Η παροιμιακή αυτή έκφραση προέρχεται από τη σειρά Δύο Ξένοι, που πρόβαλλε το MEGA πριν από περίπου 10 χρόνια (πώς περνάει ο καιρός πάντως) και ήταν και η τελευταία σειρά που παρακολούθησα κανονικά. Στην αρχή βέβαια την βρήκα ελαφρώς γελοία καθώς οι ηθοποιοί θεωρούσαν σκόπιμο να γκαρίζουν μάλλον παρά να μιλάνε, αλλά στην πορεία κόλλησα (τρώω γενικώς κολλήματα).

Παρεμπιπτόντως, τα ελληνικά σήριαλ και δη τα κωμικά είναι μια πικραμένη ιστορία στην Ελλάδα, καθώς ελάχιστα από δαύτα βγάζουν γέλιο και είναι τόσο βαρετά που ούτε να τα ειρωνευτείς δεν αξίζει. Τα πετυχημένα πάντως αφήνουν εποχή, ατάκες και φράσεις όπως το "τι έγινε ρε παιδιά;" και το "πάρα πολύ ωραία" του Παπαδόπουλου και του Μπονάτσου αντίστοιχα στους Απαράδεκτους, "το πάμε πλατεία;" του Παπακαλιάτη στους 10 Μικρούς Μήτσους και το "Βρε Αία!" του Σεργιανόπουλου στους Δύο Ξένους.

Για όσους δεν θυμούνται ή δεν το έχουν  δει (πράγμα μάλλον απίθανο γιατί έχει παιχτεί στις επαναλήψεις τόσες φορές τουλάχιστον όσο και η Αλίκη στο Ναυτικό) είναι η φάση που ο Κωνσταντίνος Μαρκοράς (Νίκος Σεργιανόπουλος) ανακαλύπτει ότι το παιδί που φέρει η Μαρίνα Κουντουράτου (Εβελίνα Παπούλια) είναι δικό του και ότι ο Αίας Μανθόπουλος (πραγματικό το όνομα) απλά παριστάνει τον πατέρα και αρραβωνιαστικό της Μαρίνας για τα μάτια του κόσμου. Κάθε φορά λοιπόν που έβλεπε τον Αία φώναζε "Βρε Αία! μα φτυστά σε σένα είναι τα παιδιά σου!" "Βρε Αία μα τόσο ευτυχισμένος με τη Μαρίνα Βρε παιδί μου πια;" "Βρε Αία μα τόσο καλός σύζυγος;" κτλ. Όπως καταλαβαίνετε το "Βρε Αία!" με το συγκεριμένο τόνο και ύφος, κατοχυρώθηκε στη νεοελληνική συνείδηση ως εφάμιλλο του "Βρε κερατούκλη! μαρτυριάρης ε;" από το γνωστό ανέκδοτο και γενικά το λέμε για να ειρωνευτούμε κάποιον που δεν ξέρει ότι το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται.

Τώρα αυτά δεν τα γράφω έτσι για να τα γράψω, απλά τις προάλλες σε ένα συνέδριο πέτυχα μια συμφοιτήτρια μου και εκεί που λέγαμε τι κάνει ο ένας και ο άλλος, φτάνουμε στην (ας πούμε) Μαριάννα "ρε συ" της λέω "μη μου πείς ότι παντρεύτηκε τελικά τον Βρε Αία!" και όμως!" μου λέει σκασμένη στα γέλια "αυτό άκουσα" και ξεραθήκαμε στα γέλια αμφότεροι.

Πρώτο εξάμηνο στην ωραία Κέρκυρα και φυσικά αναγνωριστικό, γεμάτο από τα "γεια σου είμαι ο ταδε", "χάρηκα είμαι η δείνα" και νάσου στα καφέ βγαίναμε μπουλούκια και το κάναμε τραπέζι γάμου και μέσα σ’όλα αυτά και πρώτη-πρώτη και η Μαριάννα μας, με καταγωγή από μικρή πόλη της επαρχίας, όμορφη, κοινωνική και με έναν μαγνητισμό που κόλαζε και άγιο που λένε, πόσο μάλλον και εμάς που άγιους δε θα μας έλεγες. Τώρα το κοριτσάκι καλά έκανε και χαιρότανε τη φάση της, καλύτερα να έχεις 1, 2, …102 (λέμε τώρα) σχέσεις στα 18 σου και μην έχεις απωθημένα αύριο-μεθαύριο παρά να έχεις απωθημένα και να κάνεις τα μουρλά ενώ στο δάχτυλο σου φοράς το χρυσό δαχτυλίδι (πάντα μιλάμε ανάλογα με τον άνθρωπο και την περίσταση).

