Κάθε βράδι, πολύ-πολύ αργά, περνάει από το στενό του σπιτιού μου ένας διάφανος ίσκιος… Τον έχω ονομάσει Midnight walker… Αν και περνάει πολύ αργότερα από τα μεσάνυχτα…κρατάει μια κιθάρα από καπνό, και τραγουδάει από σε μια γλώσσα ξεχασμένη…

 Κάποιο βράδι, έδωσα παραπάνω προσοχή… Μπόρεσα και κατάλαβα τι περίπου έλεγε…Ήταν τελικά φράσεις σχηματισμένες με λόγια παιδικά. Αφελείς και  απλοϊκές, και έξω από τους καιρούς που στροβιλίζονταν γύρω του…

 Τον λυπήθηκα…

-Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου…. Του είπα…Θα το χάσεις το παιχνίδι…

-Αν δεν χάσω, πώς θα κερδίσω; Τι είδους  Αγάπη είναι εκείνη που επιζητάς μόνο να κερδίζεις; Και σε ποια απώλεια έχεις καταδικάσει  τον άλλον, την ώρα που υψώνεις θριαμβικά το ΕΓΩ σου σαν τρόπαιο; 

 -Μα….

-Άκου με και μένα… Μπορεί να είμαι ένας ίσκιος στη νύχτα μονάχα, αλλά το τραγούδι μου κατάφερες και το άκουσες… Ενώ εσύ και όλοι σας  φέρεστε σαν ίσκιοι στο φως της μέρας… Δέκα χιλιάδες τρόποι να μην τσαλακωθεί το ΕΓΩ σας, δέκα χιλιάδες τρόποι να βγείτε νικητές και μόνο… Άσε με εμένα… Εγώ έτσι ξέρω να αγαπώ και να αγαπάω… Σαν παιδί… Κι ας νομίζεις πως είναι τόσο απλοϊκό και καταδικασμένο…Γύρνα σπίτι να σκεπαστείς τα «πρέπει» σου, κι άσε με εμένα να ταξιδεύω στα όνειρά μου… Και ας νομίζεις ότι η ζωή δεν έχει τίποτα να κάνει με όλα αυτά… Γράψε ένα γράμμα στον εαυτό σου, και εξήγησέ του… Αν καταδεχτεί να σου απαντήσει, θα καταλάβεις… 

 …Με λυπήθηκα… 

Εγώ, ποτέ δεν κατάφερα να νοιώσω την Αγάπη τόσο ανεπιτήδευτα απλή, τόσο έξω από τα παζάρια και τις αγορές… Έτσι με έμαθαν… και έτσι ένοιωθα ασφαλής. Έμαθα να βλέπω την καρδιά μου σαν ισολογισμό…Μου άρεσαν τα ρομαντικά άλλοθι, αλλά μόνο σαν άλλοθι…

  -Μάθε μου ένα τραγούδι σου, σε παρακαλώ…

-Θα σε κάψουν οι στίχοι…  Εξ’ άλλου, ξημερώνει… 

…Κι ύστερα προχώρησε προς την  γωνιά του δρόμου…Και ύστερα έφυγε κι αυτός…Στ΄ αλήθεια… 

 Υ.Γ.…Θυμάμαι ακόμα εκείνη την φράση…. Μόνο που δεν μπορώ να θυμηθώ ποιος  ήταν ο συγγραφέας…. Νομίζω γυναίκα ήταν… Ελληνίδα… Ο τίτλος μού είχε καρφωθεί  σφήνα στο μυαλό…. Ζήλεψα… Ο τίτλος του βιβλίου ήταν  «Κι  ύστερα έφυγες στ’ αλήθεια»….