Μια βραδιά κάτω από τ’αστέρια… σε μια παραλία που την αγκαλιάζει..

Κάθησε μόνη, αναπολώντας στιγμές που της λείπουν,ένα δάκρυ κύλησε

Και χάθηκε παίρνοντας μαζί του ότι πιο πολύτιμο.. την ίδια την ψυχή της…

Της είπαν πως έπρεπε να είναι δυνατή…και αυτό προσπαθούσε να είναι…

Αφήνοντας πίσω τον εαυτό της…

Κοιτούσε το είδωλο της στον καθρέφτη και μονολογούσε…είμαι δυνατή..θα τα καταφέρω..αγνοώντας πεισματικά τα δάκρυα, που δεν μπορούσε να ελέγξει

καμία δύναμη..

<Θυμάμαι>…ψέλλισε η καρδιά της…

<Ξέχνα>… της υπαγόρευσε η λογική της..δεν σου επιτρέπεται ούτε καν αυτό..

Όταν εσύ θυμάσαι…ο νους τρέχει πίσω,σε λάθη που πονάνε… και τότε δεν μπορείς να μ’ακούσεις… κι εγώ θέλω να σε σώσω.. εσένα.. ή.. ότι απέμεινε από σένα…

Μην αφήσεις εσένα στη σκιά κανενός…

Μα η καρδιά της πάντα θα θυμάται… τα φιλιά, τα χαμόγελα, τα πειράγματα,

Την αγκαλιά, τη μορφή του… και πιο πίσω… τον πόνο… το δάκρυ…

Και μπορεί να ξεχάσει τα πάντα… εκτός απ’την μορφή του…

Ξέρει… μα αυτό δεν την εμποδίζει να τον αγαπάει…

Αυτό είναι δύναμη…

Είναι δυνατή τελικά…επέλεξε να τον κρατήσει στην καρδιά της… αφήνοντας τον πίσω…όσο κι αν πονάει…

Κάποιοι… θα έλεγαν πως είναι θύμα….

Εγώ λέω… πως έχει ψυχή…