… γιατί έπεσε ένα τείχος, αλήθεια έχετε αναρωτηθεί πόσα πολλά πράγματα έχουν συμβεί Νοέμβρη μήνα ανά τον κόσμο; Για εμάς τους Ελληνες δεσπόζει η επέτειος της 17 Νοέμβρη και το Πολυτεχνείο για πολλούς Σκορπιούς και Τοξότες είναι ο μήνας των γενεθλίων τους και για τους Γερμανούς η 9η Νοέμβρη σήμανε την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.  

Το γεγονός του γκρεμίσματος του Τείχους ξεφεύγει από στενά γερμανικά όρια και αποτελεί το συμβολικότερο γεγονός τέλους εποχής του περασμένου αιώνα καθώς σήμανε το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, της ΕΣΣΔ, και όλου του μεταπολεμικού κόσμου που μέχρι τότε μοιραζόταν σε δυο υπερδυνάμεις. 

Το Τείχος καθαυτό αποτέλεσε ένα τσιμεντένιο συμβολισμό του Ψυχρού Πολέμου, από εδώ η Δύση από εκεί ο κομμουνισμός, η ίδια η απαρχή του χτισίματος του έδειχνε την υποκρισία, την κρυψίνοια και την παράνοια που χαρακτήριζε τότε αμφότερα τα δυο στρατόπεδα. Σε μια διεθνή συνέντευξη τύπου στο Ανατολικό Βερολίνο στις 15 Ιουνίου 1961 ο ηγέτης της τότε Ανατολικής Γερμανίας Βάλτερ Ούλμπριχτ ρωτήθηκε για την πρόθεση δημιουργίας τείχους και να τι απάντησε ο αθεόφοβος:«Την ερώτησή σας την αντιλαμβάνομαι ως εξής: υπάρχουν άνθρωποι στη Δυτική Γερμανία, που θέλουν να κινητοποιήσουμε τους οικοδόμους της πρωτεύουσας της ΛΔΓ για να χτίσουμε ένα τείχος. Δεν έχω ακούσει να υπάρχει τέτοια πρόθεση. Οι οικοδόμοι της πρωτεύουσας ασχολούνται ως επί το πλείστον με την ανέγερση κατοικιών και εκεί επιστρατεύουν όλες τους τις δυνάμεις. Κανείς δεν σκοπεύει να χτίσει τείχος!»

Τώρα θα μου πείτε ότι αν κάποιος ιστορικός σταχυολογούσε τα ψέματα των πολιτικών θα έγραφε όχι ιστορικό βιβλίο αλλά την Μπριττάνικα, εμείς γιατί τους ψηφίζουμε συνέχεια μπορείτε να μου πείτε;

Η Ιστορία διέψευσε τον κύριο Βάλτερ και νάσου πετάχτηκε ένα τείχος φοβερό και τρομερό, με τα αγκαθωτά του τα σύρματα, τους οπλισμένους του συνοριοφύλακες που το φυλούσαν νυχθημερόν με εντολή να πυροβολούν κατά το δοκούν, τα σκυλιά του, τα φυλάκια του δηλαδή με όλα τα κομφόρ.

Στο μεταξύ βέβαια και ενώ χτιζότανε ακόμη γινόταν το σώσε, πρόσφυγες που δένανε σεντόνια και την κοπανάγανε, ολόκληρες στρατιωτικές μονάδες λιποτακτούσαν προς δυσμάς και φυσικά και ο μοιραίος φόρος του αίματος που έγραψε το κοντέρ με πρώτο θύμα  στις 24 Αυγούστου 1961, (έντεκα μέρες μετά το κλείσιμο των συνόρων) τον εικοσιτετράχρονο Γκύντερ Λίφτιν και τελευταίο τον Κρίς Γκέφρου στις 6 Φεβρουαρίου 1989, το όλον 86 επίσημα καταγεγραμμένα θύματα.

Η αντίδραση των δυτικών, σε όλα αυτά τουλάχιστον υποκριτική, ο Κέννεντυ δήλωσε: «Δεν είναι και πολύ ωραία λύση, είναι όμως χίλιες φορές καλύτερη από τον πόλεμο» και αργότερα με φόντο το τείχος πέταξε και το γνωστόν Ich bin ein Berliner, μεγάλα λόγια-λίγες πράξεις, ενώ οι αιώνιοι Βρεττανοί εποίουν την νίσσαν. «Οι Ανατολικογερμανοί», δήλωσε ο Βρετανός πρωθυπουργός Χάρολντ Μακμίλλαν «σταματούν το κύμα προσφύγων και οχυρώνονται πίσω από ένα ακόμα πιο αδιαπέραστο Σιδηρούν Παραπέτασμα. Σ’ αυτό δεν υπάρχει τίποτα παράνομο (εντάξει κύριε PM αφού δεν είναι και παράνομο όλα καλά, no problem)».

