Ιδανικοί Αυτόχειρες-Κώστας Καρυωτάκης

Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν

τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους.

διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν

για τελευταία φορά τα βήματά τους.

Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.

Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,

τα δάκρυα, ο ιδρώς, η νοσταλγία

των ουρανών, η ερημιά των τόπων.

Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε

τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,

τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,

τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.

Όλα τελείωσαν, το σημείωμα να το,

σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,

αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο

για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.

Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,

ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,

"όλα τελείωσαν" ψιθυρίζουν "τώρα",

πως θ'αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος.

-----------------------------------------------

Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα....έτυχε να το βρω το απόγευμα καθώς έψαχνα για ένα λεξικό...

Με φοβίζει και με γοητεύει παράλληλα. Ίσως επειδή κάποτε, πριν από έναν περίπου χρόνο, είχα αρχίσει να γράφω ένα παρόμοιο σημείωμα. Δεν το τελείωσα ποτέ, δεν θυμάμαι καν αν το κράτησα....

Σήμερα με ρώτησαν κάτι περίεργο...γιατί είμαι συνέχεια μελαγχολική, εκτός τόπου και χρόνου, αλλού...προσπάθησα να εξηγήσω ότι έτσι είμαι όλη την ώρα, ότι είναι εν μέρει επιλογή μου, ότι κατά βάθος μου αρέσει...η απάντηση που πήρα με αποστόμωσε! "Α κατάλαβα! Καταθλιπτικό στυλάκι! Μια χαρά!"....κάπου εκεί τα παράτησα και βγήκα από την συζήτηση....