Διαβάζοντας 5 πραγματάκια στο διαδίκτυο περί Μπάρακ Ομπάμα (ενδιαφέρουσα η προοπτική ενός μαύρου Προέδρου στον Λευκό Οίκο όπως και να το κάνουμε), έπεσα πάνω στον χαρακτηρισμό oreo.Τι είν’ τούτο; Oreo είναι τα μπισκοτάκια εκείνα που έχουν σκούρη σοκολάτα απ΄έξω και λευκή κρέμα από μέσα και εντάξει το πιάσαμε το υπονοούμενο.

Βλέπετε η υποκριτικά πουριτανή Αμερική έχει εξοβελίσει τον όρο nigger από το political correct λεξιλόγιο της, καθώς από τον Εμφύλιο και μετά οι μέχρι πρότινος υποτιμητικά ονομαζόμενοι nigger αναβαθμίστηκαν σε Afro-American και όλα καλά και άγια στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Το ότι ένα απαρτχάιντ ίσχυε μέχρι και το 1960 και ότι σήμερα κυριαρχεί η έννοια του discrimination/διαχωρισμού η οποία αφορά πια άπαντες τους πάντες και έχει καταστήσει ανενεργό το χωνευτήρι των λαών είναι αλλού παπά βαγγέλιο. Αφού δε λέμε πια την αφορισμένη λέξη γνωστή ως n word (από το f word η οποία αναφέρεται στο fuck την πρωταρχική political incorrect λέξη) όλα καλά όλα ανθηρά. Οι συνέπειες όμως αυτού του στρουθοκαμηλισμού είναι η περιχαράκωση των κοινοτήτων σε γκέτο, η αντιπαράθεση και η σύγκρουση για την επιβίωση ή την κορυφή.

Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό είναι λογικό να επικρατεί θολούρα, σύγχυση, κοινώς να μπλέκουμε τα μπούτια μας. Ψάχνοντας λοιπόν τυχαία έπεσα πάνω και στον ορισμό wigger (από το white nigger), ο οποίος είναι το αντίθετο του oreo, δηλαδή είναι ο λευκός τυπάς που υιοθετεί τα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά των μαύρων του γκέτο (ντύσιμο, ομιλία, μουσική κλπ), χαρακτηριστικοί εκπρόσωποι είναι ο Ali G. (τον θυμάστε από το Music της Madonna;) και ο Έμινεμ, κορυφαίος στη θεωρούμενη "μαύρη" μουσική σκηνή της ραπ. Κάποτε ένας δημοσιογράφος είχε πει για δαύτον «τα πράγματα έχουν ξεφύγει, όταν ο πρώτος ράππερ είναι ένας λευκός και ο πρωταθλητής στο γκολφ είναι ένας μαύρος (αναφερόταν στον Tiger Woods)» χαλάει η μαγιά βλέπετε. 

Το cartoon πάνω είναι ο Token Black, χαρακτήρας μαύρου μαθητή στο South Park, την πιο καυστική και ισοπεδωτική, σατιρική σειρά σήμερα. Ο όρος προέρχεται από το tokenism, το οποίο αναφέρεται σε χαρακτήρες- (που απαντώνται σε κάθε μορφή τέχνης) καρικατούρες στην ουσία, οι οποίοι τονίζουν τη στερεοτυπική τους συμπεριφορά. Παραδείγματα tokenism πάμπολλα και παντού, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Τώρα ποιο είναι το θέμα; Δεν ξέρω ακριβώς, αλλά ξέρω ότι δεν είναι το να κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλάκι, να εξωραΐζουμε την πραγματικότητα και να προσέχουμε τις λέξεις, αδιαφορώντας για την ουσία. Οι νεολογισμοί που αναφέρονται στην κατεξοχήν μειονότητα, στους μαύρους της Αμερικής δείχνει ακριβώς το γελοίο του πράγματος, όταν θεωρείς κάποιον nigger, τον προσφωνείς Afro-American και δημιουργείς και τον wigger για να δείξεις ότι (και καλά) είσαι προοδευτικός, αποδεικνύεις στην ουσία το αντίθετο καθώς παγιώνεις την διαφοροποίηση. 

Στα καθ’ημάς από discrimination άλλο τίποτα, και όχι πρωτίστως απέναντι στις μειονότητες, αλλά μεταξύ μας, η κορυφαία αυτή για τους άνεργους, μετά για τους ανάπηρους (πώς είναι το political correct; Άνθρωποι με ειδικές δεξιότητες), για τους φτωχούς (χαμηλά οικονομικά στρώματα) κτλ. Αναφορικά με τους Αλβανούς (τους δικούς μας nigger) ναι μεν αλλά, καθώς συγκρούεται η εγκληματικότητα, η Μεγάλη Αλβανία και η εθνική αλλοίωση από τη μια και το εργατικό δυναμικό, η εθνική αφομοίωση και η επάνδρωση των αραιοκατοικημένων περιοχών από την άλλη. Μεγάλο θέμα, εν εξελίξει που πραγματικά δεν μπορώ να προσεγγίσω πλήρως.

Το κοινό μας σημείο με την Αμερική είναι η κυριαρχούσα υποκρισία, είτε όταν τα χώνουμε στους μετανάστες, παραβλέποντας το ότι αντίθετα με μας δουλεύουν σε δουλειές που η γενιά των 700 ευρώ (εμού περιλαμβανομένου) δεν καταδέχεται να αγγίξει και γεμίζουν το κενό που η υπογεννητικότητα μας αφήνει, δίνοντας ζωή στην φθίνουσα επαρχία (το πώς το γεμίζει είναι προς συζήτηση) και από την άλλη υπάρχουν και υπέρμαχοι των μεταναστών όπου για ψηφοθηρικούς λόγους αραδιάζουν ατελείωτους δεκάρικους παραβλέποντας και υποκρύπτοντας το αναντίρρητο γεγονός ότι η συντηρητικότατη στο σύνολο της ελληνική κοινωνία δεν γουστάρει τους ξένους, περιλαμβανομένων και των ίδιων πολιτικών-παργόντων-δημοσιογράφων που επειδή λένε «τι καλούληδες οι μαύροι με τα cd και οι Αλβανοί του σήμερα στην Ελλάδα είναι οι Έλληνες του χτες στη Γερμανία» δε σημαίνει ότι θα τους βάζανε και στο σπίτι τους-αν και για το κρεβάτι μερικών ίσως κάτι να γίνει. Το να ανέχεσαι και να συμπαθείς κάποιον δεν σημαίνει ότι τον αποδέχεσαι ως ισότιμο μέλος στην κοινωνία σου, μάλλον με πολιτιστική ελεημοσύνη μου μοιάζει.

Συνεπώς η πολυπολιτισμικότητα είναι το ένα, η συντηρητική κοινωνική συσπείρωση το άλλο, από τα δυο μεγάλα αντικρουόμενα στρατόπεδα σήμερα. Τι θα γίνει, ποια η λογική που θα επικρατήσει και που πάει το πράγμα; Μακάρι να ήξερα, αλλά η ειλικρινή αντιμετώπιση πάντως θα’ ταν μια καλή αρχή.

Καλά και τα oreo, αλλά από μπισκοτάκια προτιμώ τα Παπαδοπούλου.

Καλημέρα σε όλους και όλες