…Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η κατά τα άλλα συμπαθής τάξη των εργαζομένων σε χώρους «διασκέδασης», βιώνει τα ίδια πράγματα. Πανομοιότυπα.  Όπου κι αν είναι ο «Ναός του κεφιού»…

Συνήθως, την πρώτη νύφη την πληρώνει εκείνος που έχει τον πρώτο λόγο στο ποια τραγούδια θα παιχτούν στο φιλοθεάμον κοινό… Από κοντά, η μπάλα παίρνει και όλους τους  υπόλοιπους μουσικούς, που σαν σύγχρονες Σουλιωτοπούλες με μούσια, ψιλοκαραφλίτσα (όχι πάντα ψιλό) και λοιπά σχετικά αξεσουάρ, βλέπουν τις πρόβες να πλησιάζουν με δρασκελιές…

   Παραθέτω αυτούσιο το ποιηματάκι που έχει την τιμητική του όλο τον χρόνο, αλλά ειδικά τέτοιες μέρες διανθίζεται από bonus επιχειρήματα, αποχρώσεις κλάψας, και περίεργους σκοτεινούς υπαινιγμούς για το μέλλον….

 -Παιδιά, μέρες πού’ρχονται,  πρέπει να κάνουμε κάτι με το πρόγραμμα. Ο κόσμος έχει μάθει πια απ’ έξω τα τραγούδια…(ο επιχειρηματίας ,Κος Χρ. Μαλακατές. )…

 -Πρέπει να το κάνουμε πιο κεφάτο, ρε παιδιά… Ο κόσμος βγαίνει να διασκεδάσει… (Ο συνεταίρος Κος  Β. Παραπαμπέρος.)  

-Χρειαζόμαστε πιο χορευτικά τραγούδια, ρε παιδιά…( η γυναίκα του, Κα   Ν. Διχωσίκα) 

-Ναι, ρε παιδιά…. Γι αυτό μας φεύγει νωρίς ο κόσμος… ( Ο Μπάρμαν Κος  Γ. Μπόμπας)

 -Εγώ προχτές έχασα τρείς παρέες, γιατί την ώρα που μπήκαν, λέγατε ένα τραγούδι που ήτανε πεσμένο..( Ο σερβιτόρος Κος Τόλης Ντάγκλας).

 -Αιμαινα κάτοι φηλαις μου που δολαίβοναι στο παραντιπλανού, χαμώς γένετε, γκιατί πέζινε αφτά τα κενούργκια… ( Κα  Νατάσσhα Λάντζοβνα, κουζίνα ,όπως μπαίνεις δεξιά)… 

-Βλέπετε, ρε παιδιά, ότι οι μέρες είναι δύσκολες… Το μαγαζί δεν πάει…πρέπει να κάνουμε όλοι μαζί μια προσπάθεια, να το σηκώσουμε… Αν συνεχίσει αυτό το πράγμα, θα αντιμετωπίσουμε προβλήματα μετά τις γιορτές… (ξανά ο επιχειρηματίας, και φτου κι απ’ την αρχή, όχι αναγκαστικά με την ίδια σειρά)… 

Τα «παιδιά», ειδικά τα πιο έμπειρα, ξέρουν το ποίημα απ’ έξω κι ανακατωτά… Όπως ξέρουν και τα παρεπόμενα….

 -Πρόβες; τι πρόβες; πάλι πρόβες; Δεν φτάνει που δεν θα κάνουμε γιορτές όπως όλος ο κόσμος, θα λείπεις και για πρόβες; και πότε θα βγούμε εμείς σαν ζευγάρι, χρονιάρες μέρες… 

-Μα, Αγάπη μου… 

-Με θεωρείς δεδομένη, γι’αυτό  δεν προσπαθείς να κάνεις κάτι…. 

-Μα, βρε μωρό μου...

-Και σου το είχα πει, να το κανονίσεις απο την αρχή που συμμφωνήσατε... Ορίστε τώρα...

