Αυτό είναι ένα από τα τραγούδια που δεν είχα δώσει καθόλου σημασία, μέχρι που ΑΚΟΥΣΑ τους στίχους...

Θέλω κάποιον να με ξέρει
κι επιτέλους να με θέλει έτσι γήινο κι ελαττωματικό,
θέλω κάποιον να μη θέλει
από ύφασμα κουρέλι να υφάνει νυφικό,
θέλω κάποιον να μ' αγγίζει
να μπορεί να ξεχωρίζει που ειν' τ' ανθρώπινο και πού το θεϊκό,
θέλω κάποιον να φωτίζει
μ' ένα χάδι να χαρίζει τόση φόρα όση θέλω να πετώ...

Κάποιοι, ίσως να με ρωτήσετε τι θέλω να πω με όλο αυτό...

- Ειλικρινά, τίποτα παραπάνω από αυτά που λέει...

Κάποιοι, ίσως να με ρωτήσετε γιατί το λέω τώρα...

- Με αφορμή το ότι το ακούω συχνά τον τελευταίο καιρό και με έχει εντυπωσιάσει, το ότι δεν είχα δώσει καμία σημασία στους στίχους.

Κάποιοι, ίσως να με ρωτήσετε σε ποιον το λέω αυτό...

- Ειλικρινά, δεν έχει συγκεκριμένο αποδέκτη...

Είναι προς όλους!

Όλους αυτούς που περιμένουν παραπάνω πράγματα από αυτά που μπορώ να δώσω. Παραπάνω πράγματα από αυτά που μπορώ να ΕΙΜΑΙ...

Ακόμα και σε εμένα, που πολλές φορές, "απαιτώ" από τους άλλους παραπάνω από αυτό που μπορούν να ΕΙΝΑΙ...

ΥΓ.1 Ερμηνεία: Κώστας Μακεδόνας, Στίχους & μουσική: Σταμάτης Χατζηευσταθίου.

ΥΓ.2 Ο τίτλος του post είναι ο τίτλος του τραγουδιού.

ΥΓ.3 Η εικόνα είναι άσχετη με το θέμα, αλλά επίκαιρη με το κλίμα των ημερών...!

Καλημέρα και καλή εβδομάδα....