Ρε μνήμες που μου’φερε ο σεισμός της Πέμπτης, εντάξει το 1981 ήμουνα πολύ μικρός αλλά θυμάμαι την μάνα μου να με σηκώνει έξαλλη να με τυλίγει σε μια κουβέρτα (μάλλον θα’τα μπλεξε με την πλημμύρα) και να με κατεβάζει στο δρόμο. Την νύχτα την περάσαμε στο κόκκινο SIMCA που είχαμε τότε και εγώ το είχα κατευχαριστηθεί παίζοντας μπάλα με τα άλλα παιδιά και σίγουρα η πρώτη μου επαφή με τον Εγκέλαδο θύμιζε παιχνίδι.

Η δεύτερη επαφή ήταν τηλεοπτική και αφορά το σεισμό στην Καλαμάτα το 1987, αγωνία για το σόι και για τους γνωστούς, μαθαίναμε τα νέα από την τηλεόραση και το τηλέφωνο. Αυτή η επαφή μου χάρισε μπόλικη νευρικότητα, μια πρώτη απέχθεια για την ωμότητα των σκηνών που έδειχνε η τηλεόραση-ακόμη κρατική-και έπρεπε να περάσουν κάμποσα χρόνια για να μάθω ότι αυτό διανοουμενίστικα ονομάζεται τηλεοπτικός κανιβαλισμός και σιγά την πληροφορία δηλαδή, εδώ ο κόσμος χάνεται, η AGB χτενίζεται.

Η τρίτη επαφή στις 7 του Σεπτέμβρη του 1999, ήταν καθαρά βιωματική, δική μου και περίπου 4.000.000 Αθηναίων, άντε 3.500.000 μια και ο Σεπτέμβρης ήταν ζεστός και πολλοί λείπανε ακόμη σε παρατεταμένες διακοπές. Μάλιστα για εκείνη τη μέρα για τους Αθηναίους ισχύει το ίδιο και με τους Αμερικανούς και τη δολοφονία του Κέννεντι, όλοι θυμούνται που ήταν και τι έκαναν εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Εγώ τότε ήμουν φοιτητής και έκανα την πρακτική μου στο κέντρο και κοίτα να δεις σύμπτωση, εκείνη ακριβώς τη μέρα αποφασίζω να κατέβω Metropolis για ένα CD και μετά είπα να το κόψω σπίτι με τα πόδια αντί να πάρω τρένο ή λεωφορείο.

Είμαι λοιπόν χαλαρός, ωραίος και καταϊδρωμένος και έχω πιάσει 3η Σεπτεμβρίου, αν κοίταζα το ρολόι μου θα’δειχνε 14:57, ώσπου το τσιμέντο τραβιέται κάτω από τα πόδια μου, λες και ήταν χαλάκι 1,2,3,4,5 φορές πάνω-κάτω και αυτό ήταν. Τόσο απλό και τόσο δυνατό, βλέπετε μέχρι τότε πίστευα ότι μόνο η φωτιά και το νερό είναι εκείνα τα στοιχεία της φύσης τα οποία μπορούν να σε τυλίξουν σφιχτά στην αγκαλιά τους και να χαθείς στην απεραντοσύνη τους και μάλλον είχα στο μυαλό μου τη φωτιά στο τζάκι και το χάζεμα στη θάλασσα το ηλιοβασίλεμα και όχι την Αθήνα να τραμπαλίζεται, τα τσιμέντα να τρίζουν και εγώ να κάθομαι σαν μαλάκας μη έχοντας ούτε το «πα στω» του Αρχιμήδη, αισθανόμενος απόλυτα ανίσχυρος.

Στην αρχή φυσικά αλαφιάστηκα, τόσο από την ένταση, όσο και από το απρόσμενο του πράγματος μα πάνω απ’όλα, από την ανημπορία μου να κάνω οτιδήποτε και αν ο σεισμός συνεχιζόταν και μου’ρχόταν καμία πολυκατοικία στο κεφάλι, το μόνο που θα μπορούσα να έκανα είναι την προσευχή μου, να βρίσω σαν άλλος Ναπολέων «σκατά» και να ευχηθώ η ταινία της ζωής μου που θα έβλεπα να είχε τουλάχιστον κάποιο ενδιαφέρον, το πιο πιθανό είναι βέβαια να μην προλάβαινα να σκεφτώ ούτε κιχ, πόσο μάλλον να το πω.

Επειδή ο σεισμός συμπεριφέρθηκε σαν την εφορία, δηλαδή χτύπησε κοφτά, αποφασιστικά και απρόσμενα και έφυγε αστραπιαία, μπορώ να πω ότι αφού τελείωσε το πανηγύρι και η πρώτη κρυάδα, ήρθε θριαμβευτικά θα’λεγα η χαρά του «είμαι ακόμα ζωντανός» και κοίτα να δεις φίλε μου με τι θα γελάμε μετά από χρόνια, οπότε τα κέφια μου φτιάξαν αυτομάτως, πείνασα επίσης αυτομάτως, άρχισα να κοιτάω γύρω μου και επαίνεσα τον εαυτό μου για την απόφαση να γυρίσω με τα πόδια σπίτι.

