Το τελευταίο διάστημα... δεν ξέρω τί μου γίνεται...!

Το παραδέχομαι... Μεγαλώνω και δεν μου αρέσει καθόλου...

Όλοι λένε πως αν δεν σου αρέσει κάτι, άλλαξέ το!!!

Οκ. Να το κάνω. Αλλά τί να κάνω και κυρίως πώς????

Να αρχίσω να πλέκω τα μαλλιά μου πλεξούδες και να μιλάω "μπεμπεκίστικα"...?

Μπα... Πολύ "ξενερουά"...

Να αρχίσω να φορώ φουστίτσες με άσπρες κάλτσες μέχρι το γόνατο????

Μπλιαχ!!! Ευτυχώς ποτέ δεν με έντυσε έτσι η μητέρα....!

Να αρχίσω να γελώ σαν το χαζοχαρούμενο????

Χμμμ... Ατυχές! Αυτό το έχω!!!

Να αρχίσω να ξανά-διαβάζω παραμύθια???

Μα και πάλι, κάποτε, ίσως και να πίστευα πως μπορεί να βγουν αληθινά. Τώρα...

Κάποιος, κάπου, κάποτε μου είπε πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. Μένουν για πάντα οι ίδιοι. Αλλάζουν στην καθημερινότητά τους αλλά στις κρίσιμες στιγμές που χάνουν την αυτοκυριαρχία τους φαίνεται ο πραγματικός τους εαυτός. Συμπεριφέρονται στα 20 - 25 - 30 τους όπως ακριβώς θα συμπεριφέρονταν όταν ήταν 5!!! (Ή αυτά κατάλαβα, πως μου είπε!!)

Μου άρεσε...

Αλλά τι γίνεται όταν αυτό δεν ισχύει??? (Γιατί πάντα υπάρχουν οι εξαιρέσεις!) Τι σημαίνει??? Ότι έχασες την παιδικότητα σου??? Πως μεγάλωσες απότομα???

Όχι, αυτό δεν μου άρεσε!!!

Πώς μπορώ να ξαναγίνω όπως ήμουν στα πέντε μου??? Ναι στα πέντε!!! Εκεί όπου όλα ήταν πολύχρωμα, χαρούμενα, ξέγνοιαστα, εκεί που το μόνο μου πρόβλημα ήταν πως ο μπαμπάς μου με πίεζε .....να φάω!!!

Θέλω να μπω στο παραμύθι μου και να γίνω η τυχερή Σταχτοπούτα, η αφελής Κοκκινοσκουφίτσα, η χαρούμενη Χιονάτη με τους εφτά καλόκαρδους Νάνους...

Δυστυχώς μοιάζω πολύ περισσότερο στην κακιά μητριά και στη μάγισσα που γελάνε χαιρέκακα και τρανταχτά!!!