Ο έρωτας για τη ζωή, για τον ίδιο τον έρωτα, για το να αναπνέεις ελεύθερος σε μια χώρα που έβαλε μανδύα για να δείξει φιλελεύθερη, αλλά έχει ακόμη πολλά για να κρύψει, όσο δεν τα αντιμετωπίζει, ο έρωτας απαγορευμένος και ανεκπλήρωτος, το δάκρυ που κύλησε, ο ήχος της σφαίρας που ακούστηκε… Ο πατέρας κι ο γιος, η μάνα και η κόρη, εις διπλούν, η Γερμανία οικοδέσποινα και φιλοξενούμενη στο ευρωπαϊκό προσωπείο της Τουρκίας, η γειτόνισσα ως μετανάστρια – μουσαφίρισσα και ως οικοδέσποινα ιδιότροπη και ρέμπελη, από την άλλη μεριά…

Η δεύτερη ταινία του Φατίχ Ακίν, που κι αυτή την αγάπησα…

Η πρώτη ήταν το «Μαζί ποτέ» (2004)…

Κοινός τόπος το Αμβούργο και η Πόλη… αλλά ο Ακίν αραδιάζει πολλά, για να σταθώ απλώς εκεί…

Ένα από όλα και η έξοχη επιλογή μουσικής. Ανακάλυψη ο Kazim Koyuncu… Με καταγωγή (αυτό φαίνεται στις συνθέσεις του) και από τον Πόντο…