Κρύβω τα πρέπει σ’ένα συρτάρι του μυαλού…

Και κάνω ένα βήμα μπροστά, αγνοώντας πεισματικά

Όσα μου επιβάλουν…

Κάποια θέλω μένουν πίσω…όχι επειδή το θέλω εγώ…

Αυτό που θέλω τελικά…είναι να είμαι ελεύθερη..

Ελεύθερη από κάθε τι που με σκοτώνει…

Από κάθε τι που με πληγώνει…

Ελεύθερη από σένα…άλλο ένα βήμα..

Πόσο δύσκολα είναι αυτά τα βήματα…

Πόσο πονάνε…δάκρυα και γέλιο μαζί…

Μπορούν να συνυπάρξουν;; κι όμως…μπορούν…

Όπως μπορώ να σε μισώ και να σ’αγαπώ μαζί…

Τόσο απλά…και τόσο δύσκολα…

Προσπαθώ να φύγω μακριά σου..να μην σ’αγαπώ…

Ποιος θα το πίστευε πως θα μπορούσε

η αγάπη να σου κάνει τόσο κακό;;

κι όμως…σου έκανε…συγνώμη…

Άλλο ένα βήμα…

Ο άνεμος μου τρυπάει τα κόκαλα…

Και μια φωνή μου φωνάζει…θα σε νικήσει…

Δεν θ’αντέξεις…γύρνα πίσω…

Η λογική του παραλόγου…η λογική..η καρδιά…

Ο δρόμος δύσκολος…δύσβατος…

Σαν τον δρόμο της αρετής και της κακίας…

Μα έμειναν κάποια θέλω…

Δεν θα φύγω…όχι πριν αποδείξω σε κάποιους…

Πως αξίζω να τα ζήσω…και πως η συμβατική ζωή

Που κατά κάποιο τρόπο επέλεξαν για μένα…

Δεν με χωράει πια…Άλλο ένα βήμα…

Είμαι εγώ αυτή που κατευθύνω τα θέλω μου…

Είναι αυτοί που πρέπει να βγάλουν τις παρωπίδες

Και να δουν τι ήμουν για κείνους…και τι θέλω για μένα…

Άλλο ένα βήμα…

θέλω μόνο να είμαι εγώ… μαζί με σένα…

αλλά αφού δεν το θέλεις…τοτε..χωρίς εσένα…

Άλλο ένα βήμα…θέλω μόνο να είμαι εγώ…

Γιατί ως τώρα...ήμουν ότι ήθελαν οι άλλοι..

Γιατί ως τώρα ήμουν εσύ… για σένα…

Ένα βήμα πριν την κορυφή…

Θέλω μόνο να είμαι εγώ…για μένα…

Στην κορυφή...εκεί που με άφησα..

στην αφετηρία των ονείρων μου...