Όσο μεγαλώνω, τόσο και γίνομαι όλο και πιο καχύποπτος, όλο και περισσότερο αμφισβητίας. Τόσο και η κριτική μου διάθεση γίνεται οξύτερη και εντονότερη, τόσο το κόσκινό μου, μέσα από το οποίο περνούν όλοι και όλα έχει όλο και μικρότερες τρύπες. Όσο ήμουν παιδί, οι γονείς, οι συγγενείς, οι μεγαλύτεροι γενικά είχαν πάντα δίκιο. Οι δάσκαλοι ήταν αυθεντίες, ο λόγος τους ήταν αξιωματικά ορθός. Στην εφηβεία μου, άρχισα σιγά-σιγά να τους αμφισβητώ, χωρίς ωστόσο να εναντιωθώ ανοιχτά ποτέ. Τα πρώτα σπέρματα κριτικής σκέψης είχαν ήδη πέσει και ρίζωσαν. Αργότερα στο πανεπιστήμιο, οι πανεπιστημιακοί ήταν στο απυρόβλητο. Ο λόγος τους, νόμος καθολικός, οι ίδιοι, αυτοί και αν ήταν αυθεντίες. Ήταν και εξεταστές, βλέπεις. Αργότερα, και αυτούς τους απομυθοποίησα και μάλιστα για τα καλά (εδώ δεσμεύομαι για άλλο ποστ). Κατόπιν, τα επιστημονικά βιβλία και οι ερευνητικές δημοσιεύσεις ήταν κάτι παραπάνω και από ευαγγέλιο, η παραπομπή και το citation, τα άγια των αγίων. Μέχρι που μπήκα και εγώ στο παιχνίδι της έρευνας και άρχισα, μάλλον σχετικά όψιμα, να αμφιβάλλω σοβαρά και βάσιμα για οτιδήποτε διάβαζα και στερείτο πειστικών αποδείξεων. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει βαθιά και στιβαρή γνώση και εποπτεία του αντικειμένου, η οποία αποκτάται με την πολύχρονη ενασχόληση, σαν την τσατσάρα που σου δίνουν όταν δεν έχεις πια μαλλιά.

Αυτό που με εντυπωσιάζει όμως, είναι ότι πάρα πολλοί, ακόμα και άνθρωποι που θεωρητικά πάντα λόγω σπουδών θα’ πρεπε να αμφισβητούν και να σκέφτονται, όμως δεν το κάνουν, όλα γι΄ αυτούς είναι δεδομένα και παγιωμένα. Οι έννοιες που έχουν διδαχθεί περνάνε δίπλα τους εντελώς ξώφαλτσα, δεν τους ακουμπάνε καν. Αν και μπορεί να έχουν χρησιμοποιήσει την λεγόμενη επιστημονική μέθοδο δεν την έχουν ουσιαστικά ενστερνιστεί. Η επιστημονική μέθοδος είναι σχετικά απλή: Παρατήρηση του φαινομένου, προσπάθεια εξήγησης με βάση τις υπάρχουσες γνώσεις, πείραμα για την όσο γίνεται πιο πιστή αναπαραγωγή του, μέτρηση και εξαγωγή των αποτελεσμάτων, έλεγχος της ορθότητας των συνθηκών και των δεδομένων και τέλος (last but not least) o υπολογισμός της αβεβαιότητας των μετρήσεων και η συγκρότηση και διατύπωση θεωρίας και πρότασης που εξηγεί ικανοποιητικά το φαινόμενο. Μεθοδικά βήματα και σκέψη. Αυτό που μου αρέσει στην επιστήμη (όπου και εκεί δεν είναι όλα αγγελικά πλασμένα) είναι, ότι όλα βρίσκονται συνεχώς υπό κρίση. Αν κάποιος άλλος αποδείξει το αντίθετο τότε ανατρέπει τα προηγούμενα. Κάτι που δεν χωρά στενομυαλιά, φανατισμό και δογματισμό. Κάτι, που αν γίνονταν και αλλού (κοινωνία, πολιτική, σχέσεις επαγγελματικές ή προσωπικές) τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Πολλοί, δυστυχώς, έχουν μείνει στην «παιδική» ηλικία…με την κακή έννοια. Εγώ ελπίζω να έχω μείνει εκεί με την καλή έννοια...