Η αλήθεια είναι ότι η παραμονή πρωτοχρονιάς έχει μια κάποια λογική ανασκόπησης και απογραφής της χρονιάς που πέρασε. Οι αναμνήσεις είναι κάτι που θες δε θες ξεπροβάλλουν είτε σαν Ευμενίδες για να σε γλυκάνουν είτε σαν Ερινύες για να σε καταδιώξουν. Σε αυτές ο καθένας συμπεριφέρεται αναλόγως του χαρακτήρα του, άλλος αδιαφορεί, άλλου του γίνονται έμμονη ιδέα, άλλος γουστάρει, άλλος έτσι και άλλος γιουβέτσι με λίγα λόγια. Εγώ συγκεκριμένα θυμάμαι και κάποιες περασμένες Παραμονές που έχουν ιδιαίτερη σημασία. 

Η πιο αξιοπερίεργη ήταν η Μέρα με τις Δύο Πρωτοχρονιές, πώς γίνεται αυτό; Όλα γίνονται με λίγη καλή θέληση, μόνο του σπανού τα γένια δε φυτρώνουν. Πρώτη χρονιά της μαμάς στην πικρή ξενιτιά, δηλαδή στη Νίκαια της Γαλλίας και ένεκα του οικογενειακού κλίματος των εορτών, παίρνω την αδερφή μου και γραμμή για τη γαλλική Ριβιέρα. Και φτάνουμε στην Παραμονή της Πρωτοχρονιάς όπου είμαστε καλεσμένοι σε ένα σπίτι ομογενών. Σημείωση σημαντική για την εξέλιξη της ιστορίας, η Γαλλία είναι μια ώρα πίσω από την Ελλάδα. Στο σπίτι λοιπόν ήμασταν καμιά 30αριά άτομα και στην τηλεόραση έπαιζε το ειδικό πρόγραμμα της ΕΡΤ για την ομογένεια, το οποίο σε μέρες εορτών μεταφράζεται σε κλαρινοκάλαντα, φουστανελάδες και συνταγές για κουραμπιέδες. Αξίζει να σταθώ λίγο στο ποιόν της μοναδικής εκείνης παρέας η οποία απαρτιζόταν από:  

Ελληνογάλλους, τα παιδάκια του ξενιτεμού για τα οποία τραγούδαγε ο Στελάρας (ένας είναι ο Στελάρας), κακόμοιροι μετανάστες 1ης γενιάς! Και οι οποίοι μιλούσαν μια φοβερή φραγκολεβαντίνικη διάλεκτος που ούτε ελληνικά ήταν ούτε και γαλλικά    

Γαλλοέλληνες, τα παιδιά των παραπάνω, μπασταρδεμένα ανάμεσα στην ελληνική κληρονομιά και στη γαλλική καθημερινότητα, τι να σου κάνουν και τα δόλια! Αυτά τώρα μιλούσανε άπταιστα γαλλικά και πιστεύανε ότι μιλάγανε και άπταιστα την ελληνική παρόλο που πολλοί Έλληνες θα διαφωνούσαν μαζί τους  

Γαλλογάλλους, οι απόγονοι του Βολτέρου, βέροι σωβινιστές, σε κοιτάνε με ανάμεικτη συμπάθεια και περιφρόνηση (λαοί που δεν κάνανε μια Βαστίλη δεν αξίζουνε τίποτε, αλλά για πες τους κάτι για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο εκεί να τους δεις πως πνίγονται), και οι οποίοι μας κάνανε την υπέρτατη τιμή να παντρευτούνε Ελληνίδες και Έλληνες, αυτοί φυσικά μιλάγανε μόνο γαλλικά και απορούνε μάλιστα γιατί υπάρχουνε και άλλες γλώσσες στον κόσμο       

Ελληνοέλληνες, επιχειρηματίες και έμποροι ως επί το πλείστον, που μια κακιά μοίρα τους έριξε γιορτάρες μέρες στη Φραγκιά, στο βλέμμα τους το’ βλεπες καθαρά ότι νοσταλγούσαν το χωριό τους, την πόλη τους ακόμη και την πεθερά τους φτάνει να ήταν Ελλάδα, αυτοί τώρα ενώ δεν ξέρανε γρυ γαλλικά, τα μιλάγανε όμως (για μεγάλη φρίκη των Γαλλογάλλων) και αυτή είναι η μεγαλύτερη εκδίκηση που πήραμε ποτέ ως έθνος από τη Γαλλία. 