Η Αθήνα έμοιαζε με αναποδογυρισμένη σφηκοφωλιά, πανικός υστερίες, ψιλοτράκοι, καυγάδες και ατελείωτο κομφούζιο. Ακόμη και τώρα γελάω όταν από ένα κομμωτήριο τσουπ πετάγονται κάτι κυράτσες με το μαλλί τίγκα στην κρέμα στον αφρό και στο φιλέ, ενώ από το βάθος ακουγόταν ο «άντρας» του μαγαζιού να τσιρίζει «καλέ βοηθήστε με κάποιος» κοίταξα και είδα ότι μια τύπισσα είχε σφηνώσει σε ένα από εκείνα τα περικεφαλαιοειδή κομμωτηριακά εξαρτήματα των οποίων τη χρεία αγνοώ και να προσπαθούν να την ξεκολλήσουν, την ίδια στιγμή 2 ταρίφες πλακώνονταν για ένα χτύπημα στον προφυλακτήρα και πιο κάτω στη Δροσοπούλου άκουσα ένα ψηστιάτορα να φωνάζει, «Μήτσο βγάλε όλους τους γύρους από το ψυγείο θα ξεπουλήσουμε σήμερα» (και πόσο δίκιο είχε).

Φυσικά τα κινητά όπως σε όλες τις δύσκολες στιγμές πέσανε έξω αποδεικνύοντας ότι σε μια γενική κρίση είναι τόσο χρήσιμα όσο τα σωσίβια σε ένα αεροπλάνο. Συνήθως από Ομόνοια είμαι 3 τέταρτα, όμως εκείνη τη μέρα θα’κανα και 3 ώρες. Σπίτι η μάνα μου έκανε λες και γύρισα από το Ανατολικό Μέτωπο και αργότερα το απόγευμα η κατάσταση θύμιζε λίγο προσφυγικά και λίγο Euro 2004, η πλατεία του Φιξ είχε γεμίσει από την Αγία Ελληνική Οικογένεια σε όλες τις δυνατές παραλλαγές και εκφάνσεις. Τα πιτσιρίκια να την έχουν καταβρεί παίζοντας κάτι μεταξύ κρυφτού, κυνηγητού και μπάλας, οι μεγάλοι να σχολιάζουν τα περί σεισμού με ύφος και βεβαιότητα που μόνο ένας Βαρώτσος μπορεί να’χει λέγοντας ό,τι παπαριά βάζει ανθρώπου νους και στις φορητές τηλεοράσεις κυριαρχούσαν σκηνές από τη Ρικομέξ. Και πάνω απ’όλα υπήρχε η άχλη του γύρου, του τζατζικιού και της μπύρας, είχανε ξεπουλήσει όχι μόνο τα σουβλατζίδικα, όχι μόνο τα ζαχαροπλαστεία, ακόμη και στα περίπτερα δεν είχε μείνει ούτε τσίχλα. Να μην ξεχάσω και την (παν)στρατιά εκείνη των γιαγιάδων, αλήθεια τόσες γιαγιάδες δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι υπήρχαν.

Ο σεισμός μάγκες και δη ο τεκτονικός, οι επιστήμονες λένε προέρχεται από το ότι "η λιθόσφαιρα αποτελείται από πολλές πλάκες που βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, λόγω των πιέσεων που εξασκούνται από τις περιβάλλουσες λιθοσφαιρικές πλάκες ή λόγω των κινήσεων του μάγματος κάτω από αυτές. Στα όρια τώρα των πλακών δημιουργούνται εφελκυστικές η συμπιεστικές ζώνες διάρρηξης: εφελκυστικές στα σημεία που οι πλάκες απομακρύνονται μεταξύ τους, συμπιεστικές στα σημεία που πλησιάζουν.

Τα όρια των τεκτονικών πλακών, καθώς αυτές κινούνται, τρίβονται μεταξύ τους συσσωρεύοντας ενέργεια, τασικό φορτίο. Όταν η πίεση ξεπεράσει μια κρίσιμη τιμή και φθάσει το όριο θραύσεως του πετρώματος του εστιακού χώρου, το αποτέλεσμα είναι η βίαιη ταλάντωση των πετρωμάτων και η απελευθέρωση της συσσωρευμένης ενέργειας" και νασου η 3η Σεπτεμβρίου να θυμίζει μπαλαρίνα στο Λούνα Πάρκ.

Εκείνο που δε λένε ή μάλλον το παραλένε, είναι το πότε θα γίνει. Σε αυτό το σημείο η σεισμολογία θυμίζει κάπως αστρολογία…τον επόμενο μήνα τα οικονομικά σας θα πάνε καλά, ένας έρωτας από το παρελθόν θα εμφανιστεί απρόσμενα στη ζωή σας και ο πολιτισμός θα τελειώσει μέσα από έναν σεισμό 15 ρίχτερ. Η φιλολογία που κρύβεται πίσω από την πρόβλεψη των σεισμών είναι εφάμιλλη με αυτή των X-Files, το ΒΑΝ και η ομάδα του, πια έχει ξεφύγει από το πραγματικό και έχουν φτάσει στη σφαίρα του μύθου, όσο για τον αστικό μύθο λέει ότι ο Βαρώτσος ζει σε ένα κοντέινερ περιμένοντας τον Αρμαγεδδών υπό την μορφή ρίχτερ.

Εγώ πιστεύω στο μπονατσικό «ότι είναι να’ρθει θα να’ρθει και αν δεν έρθει μαγκιά του»,

Όσο για τον κύριο στην φωτογραφία, είναι ο μακαρίτης πια, κατά κόσμον John Tenta, πιο γνωστός στον κόσμο της παλιάς guilty pleasure μου του WWF (όχι αυτό με σήμα την αρκούδα) ως The Earthquake, καθώς με μπόι 2 μέτρα και βάρος 250 κιλά ο Σεισμός έμπαινε στο ρίνγκ και έτριζε τον σύμπαν και πράγματι αν εκείνος ο Τιτάνας ο Εγκέλαδος που παραμένει ακόμη φυλακισμένος στην Αίτνα πλακωμένος από την Αθηνά, είχε κάποιον γιό, αυτός σίγουρα θα’τανε ο John Tenta.