Σάββατο βράδυ και αποφασίζω να συνοδέψω τους γονείς μου, μαζί με μια φίλη, στο Δίπλα στο Ποτάμι που είχαν φαγωθεί να δούνε το Φίλιππο Πλιάτσικα. Η νύχτα φαινόταν λίγο δύσκολη από την αρχή. Στην Αθήνα δεν έβρεξε απλά, κοντέψαμε να πάρουμε βάρκα για να φτάσουμε στους Αγίους Αναργύρους.

Δε θα σχολιάσω τη μουσική σκηνή γιατί δεν είναι επί του παρόντος και άλλωστε τα έχω ξαναπεί επιγραμματικά κατά καιρούς. Θα σχολιάσω το ότι πήγα να δω έναν μουσικό, από τα λίγα οχυρά του μονόδρομου της μοντέρνας μουσικής στην Ελλάδα, ο οποίος μάλιστα απευθύνεται σε ένα πιο ασυμβίβαστο κοινό και εγώ προσωπικά ένιωσα σα να επισκέπτομαι λαϊκό στέκι. Αυτό εννοούσε ο παραπάνω μουσικοσυνθέτης όταν έλεγε «Θέλω κάτι να αλλάξω, αλλά ίσως δεν μπορώ άραγε θα συνηθίσω ή θ'αυτοκαταστραφώ»; Θα ξεκινήσω αναφερόμενη μόνο στην τιμή των μουσικών σκηνών αυτού του είδους... 80 ευρό το μπουκάλι κρασί και 120 το μπουκάλι το ποτό λοιπόν. Ωραία, δε θα σχολιάσω καν την τιμή εισόδου, που πλέον θα δώσω 20 ευρό για να δω τους Diary of Dreams ας πούμε και θα δώσω και 20 (τουλάχιστον) για να δω τον Πλιάτσικα των Αγίων Αναργύρων. Α, ναι και τους Diary θα τους δω σε κάτι σαν το Gagarin ή το Οξυγόνο χωρίς να με πατάει η χοντρή κυρία που κάθεται στο δίπλα τραπέζι και σηκώθηκε για να χορέψει Rory Gallagher χωρίς να ξέρει καν τι ακούει (στο «Άστη να λέει» του κυρίου Καρρά πάντως, ήξερε τι άκουγε γιατί τραγούδαγε κιόλας).

Το άλλο θέμα που με απασχόλησε ήταν το πρόγραμμα. Ο Φ.Π. αποφάσισε να το εμπλουτίσει με διάφορες μουσικές επιλογές. Όπως είπα, έπαιξε Gallagher, James, Evanescence, Manu Chao, Dire Straits, Κατσιμιχαίους, Σιδηρόπουλο και γενικότερα, άκουσα διάφορα κομμάτια που ομολογουμένως κάποια μου άρεσαν, αλλά κάποιοι νομίζω ότι δεν πήγαν για να ακούσουν αυτά… Συν του ότι δεν τα τραγουδούσε καν ο ίδιος, αλλά οι τρεις τραγουδιστές και ο μπασίστας που τον συνόδευαν στη σκηνή (μια άχρηστη πληροφορία : ο τελευταίος εμφανίστηκε στη σκηνή με μπλούζα Satyricon).

Επίσης το όλο πρόγραμμα άρχισε στις 23.15, μία ώρα μετά την προγραμματισμένη έναρξή του και τελείωσε περίπου στις 03.00 (όπως με πληροφόρησαν οι γονείς μου που έμειναν μέχρι το τέλος, γιατί εγώ και η δύστυχη φίλη μου αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε με την ουρά στα σκέλια λίγο πριν τη 01.30). Έπαιξε λοιπόν 4 ώρες! Αρκετές για να δικαιολογήσει ένα live, αλλά ελάχιστες για να δικαιολογήσει την πολύωρη και πολύ συχνή απουσία του από τη σκηνή.

Θέμα τέταρτο – Ο κόσμος. Πραγματικά δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ τη μουσική απόκλιση του κόσμου. Αρχικά συμφώνησα να συμμετέχω κι εγώ στην οικογενειακή εξόρμηση γιατί πίστευα πως θα ήμουν περιτριγυρισμένη από ανθρώπους ζωντανούς και του «στυλ» μου, όσο ψηλομύτικο κι αν ακούγεται αυτό. Ωστόσο κοιτώντας γύρω μου, ακόμα και στο μπαρ, έβλεπα στην πλειοψηφία κόσμο άσχετο –κατ’εμέ- με το όλο μουσικό δρώμενο. Έβλεπα κυριούλες (συντριπτική πλειοψηφία) με γόβες στιλέτο και κοντά σατέν φορέματα, κυριούλιδες που μιλάγανε καθ’όλη τη διάρκεια της «παράστασης» και τρώγανε ξηρούς καρπούς (επιστροφή στα θέματα ένα και δύο) και ανθρώπους να «κουνιούνται» με τα χέρια ψηλά, χτυπώντας παλαμάκια και προτρέποντας τους υπόλοιπους της παρέας να κάνουν το ίδιο. Υπήρχε και το άλλο άκρο, οι δύο κυρίες που κάθονταν όρθιες λίγο πιο πίσω και «χόρευαν» αγκαλιασμένες, κουνώντας τα οπίσθια τους (συγχωρείστε με). Δεν καταδικάζω το κέφι τους, αλλά τις κινήσεις τους! Ομολογώ ότι δεν περίμενα τέτοιο κόσμο, αλλά θα μου πεις τι ήθελες και συ και πήγες να ακούσεις κάτι που ο πολύς κόσμος το αποκαλεί «έντεχνο»; Δηλαδή όλα τα άλλα μουσικά είδη τι είναι; Άτεχνα;

Πραγματικά ήταν μια πλήρης βραδιά, έλειπαν μόνο τα γαρίφαλα και οι σαμπάνιες (αν κάποιοι από τους «πελάτες» το σκέφτηκαν, ευτυχώς δεν άνοιξαν μπουκάλια). Βέβαια με πληροφορήσανε πως όλα αυτά καμία σχέση δεν είχαν με την τελευταία συναυλία του εν λόγω καλλιτέχνη, για την οποία άκουσα τα καλύτερα.

Καλή τύχη ελληνική μουσική.