Τικ…    Τακ…

Τικ…    Τακ… 

  Γαμημένο, κωλορόλογο του κερατά…. Μου σπας τα νεύρα με αλάνθαστη σταθερότητα. Μου απογυμνώνεις τις φλέβες με χειρουργική επιδεξιότητα…. Και πάλλεται ο χρόνος που διαχέεται και ρέει μέσα, και μ’ αφήνεις να περιμένω την κρίσιμη τομή, που θα αφήσει το σκοτάδι να χυθεί στα λερωμένα πλακάκια… 

Τικ…   Τακ…

Τικ…   Τακ… 

  Αλλεπάλληλες παραστάσεις… άλλες συνειρμικές, άλλες απρόσκλητες, άλλες δανεικές από όνειρα που πήγαν σε λάθος ύπνο. 

  Τικ.

  Μάτια διάπλατα ανοιγμένα. Διαστολή της ίριδας. Τα σπίρτα κρύβω, πρέπει να στρίβω, με υποπτεύονται για αναρχία.

  Τακ.

  Μάτια διάπλατα κλειστά. Τα δελτία ειδήσεων ξερνοβολούν τη σκουριά τους στο δωμάτιο. 

  Τικ.

  Ο διπλανός σκοτώνεται με τη δικιά του.  Τον φώναξε «Μαλάκα».   Την χτύπησε.

  Τακ.

  -Καλή σας μέρα, Κύριε Απωθημενίδη. Περάστε, παρακαλώ

………………

Πρέπει να αλλάξω εσπευσμένα  όψη και άποψη. Νηπενθής. Να αλλάξεις και συ το κηροπήγιο στην γωνία δίπλα στο καλοριφέρ. Παραφωνία είναι. Άποψή μου, φυσικά.

  Τικ.

  Ξύπνησε μισή ώρα νωρίτερα, όπως κάθε μέρα, μόνο και μόνο για να της φτιάξει καφέ, και να της τον πάει στο κρεβάτι, μαζί με τα χαπάκια για την πίεση. Να την ξυπνήσει με ένα ελαφρύ τρίψιμο της μέσης.

  Τακ.

  Ο καθρέφτης ραγίζει, και από μέσα φαίνονται οι παλιές οδύνες να προβάρουν τους ρόλους του αύριο. Θα ξημερώσει, έτσι κι αλλιώς. Ότι κι αν κάνεις, θα ξημερώσει. Ακόμα κι αν κρατούσα στα χέρια μου μια δωδεκάχορδη, ακόμα και τότε πάλι θα ξημέρωνε.  Κι ας έπαιζα το σχηματάκι από το «If you leave me now» . Χωρίς λάθη, αυτή τη φορά. 

  Τικ.

  Οι σειρήνες και τα βεγγαλικά, δυο στενά  πιο πέρα. Ποιος ξέρει.

  Τακ.

  Το Κρατικό έχει εφημερία. Λογικό να περνούν συνεχώς τα ασθενοφόρα. Και τα περιπολικά .Και τα πυροτεχνήματα. Και ο χρόνος. Το Κρατικό έχει  εφημερία. Είπαμε. Δεν είπαμε; Το είπαμε πως δεν μπορεί μια ολόκληρη ζωή να’ ναι μόνο ξόδεμα. Με τι αποθεματικά να τη βγάλεις καθαρή;   Χλωμό το βλέπω. Τουλάχιστον ντύσου τη σιωπή σου,  μην ξεπαγιάσεις από τον ξεπεσμό της αγοράς.

  Τικ.

  Αλαζονεία. Ρήτορες. Εκμαυλισμός.

  Τακ.

  Almost cut my hair. Self portrait. Rock the Casbah. Διανυκτερεύουσες μέρες. Θα σε πάρω τηλέφωνο να τα πούμε. Δεν θα πούμε τίποτα. Δεν θα πάρεις. Θα παίξεις Ρώσικη ρουλέτα στο καμαρίνι του μυαλού σου, και θα χάσεις.

  Τικ……Ένα μετέωρο βήμα…. Μια αιώρηση που κρατάει μια αιωνιότητα, ένας τελευταίος δισταγμός, μια ματαιόδοξη τελευταία αναπόληση, 25 or 6 to 4, μια στιγμή χιλιάδες πάντα, ποιος σου το’ κανε αυτό, ποιος, και πού, και  σε ποιό κάποτε… 

  Σιωπή.

   Τακ.