Γιατί είπαμε αλήθεια ότι έγινε αυτό το τερατούργημα;…«επειδή αποτελεί ένα αντιφασιστικό προστατευτικό φράγμα με σκοπό να προφυλάξει τη ΛΔΓ από τη εγκατάλειψη, τη διάβρωση, την κατασκοπεία, τη δολιοφθορά, το λαθρεμπόριο, το ξεπούλημα και την επιθετικότητα της Δύσης» αυτά τσαμπουνάγανε τα συντρόφια τότε, όμως στην πραγματική ζωή αυτή που ήταν έξω από τις καταστατικές πράξεις και τα Συνέδρια του κόμματος, το Τείχος στην ουσία αποτέλεσε ένα στρατόπεδο με σκοπό να φυλακίσει, να τρομάξει και να παραδειγματίσει τους παροικούντες σε αυτό. Αλλά  η ζωή τραβάει την ανηφόρα που λέει και το άσμα και μα έτσι μα αλλιώς βρίσκει τον δρόμο της και εν προκειμένω το έκανε εκκωφαντικά και σαρδόνια αστεία.

Η ημέρα στο ημερολόγιο έγραφε 9 Νοεμβρίου 1989 και δεν προέκυψε τυχαία, είχε προηγηθεί η διόγκωση του ρεύματος που εναντιωνόταν απέναντι στην απροκάλυπτη στέρηση της ελευθερίας, της διακίνησης αγαθών και σκέψεων, την ίδια στιγμή που η Ρωσία με τον Γκορματσόφ και την περεστρόικα του έφτανε στα όρια αντοχής ένα σύστημα που επρόκειτο τελικά να καταρρεύσει. Μπρος στην μαζική απαίτηση και τις νέες εξελίξεις η τότε ηγεσία της ΛΔΓ προσπάθησε να κρατήσει την πάλαι ποτέ αταλάντευτη τάξη και σιδερένια πειθαρχία αλλά εις μάτην, επικράτησε η σύγχυση, οι διαδηλώσεις γίνονταν ολοένα και πιο μαζικές και δυναμικές, ενώ οι ανατολικές χώρες, τις οποίες κατέκλυζαν οι πρόσφυγες για να περάσουν στη Δυτική Γερμανία, καλούσαν με τελεσίγραφα τη ΛΔΓ να δώσει λύση και απειλούσαν να κλείσουν τα σύνορά τους με αυτή.

Το πρωί λοιπόν συνεδρίασε μια επιτροπή αξιωματικών των Υπουργείων Εσωτερικών και Κρατικής Ασφάλειας για να προτείνει λύσεις και να σχεδιάσει μια έκτακτη ρύθμιση και η πρόταση που υπέβαλαν ήταν να επιτραπούν τόσο η μόνιμη μετεγκατάσταση, στις τρίτες χώρες, όσο και τα σύντομα ιδιωτικά ταξίδια. Αυτό δεν το κάνανε βέβαια γιατί τους πιάσανε στα καλά του καθουμένου οι ευαισθησίες αλλά για να το καπελώσουνε το ρεμπελιό με το δράκο της κάθε κυβέρνησης, την γραφειοκρατία, τα εξυπνοπούλια ναι μεν το περιμένανε ότι θα υπήρχε ένα πρωτόγνωρο κύμα εξόδου από τη χώρα, είχαν υπολογίσει όμως ότι η πίεση θα διοχετευόταν στις αρμόδιες υπηρεσίες και όχι στα σύνορα, επομένως θα μπορούσε να ελεγχθεί, δεν είχαν ακούσει ποτέ όμως ότι το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται και φυσικά λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο.

Το μεσημέρι το Πολιτικό Γραφείο ενέκρινε το σχέδιο ταξιδιωτικών ρυθμίσεων της επιτροπής και το έθεσε σε κυκλοφορία στα συναρμόδια υπουργεία μέσω της υπηρεσιακής οδού για να γίνουν έλεγχοι και προτάσεις εντός της ημέρας. Σύμφωνα με την πάγια τακτική, η μη έκφραση αντιρρήσεων ως μια ορισμένη ώρα ισοδυναμούσε με έγκριση του σχεδίου από το Υπουργικό Συμβούλιο. Η ώρα που ορίστηκε για να δοθεί η απόφαση στον τύπο ήταν η 4η  πρωινή της 10ης Νοεμβρίου.

Μετά ο λόγος στα τσοπανόσκυλα δηλαδή στα Υπουργεία Εσωτερικών, Κρατικής Ασφάλειας και Δικαιοσύνης τα οποία το ξεσκονίζουν και ενώ τα δύο πρώτα εγκρίνουν πάνω κάτω τις ρυθμίσεις, στο Υπουργείο Δικαιοσύνης ο Γενικός Γραμματέας απορρίπτει εντελώς τη ρύθμιση, καθώς εντοπίζει το γεγονός της αντίφασης του νόμου αυτού με τα ως τότε νομικά δεδομένα της ΛΔΓ, πολύ ελευθερία βλέπεις ρε αδελφέ!

