Λες κ οι άνθρωποι βασίζουν τις σχέσεις τους στα υλικά κ τιποτένια...
Και λησμονούν τη λάμψη μιας ψυχής...
Τη γοητεία του να υπάρχεις και να διαφέρεις...
Μέσα στο συρφετό του κόσμου τούτου...
Χάνοντας έτσι αυτό που αναζητούν απελπισμένα...
Δίχως να το ξέρουν και οι ίδιοι ακόμα...

Ανιδιοτελή
Γενναιόδωρη
Αέναη
Παραγωγική
Ηδονική

Και χάνονται αναζητώντας το χρυσό του Πακτωλού...
Κατακερματίζοντας και σπαταλώντας τη ζωή τους εδώ κ εκεί...
Εγωιστικά και βάναυσα ...
Γιατί δεν είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους...