Κάτι γυάλινα πουλιά με φτερά από πέτρα

τα στιχάκια μου χαλούν, μου κλέβουν τα μέτρα…

και μπερδεύομαι λοιπόν, μεθυσμένος αρτίστας

στα φωτάκια να πνιγώ μιας αόρατης πίστας. 

Πού με πάει η σιωπή

  σαν καράβι που φεύγει…

    το φοβάμαι το φως,

      μα κι αυτό μ’ αποφεύγει.

Τρελαμένο παιδί,

  μες τα μάτια σου χώρεσα

    μα κι αν ήμουν εκεί,

        ...να σ’ αγγίξω

             ...δεν μπόρεσα...