Εδώ όμως ήταν και η αρχή του τέλους, γιατί και το πιο απόρθητο κάστρο έχει και τα αδύναμα σημεία του και το αδύναμο σημείο σε αυτή την περίπτωση ήταν η πολιτική μονοκρατορία του ΚΚ, αυτό κυβερνούσε και η κυβέρνηση δεν ήταν παρά ο εκτελεστής των αποφάσεων του κόμματος, ενώ η κυκλοφορία των νομοσχεδίων στα υπουργεία ήταν μια γραφειοκρατική ρουτίνα.

Έτσι, ενώ τα υπουργεία επεξεργάζονται τη ρύθμιση και διαπιστώνουν προβλήματα, το σχέδιο φθάνει τελικά στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος στις 15:00 και καταλήγει στα χέρια του Γενικού Γραμματέα Έγκον Κρλεντς, αυτός τώρα δεν γνωρίζει τις αντιρρήσεις των συναρμόδιων υπουργείων και δεν προσέχει (θα είχε παραφάει φαίνεται) ότι η ρύθμιση προορίζεται να δοθεί την άλλη μέρα στον τύπο. Και εδώ αρχίζει το πανηγύρι, γιατί χωρίς να πολυασχοληθεί, την κάνει πάσα μαζί με ένα σχετικό δελτίο τύπου στον εκπρόσωπο Τύπου Γκύντερ Σαμπόφσκι που ετοιμαζόταν εκείνη την ώρα να δώσει συνέντευξη σε Ανατολικογερμανούς και ξένους δημοσιογράφους.

Η συνέντευξη δεν ήταν καμιά ασήμαντη, αντίθετα πραγματοποιείται στο Διεθνές Κέντρο Τύπου στο Ανατολικού Βερολίνου και μεταδίδεται ζωντανά από την τηλεόραση. Είναι πια 18:00 και η ιστορία στήνει για τα καλά την φάρσα της καθώς ο άμοιρος Σαμπόφσκι ξεκινά χωρίς να έχει μελετήσει το σημείωμα που πήρε από τον Κρεντς, τώρα ή συνέντευξη στην αρχή ήταν αφόρητα βαρετά και αδιάφορη όπως όλες του είδους της αλλά προς το τέλος της και ενώ το ρολόι έδειχνε 18:57, ο Σαμπόφσκι αναφέρει ότι παρεμπιπτόντως το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε και μια νέα ταξιδιωτική ρύθμιση.

Εδώ όμως την πάτησε ο γραφειοκράτης γιατί τα κοράκια οι δημοσιογράφοι που μυρίζονται αδελφάκι μου το αίμα σαν το καρχαρία από χιλιόμετρα μακριά, πιάνουν το υπονοούμενο, γιατί βλέπετε η ρύθμιση, όπως είχε αντιληφθεί και ο Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, ήταν συγκεχυμένη και τυπικά παράνομη καθώς έμπλεκε επικίνδυνα τα σύντομα ιδιωτικά ταξίδια με τη μόνιμη μετεγκατάσταση στο εξωτερικό και μοιραία άφηνε την εντύπωση ότι για τα σύντομα ταξίδια δεν απαιτείται διαβατήριο ή άλλες διατυπώσεις κάτι που πρακτικά  σήμαινε αυτό πως οι πύλες του τείχους θα ήταν στο εξής ανοιχτές.  Το ερώτημα βγήκε από μόνο του, δηλαδή οι πύλες ήταν ανοιχτές από εκείνη τη στιγμή; Ο ιταλός ρεπόρτερ Ρικάρντο Έρμαν από το πρακτορείο ANSA πετάει την καίρια ερώτηση «πότε τίθεται σε εφαρμογή αυτή η ρύθμιση;», και ο Σαμπόφσκι που πια άρχισε να αντιλαμβάνεται την λακκούβα με τα σκατά και τραγικά αμήχανος (όπως όλοι οι άνθρωποι του είδους του που μόνο εκτελούν εντολές) ρίχνει το πρώτο πετραδάκι που θα προκαλέσει την κατολίσθηση: «Εεε…αυτή η ρύθμιση τίθεται σε εφαρμογή... απ’ όσο ξέρω...δηλαδή…αμέσως τίθεται σε εφαρμογή, χωρίς καθυστέρηση».