Φτάνει δώδεκα η ώρα και κλείνουν τα φώτα, χρόνια πολλά, ευτυχές το νέο έτος (2004-2005 ήτανε) κτλ. Τελειώνουν οι διαχύσεις και στρωνόμαστε στο ελληνικότατο (δόξα τω Θεώ) τραπέζι για τα περαιτέρω, στην Ελλάδα η ώρα ήταν 23:00, ανυποψίαστος εγώ μασαμπούκωνα ακατάπαυστα μια πάπια και ξάφνου, ξανά σκοτάδι και ξανά χρόνια πολλά, είχε πάει βλέπετε 00:01 ώρα Ελλάδος και νάσου και τα τηλεφωνήματα από την μαμά-πατρίδα και ευτυχές το νέο έτος κτλ κτλ. Εγώ στην αρχή ήμουν κάπως ζαλισμένος από αυτό το déjà vu και αισθανόμουν σαν τη μέρα της Μαρμόττας, αλλά μετά είπα δε βαριέσαι να μην αφήνουμε και την πάπια στη μέση, άλλωστε είχε και την πλάκα του το θέμα. Άκου εκεί δυο Πρωτοχρονιές… 

Η Μαύρη Πρωτοχρονιά, πώς λέμε Black Sunday ένα πράγμα. Η επιβαλλόμενη γιορτινή και χαρούμενη ατμόσφαιρα μετατρέπεται σε γκροτέσκα και καταθλιπτική όταν υποφέρεις από αρρώστια, πένθος και θλίψη, είτε για σένα είτε για συγγενή και φίλο σου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πολλές αυτοκτονίες σημειώνονται τέτοιες μέρες. Οι ευχές ηχούσαν παράταιρα 10 χρόνια πριν, όταν μας τύλιγε ο φόβος της μοιραίας αρρώστιας και μας έζωνε η οσμή του επερχόμενου θανάτου. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είσαι για γιορτές αλλά για τα πανηγύρια και οι ευχές για Υγεία σου μιλάνε στην καρδιά, αν και σου ακούγονται σαρκαστικές. Και αυτά στη ζωή είναι, αλλά ο ψυχικός βρόγχος που σου προκαλούν σε κάνει να σιχαίνεσαι όλες τις γιορτές και να μισείς τη χαρά των άλλων γύρω σου. 

Ακόμη υπάρχει και μια Πρωτοχρονιά που πολλοί άρρενες και όλοι οι ένστολοι θα με καταλάβουν, κοινώς Πρωτοχρονιά στα Χακί ή η αλλαγή του χρόνου από τη σκοπιά. Ήταν 2002-2003, άρτι αφιχθείς από Τσαμπικία (Ρόδο) με μετάθεση στην Αθήνα και βρέθηκα να φυλάω τα σύνορα Αγίας Παρασκευής-Χολαργού από τον εχθρό. Η ατμόσφαιρα ολίγον τι μελαγχολική, Πρωτοχρονιά με παραλλαγή και G3 είναι κάπως και συγκρατήσαμε με το ζόρι ένα πιτσιρικά που ήθελε να την κάνει από τη μάντρα. Ευτυχώς και οι μονιμάδες έχουν ψυχή και ο συγκεκριμένος αξυπ δεν την πάλευε περισσότερο από εμάς. Έρχεται με 5 (!) τζόννυδες (απ’αυτούς που πάνε με πάγο), αφήνει τον ένα σκοπό που ήταν πύλη (υπήρχε μία μόνο σκοπιά) και μας καλεί στο αυδμειο να μπεκροπιούμε. Εμείς άλλο που δε θέλαμε και δώσε και μένα μπάρμπα, στο μεταξύ αλλάζαμε και τον φουκαρά που φύλαγε, δεν ήταν σωστό. Λοιπόν υπερυψωμένη σκοπιά, υπερυψωμένη και η μονάδα και με 5 ουίσκια στο στομάχι μου και το G3 αγκαλιά, νομίζω ότι το χάιδευα κιόλας, κατά τις 00:30 χάζευα τη φαντασμαγορία των πυροτεχνημάτων της Αθήνας, όπως δεν τα είχα δει ποτέ μου. Και ξέρετε και κάτι; Τελικά ήταν και ωραία (τι να πουν άλλωστε και οι συνάδερφοι στον Έβρο). 

Θα μπορούσα να πω και για την Millennium Πρωτοχρονιά ή αυτή που παραλίγο να την περάσω κλεισμένος σε ανσασέρ ξενοδοχείου παρέα με μια θείτσα, αλλά καθόσον 14:02 η ώρα και πρέπει να την κάνουμε κέντρο για καφέ σας εύχομαι, 

Καλή Χρονιά και το 2008 με Υγεία, Υγεία και Υγεία και ακόμη με 

Αγάπη, Ευτυχία, Ειρήνη, Ελπίδα, Αρμονία, Κούλα, Σούλα, Τούλα και Τζούλια