αλλά ένας ακόμη κρίκος μιας συμπαγής και μακρόσυρτης αλυσίδας ανθρώπων που προϋπήρξαν της αφεντιάς μου – ξέρετε κανείς μας δεν φύτρωσε σε χωράφι- το χωριό μου με λίγα λόγια είναι η παράδοση και η κληρονομιά μου και αυτή την παράδοση και κληρονομιά δε θέλω ούτε να προδώσω ούτε να λησμονήσω, γιατί τότε θα έχω απολέσει ένα σημαντικό κομμάτι της προσωπικότητας και του είναι μου. 

Για να γίνω και πιο συγκεκριμένος γεωγραφικά η Δρυμαία ή Γλούνιστα ανήκει στο νομό Φθιώτιδας, είναι φωλιασμένη στο όρος Καλλίδρομο, λεβεντομάνα Ρούμελη δηλαδή, απέναντι από την Αμφίκλεια ή Δαδί και τη Σουβάλα ή Πολύδροσο και για τους πιο treny κανα μισάωρο από το χιονοδρομικό της Φτερόλακκας και το ίδιο περίπου από τη Μύκονο του χειμώνα Αράχοβα. Γιατί αυτή η διπλή ονομασία; Απομεινάρι από τους κατακτητές που περάσανε από εκεί πέρα, βλέπετε αυτοί σβήσανε αλλά τα τοπωνύμια μείνανε να μας τους θυμίζουν – είδατε ανθεκτικότητα η ρουφιάνα η γλώσσα; Αν λοιπόν τύχει και περάσετε προς τα εκεί, μη διστάσετε κάντε καμιά περαντζάδα, το χωριό (όχι επειδή το λέω εγώ) είναι γραφικότατο, μοναδικού κάλλους η εικόνα του Παρνασσού απέναντι, η πλατεία έχει πολύ ωραία θέα και το παραδοσιακό καφενείο κάνει και κάτι σουβλάκια, όνειρο και η πορτοκαλάδα-γκαζόζα-λεμονάδα πάντα ΑΓΝΗ… και κάτι άλλο αν οι άνθρωπου σας πούν τι φτιάν’ς; μην απαντήσετε πολυκατοικίες, απλά έτσι χαιρετάμε αλα ρουμελιώτα. 

Η φωτογραφία είναι από κάποιο παλιό γλουστιάνικο Πάσχα και ο ασπρομάλλης κύριος με το επίσης άσπρο πουκάμισο δεξιά που σοροπιάζει τον οβελία είναι ο παππούς μου – εγώ φαίνεται θα’ μουνα στην κουζίνα να τσακίζω τις τηγανιές και τη χτεσινή μαγειρίτσα – το αρνί πάντα φαγωνόταν τουλάχιστο το μισό στη σούβλα και στο ταψί κατέληγε γυμνό από πέτσα…  

6. Η Πηγή, έτσι λέμε την παραλία στα Λουτρά της Ωραίας Ελένης στην Κόρινθο όπου παραθερίζω. Γιατί δηλαδή λέγονται έτσι νομίζετε, χάριν γούστου; Εκεί πήγαινε η Α.Μ. η Ωραία Ελένη και έλουζε το κορμάκι της στα παρακείμενα ιαματικά νερά, τώρα αν ήταν και ο Πάρις αντάμα αυτό δε μας το λέει ο Όμηρος. Η παραλία είναι κρυμμένη από το δρόμο, χωμένη στα ρίζα ενός λόφου και έχει και σκιά ακόμη και το καταμεσήμερο, είναι μικρούλα η κακομοίρα και δεν προσφέρεται για παιχνίδια, με βοτσαλάκια στην ακτή της και τις δυο στέρνες που χύνεται το κρύσταλλο και μπούζι (είναι η αλήθεια) ιαματικό νερό στη θάλασσα, εκεί όμως το ανακάτεμα δημιουργεί μια φοβερή αίσθηση της εναλλαγής ζεστού και κρύου, σημειωτέον ότι δεν ενδείκνυται για τους καρδιακούς και είναι η μόνη θάλασσα που ξέρω όπου βγαίνοντας δεν χρειάζεσαι ξέβγαλμα, ούτε τσούζουν και τα μάτια. Λοιπόν έχουμε και λέμε, αν στρίψετε από τον Ισθμό και πάτε προς Επίδαυρο, θυμηθείτε μετά τις Κεχριές είναι τα Λουτρά εκεί στρίβετε αριστερά, πάλι αριστερά, μετά τρίτο πεύκο δεξιά και στη πέμπτη πέτρα τις βρήκατε –όχι που θα το πρόδιδα, δεν θέλουμε κανέναν εκεί ρε, είστε όλοι ανεπιθύμητοι, το μέρος είναι reserve, prive πώς το λένε; …  

7. Φρίκες, όχι μη φρικάρετε αφού έτσι το λένε το έρμο το ψαροχώρι στην Ιθάκη τι να κάνουμε δηλαδή; Η Ιθάκη πάντως είναι ένα νησί που κρατάει ακόμη την αυθεντικότητα του και δεν είναι και τίποτε μακρινό, 3 ωρίτσες από την Πάτρα στο πλοίο για Κεφαλονιά. Είμαι τυχερός γιατί από εκεί κατάγεται ο κολλητός και πηγαίνω φθινόπωρο για ψάρεμα (χτυπάμε κάτι κυνηγούς με συρτή άλλο πράγμα) και καλοκαίρι για μπάνια. Το ιδιαίτερο που έχει για μένα είναι μια ωραία καλοκαιρινή στιγμή που με έκανε να αγαπήσω πολύ αυτό το μέρος, εκεί πιάσαμε ένα μελανούρι μελαχρινό, με λιμπιστό κορμί, με κάτι καστανά μάτια μεγαλείο, με κάτι φρύδια μπερκέτι πράγμα και ένα ταμπεραμέντο λίαν μεσογειακό (πακέτο και με ένα πείσμα χειρότερο από το δικό μου), όπως καταλαβαίνετε δεν ομιλούμε περί αρπαχτής ή ξεπέτας, αλλά περί σπουδαίου και μοναδικού καλοκαιρινού έρωτος, που όπως όλα τα καλοκαιρινά πράγματα ξεθώριασε γρήγορα με τα πρωτοβρόχια του Σεπτεμβρίου, αλλά δεν πειράζει η ανάμνηση της αυγουστιάτικης νύχτας, τα αισθήματα, οι μυρωδιές και τα απίστευτα ευτράπελα της βραδιάς (αυτά επιτρέψτε μου να τα κρατήσω για τον εαυτό μου) με κάνουν να ακούω για Ιθάκη και να λειώνω.  

Εδώ τελείωσα (επιτέλους) με την απαρίθμηση επτά τοποθεσιών που έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία για μένα, δεν είναι μόνο αυτά φυσικά αλλά τα σπουδαιότερα ιεραρχικά … μέχρι στιγμής τουλάχιστον