Αυτό ήταν τα ΜΜΕ πήραν φωτιά και κοίτα να δεις φίλε μου, έφτασε η μπερδεμένη απάντηση κάποιου γραφειοκράτη να γίνει η απαρχή της πτώσης ενός σιδερένιου καθεστώτος που άντεξε περί τα 50 χρόνια. Στο μεταξύ όλα τα δίκτυα παγκοσμίως αναμεταδίδουν τη συνέντευξη και διατυμπανίζουν το γεγονός «ΤΟ ΤΕΙΧΟΣ ΆΝΟΙΞΕ». Οι Ανατολικοβερολινέζοι ακούν τις ειδήσεις από το Δυτικό Βερολίνο, βγαίνουν ο ένας μετά τον άλλο στους δρόμους και κατευθύνονται προς το τείχος. Εκεί συναντούν τους έκπληκτους συνοριοφύλακες, που φυσικά δεν είχαν ιδέα για τη νέα ρύθμιση και τα είχαν χαμένα, καθώς είχαν τόσα χρόνια εκπαιδευτεί να θεωρούν το τείχος ιερό και απαραβίαστο. Στην αρχή καλούν τον κόσμο να φύγει και να απευθυνθεί την επόμενη μέρα στις υπηρεσίες έκδοσης διαβατηρίων, το πλήθος όμως αυξάνεται συνεχώς σαν παλιρροϊκό κύμα και μπροστά στον κίνδυνο να λυντσαριστούν πρώτο το προσωπικό του μεθοριακού φυλακίου Μπορνχόλμερ Στράσε ανοίγει τις πύλες στις 23:00 και σύντομα σαν ένα ντόμινο ακολουθούν και τα άλλα φυλάκια. Οι εικόνες που μεταδίδονται συνεχώς από την τηλεόραση ενθαρρύνουν και άλλους Ανατολικοβερολινέζους να κατέβουν στο τείχος πεζή ή με αυτοκίνητα και να δοκιμάσουν μια βόλτα στο Δυτικό Βερολίνο. Μέχρι το πρωί της 10ης Νοεμβρίου όλες οι πύλες του τείχους έχουν ανοίξει διάπλατα και οι πολίτες τις περνούν χωρίς κανένα έλεγχο.

Οι κάτοικοι του Δυτικού Βερολίνου δέχτηκαν τους πολίτες της ΛΔΓ με ενθουσιασμό, η μπύρα έρεε άφθονη, τα αυτοκίνητα άρχισαν να κορνάρουν και άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι αγκαλιάζονταν και φιλιούνταν, μέσα στην μούρλια εκείνης της βραδιάς σκαρφάλωναν στο τείχος και Δυτικοβερολινέζοι και περνούσαν από την απροσπέλαστη ως τότε Πύλη του Βρανδεμβούργου. Μόλις έγινε γνωστό ότι άνοιξε το τείχος, η δυτικογερμανική Ομοσπονδιακή Βουλή στη Βόννη διέκοψε τη συνεδρίαση και βουλευτές τραγούδησαν τον Εθνικό Ύμνο.

Η επανόρθωση του λάθους από την πλευρά της ΛΔΓ ήταν πια αδύνατη χωρίς τη χρήση βίας και που να κάνεις ζάφτι τον κοσμάκη, φυσικά  έγιναν και τέτοιες σκέψεις, πάντα και παντού θα υπάρχουν αιμοχαρείς άνθρωποι, αλλά τελικά και ευτυχώς επικράτησε η σύνεση και η αποδοχή των τετελεσμένων, τα γεγονότα βλέπετε τους είχαν ξεπεράσει.

Κι η Ιστορία έγραψε ότι το Τείχος έπεσε, ο Ψυχρός Πόλεμος τελείωσε οριστικά και ένα κύμα αισιοδοξίας και χαζοχαρούμενης διάθεσης τύλιξε τον πλανήτη στα τέλη των 80΄και αρχές των 90΄ με ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο και κάποιος κύριος ονόματι Φουκογιάμα έγραψε ότι ήρθε πια «Το τέλος της Ιστορίας».

Σήμερα 2007 προς 2008,  ξέρουμε καλύτερα… έπεσε το Τείχος του Βερολίνου για να έρθει η άκρατη παγκοσμιοποίηση, κατέρρευσαν τα πάμπολλα αρνητικά του σοβιετικού συστήματος χωρίς να κρατηθούν τα θετικά του στοιχεία. Το Τείχος δεν έμεινε για πολύ γκρεμισμένο και αυτό που υψώθηκε στην θέση του, μεγαλύτερο και φονικότερο, δεν χρωματίζει πια τη διαμάχη κομμουνισμού - καπιταλισμού αλλά τη Σύγκρουση των Πολιτισμών (Clash of Civilizations) με επίκέντρο τις πολιτισμικές και θρησκευτικές διαφορές, πώς το λέει ο κύριος Σάμιουελ Χάντινγκτον, The West and the Rest…

Και εμείς ως συνήθως είμαστε κάπου στη μέση...