Καλή κοπέλα λοιπόν η Μαριάννα και στην ποδιά της σφάζονταν παλικάρια, αλλά έλα που μάθαμε έκπληκτοι ότι ήταν και αρραβωνιαμένη! Οι (καλοπροαίρετες) φήμες λέγανε ότι ήταν από οικογενειακή πίεση (επαρχία γαρ) και το πανηγύρι άναψε όταν σκάει μύτη ο (ας  πούμε) Αντώνης, ωραίο ζευγάρι μα την αλήθεια κάνανε οι δυό τους, η Πεντάμορφη και Τέρας ένα πράγμα! (εντάξει είμαι κομμάτι υπερβολικός αλλά μπροστά της ήταν λίγος και άχρωμος ο δόλιος, σαν γρασίδι δίπλα σε τριαντάφυλλο). Και άρχισε το δούλεμα της αρκούδας, "Βρε Αντωνάκη, τι κάνεις Βρε Αντωνάκη, Γειά χαραντάν βρε Αντωνάκη, τι πράγμα; Το Μαριαννάκι; Άγιος άνθρωπος Βρε Αντωνάκη, μην το πείς ούτε του παππά βρε Αντωνάκη, χρυσό κορίτσι και πολύ καλή Βρε Αντωνάκη (το που δεν διευκρινίζαμε όμως), χλομιάζει και η Πηνελόπη του Οδυσσέα μπροστά της Βρε Αντωνάκη, η προσωποποίηση της πίστης Βρε Αντωνάκη, μα όλο για σένα να μιλάει, μα τι πράγμα και έρωτας είναι αυτός Βρε Αντωνάκη"... και φαντάζομαι το πιάσατε το πνεύμα.

Είμαστε όμως μάρκες πρώτης, καθώς κοιτάμε την καμπούρα του διπλανού μας, ενώ τη δικιά μας δεν... και τότε δεν ξέραμε το σοφό «μην κοροϊδεύεις τη δυστυχία του διπλανού γιατί μπορεί και να τη λουστείς και εσύ και να δεις τη γλύκα». Πράγματι, τώρα αν έβλεπα τον Αντωνάκη θα βαριαστέναζα και δεν θα ειρωνευόμουν, θα συμπονούσα και δε θα γελούσα και μάλλον θα καταλήγαμε με ουίσκι ανα χείρας να λέμε «άτιμες γυναίκες», κατά το «άτιμη κοινωνία».

Μεγάλος δάσκαλος το κέρατο και ο Θεός να σε φυλαέι αν είναι και βερνικωμένο.

Κλείνω με μια σχετική ιστοριούλα, που άκουσα το καλοκαίρι στο χωριό μου. Ένας χασάπακλας από τα μέρη εκείνα (Ρούμελη δηλαδή), πάει ένα πρωί στη δουλεία του μπαρουτιασμένος γιατί νόμιζε ότι ανήκε στη Μεγάλη των Κερατάδων Σχολή και εκεί που ξέδινε το θυμό του στα αμνοερίφια σκάει μύτη ένας γείτονας που τον χαιρετάει (ατυχώς) ως εξής «καλή σου ημέρα κρεατά!», τι το΄θελε έρμος!, καθόσον ο χασάπης άκουσε  «καλή σου ημέρα κερατά!» και θόλωσε το μάτι του. Μου είπαν στο χωριό, ότι ένα απόσπασμα χωροφυλακής και δεν τον έκανε ζάφτι και με βεβαιώσανε ότι «το γράψανε και οι εφημερίδες!».

Βρέ (αιώνιε) Αία!

Καλή μέρα και καλή Κυριακή