  Ακολουθούν σκυμμένα κεφάλια, σκυθρωπές ορειχάλκινες φάτσες, και σκέψεις του στυλ «Δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζωή, πόσο ν΄αντέξω», και άλλα τέτοια… 

Οι πρόβες φτάνουν. Οι πρόβες γίνονται. Οι πρόβες τελειώνουν. Η μουρμούρα δεν τελειώνει… 

Ούτε στο σπίτι : 

 - Δηλαδή εννοείς ότι δουλεύεις εκείνη την ημέρα; πάλι στο μαγαζί θα αλλάξουμε τον χρόνο; πάλι δεν θα βγούμε κι εμείς έξω σαν άνθρωποι για Ρεβεγιόν;  

Ούτε στο μαγαζί.

 Εκεί τα πράγματα εξελίσσονται πιο δαντελωτά. Με περίτεχνες και πολύπλευρες αγκωνιές… 

-  Πείτε , καλέ, και κανένα ζωντανό, να χορέψουμε λιγάκι…

-  Πείτε , καλέ, και κανένα πιο σύγχρονο…

-  Η παρέα στο βάθος, λέει μήπως ξέρετε κανένα Καλαματιανό…

-  Ρε μόρτη, εκείνο το «Εντε λα μαγκέν»…

-  Καλέ, το χασάπικο της Ευδοξίας, αν γίνεται…

-  Κανένα νησιώτικο, καλέ…

-  Μήτσο, το παιδί νύσταξε…

-  Αγάπη μου, αργείς; άντε, να πάμε επιτέλους σπίτι…

-  Αργύρη!!!! Από Ρε μινόρε σου είπα, βρε ΜΑΛΑΚΑ!!! Τι παίζεις, γαμώ την τρέλα μου; ( Ο Αργύρης χαλβαδιάζει μια με πλατινέ μαλλί και βαθύ μπούστο, και το ταξίμι είναι πολύ καλό, αλλά σε άλλο τόνο)

-  Μήτσο, το παιδί  χέστηκε…

-  Δε’ μ’λιές, κανένα τσάμικου , μπάς κι ιέχ΄η ουρχήστρα;

-  ΦΙΝΑΛΕ,ΑΡΓΥΡΗ, ΦΙΝΑΛΕ, ΞΥΠΝΑ  ΓΑΜΩΤΟ!!!!

-  Αγάπη μου, αργείτε ακόμα;(Απεγνωσμένα νοήματα,με εμφαντικά χασμουρητά)       

 - ΚΙ ΕΝΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ…

- Πάνω στο καλό μας το κόβετε, καλέ…

- (Ασθμαίνων σερβιτόρος)… Παιδιά, πείτε μόνο 8-9 τραγούδια ακόμα, γιατί εκείνη η παρέα άνοιξε μπουκάλι...  

Μεσολαβεί ακαθόριστο διάστημα... κι έπειτα… 

-ΚΑΛΗ ΣΑΣ ΗΜΕΡΑ…

  Είκοσι λεπτά αργότερα, ακολουθεί η καλόπιστη ενδελεχής εμπεριστατωμένη κριτική, από τους ανθρώπους του μαγαζιού… 

- Έπρεπε να βάλετε πιο καινούργια…

- Έπρεπε να βάλετε κι άλλα χορευτικά…

- Κάποια στιγμή το πρόγραμμα έκανε κοιλιά…

- Ρε  παιδιά, μην κάνετε μεγάλες παύσεις στο ανάμεσα… (υψηλή διατύπωση)  

- Ρε παιδιά, αργήσατε να μπούμε στο χαρούμενο…

- Ρε παιδιά, το χαλαρώσατε νωρίς. Αφού βλέπατε, ο κόσμος γουστάριζε…

- Γκιατεί ντεν είπητε κιέ καναίνα πχιό νησιοταιρώ;- 

 -Αγάπη μου πάμε… Δεν αντέχω άλλο….   

…Ήταν ένα απόσπασμα από την εξαιρετική επαναλαμβανόμενη εμπειρία, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή, βιώνει πανευτυ χέστατα μια συμπαθέστατη κατά τα άλλα τάξη επαγγελματιών… Εγώ δεν τα ξέρω, βέβαια από πρώτο χέρι… Ότι έχω ακούσει από τον παππού μου… Απλά, δεν ξέρω πώς τον θυμήθηκα απόψε, και εντελώς τυχαία, θυμήθηκα και το ποιηματάκι…