Προτιμώ την ευχή της Δέσποινας... Χρόνια καλά, υπέροχα, χαρούμενα κι ας είναι και λίγα.

Και σύ που μου τηλεφώνησες πάλι, σα να μην τρέχει τίποτα να μου ευχηθείς.

Και εγώ που για ακόμα μια φορά σαν ηλίθια σήκωσα το τηλέφωνο και μιλάγαμε για 6 λεπτά και 28 δευτερόλεπτα φορώντας μάσκες, παίζοντας το κύριοι, σα να μη συνέβησαν όλα αυτά. Μα τι χαζοί που είμαστε... Είναι τόσο πρόσφατα, κανείς μας δε μπορεί να τα ξέχασε και να προχώρησε τόσο αθώα παρακάτω.

Αφού το είχα πει, να μη σηκώσω το τηλέφωνο αν πάρεις, αλλά όταν το έλεγα δεν πίστευα ότι θα κατάφερνες να πάρεις. Τόσο υπεράνω θα φαντάζεις στα μάτια σου. Τόσο "δήθεν" στα δικά μου.

Είχα ξεχάσει τη φωνή σου. Όχι μεταφορικά, κυριολεκτικά το λέω. Είχα ξεχάσει τον τόνο της φωνής σου. Αν δεν ήξερα ότι είσαι εσύ, πριν το σηκώσω, δε θα σε καταλάβαινα... Πόσο έξω πέφτω πάντα σε όλα.

Πάω στους φίλους μου.

Καλές γιορτές.