Όπως έχω διαπιστώσει εδώ και καιρό, ο καθένας μας εδώ μέσα προβάλλει την ανωμαλάρα του και τα βίτσια του. Πράγμα θεμιτόν, γιατί όσο να’ ναι γλιτώνουμε και σε ένα βαθμό από τους ψυχιάτρους και δίνουμε τροφή στα πεινασμένα, περίεργα και κουτσομπολίστικα μάτια (επ, σας βλέπω!). Θα σας έχει τύχει βέβαια πολλές φορές, ακόμα κι όταν γράφετε εδώ όπου υπάρχει μια σχετική ανωνυμία (βέβαια αν έχετε πει για το μπλογκ σ’ όλο σας το σόι, στη μισή γειτονιά και στους κολλητούς, η ανωνυμία είναι ολίγον μασκαραλίκι) να αυτολογοκρίνεστε, να θέλετε να πείτε κάποια πράγματα αλλά για κάποιους λόγους να μην το κάνετε, ή να τα πνίγετε εντελώς ή να στρογγυλεύετε τις γωνίες. Πολλώ δε μάλλον όταν γράφετε κάτι ενυπόγραφα, με πλήρες όνομα και ιδιότητα.

Πάνε λοιπόν τρία-τέσσερα χρόνια αφότου είχα γνωρίσει τον αρχισυντάκτη ενός περιοδικού εκλαϊκευμένης επιστήμης και μου είχε προτείνει συνεργασία για αρθρογραφία (ακούς Mpriza;). Ο ματαιόδοξος νέος είχα πάρει στα σοβαρά το όλο θέμα και ο αρχισυντάκτης μου παρήγγειλε κατόπιν των προτάσεών μου να του γράψω κάτι πιασάρικο. Συνολικά του είχα γράψει δύο άρθρα, το πιο πιασάρικο των οποίων είχε ως θέμα του την αλχημεία. Μάλιστα τον αρχισυντάκτη τον είχε ενθουσιάσει τόσο το πιασάρικο του πράγματος ώστε να το βγάλει εξώφυλλο (τι τιμή, κ. πρέσβη μας κακομαθαίνετε!). Όσο δε για την αμοιβή μου, ανήλθε στο υπέρογκο ποσόν των 120 ολόκληρων ευρώ, για ένα άρθρο δέκα σελίδων του περιοδικού, με τις φωτογραφίες μέσα, τις λεζάντες και τις υποσημειώσεις. Περιττό να σας πω, ότι αγόρασα και διάβασα πέντε-έξι βιβλία, εκτός των διαφόρων άλλων πηγών άρα ήρθε μία η άλλη, εκτός της συγγραφής που μου πήρε πάνω από μια βδομάδα. Διαβάζοντας λοιπόν αυτά τα πράγματα, άρχισα να γοητεύομαι όχι τόσο από τα πρακτικά και τα επιστημολογικά στοιχεία αλλά κυρίως από τα πρόσωπα που βρίσκονταν πίσω από αυτά. Πρόσωπα που πολλά κινούνταν μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, που τα κάλυπτε μια αχλύ μυστηρίου και οι βιογραφίες τους είχαν θρυλικά και εξωπραγματικά στοιχεία. Μπήκα πολύ σοβαρά στον πειρασμό να γράψω γι’ αυτά. Αν το έκανα, ο αρχισυντάκτης όχι μόνο δεν θα μου έλεγε όχι αλλά θα ήταν πανευτυχής διότι το «πιασάρικο» θα ήταν ακόμη πιο δυνατό. Όμως, εγώ ο ίδιος έθεσα όρια «σοβαρότητας» στον εαυτό μου, διότι «έχουμε και ένα όνομα στην πιάτσα», «μην ξεφτιλιστούμε κιόλας», αυτολογοκρίθηκα.  Τελικά έγραψα το άρθρο κάτω από αυστηρό επιστημονικό πρίσμα, με την ιστορία της αλχημείας τεκμηριωμένη, με πληροφορίες και υλικό και κάνοντας μόνο απλές αναφορές σε ονόματα. Πήρα τα εύσημα και τα συχαρίκια από το συνάφι (και όχι μόνο) για το καλογραμμένο άρθρο, όμως … μου έμεινε κάτι το ανικανοποίητο. Γι’ αυτό λοιπόν, θα βγάλω και ‘γω το άχτι μου εδώ.

Η προσωπικότητα που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ο λεγόμενος κόμης του Σεν Ζερμέν (comte de  Saint Germain). Επειδή μου αρέσει η ιστορία, και ιδιαίτερα οι βιογραφίες, έχω διαβάσει αρκετές και εντελώς διαφορετικών προσωπικοτήτων. Καμία δεν με εντυπωσίασε και δεν με προβλημάτισε όπως αυτή.

Διαβάστε λοιπόν αν έχετε και σεις την περιέργεια στο επόμενο post.