Βράδυ στο πιο ψηλό σημείο του βουνού.. περασμένα μεσάνυχτα..

δεν σε φοβίζει το σκοτάδι..πιο πολύ σε φοβίζει η ζωή..

αυτή που ποτέ δεν έζησες..

περπατάς ανάμεσα σε θάμνους..

και μιλάς μόνη σου..πότε πότε κοιτάς μια φωτογραφία..

και τότε αφήνεις τα δακρυα σου να τρέξουν..

αφήνεις την φωνή σου ελεύθερη..κι εκείνη ξεσπά..

χωρις να νοιάζεται..χωρίς να κρυβεις το πρόσωπο σου..

εδώ δεν χρειάζεται να ψελλίσεις ηλίθιες δικαιολογίες..

ούτε να χαμογελάς για να μην τους πληγώσεις..

ένα μπουκάλι σίβας και τα τσιγάρα σου..

κάνουν παρέα με την μορφή του..

σε βοηθούν να πάρεις μια απόφαση..

ίσως την πιο δύσκολη της ζωής σου...

αυτή η ερημιά εδώ πάνω έχει κάτι μαγικό..

και να φανταστείς..πως πάντα λάτρευες την θάλασσα..

κι όμως εδώ γίνεσαι θεός..και κριτής του εαυτού σου..

τον δικάζεις και τον καταδικάζεις...

πόσα λάθη...και τίποτα δεν μπορεί να τα διορθώσει..

και πιστεύεις πως είσαι δυνατή;;μονολογείς..

απόδειξε το..δεν θέλω να αποδείξω τίποτα..

δεν είμαι δυνατή,αδύναμη είμαι..και γι'αυτό θα το κάνω..

μετά.. σιωπή..σκοτάδι πυκνό..

κι ένα χαμόγελο λίγο πιο κάτω..

το χαμόγελο που πάντα λαχταρούσες..

ήταν κοντά σου..και ψυθιρίζεις..

Σ'ευχαριστώ...