Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε...

Τα χρόνια πέρασαν... Οι ζωές μας άλλαξαν...

Όχι τα συναισθήματα δεν άλλαξαν... Παραμένουν ίδια... Όπως ακριβώς ήταν...

Έχω ακόμα το ίδιο καρδιοχτύπι κάθε φορά που σε βλέπω, κάθε φορά που σε σκέφτομαι...

Ακόμα θέλω να κρυφτώ στην αγκαλιά σου, να γελάω και να μου λες να σκάσω γιατί έχουμε γίνει ρεζίλι. Να μου φωνάζεις πως δεν γίνεται πάντα να μας κάνουν ban από όπου κι αν βρισκόμαστε... Και αμέσως μετά να σε πιάνει νευρικό γέλιο... Και να ακούγεσαι πιο δυνατά...

Ακόμα θέλω στις απογοητεύσεις μου να είσαι εκεί...

Ακόμα θέλω στις απογοητεύσεις σου να είμαι εκεί...

Όμως άλλαξε η οπτική μας. Βλέπουμε διαφορετικά... Ζούμε διαφορετικά... Είμαστε διαφορετικοί...

Τώρα σε βλέπω, αλλά δεν σε ξέρω... (Το ίδιο κι εσύ...)

Θέλω να τρέξω, να σε αγκαλιάσω, αλλά πώς να το κάνω αυτό σε έναν άγνωστο?

Και παραμένω εκεί... Μουδιασμένη... Παγωμένη...

Και εκεί θα παραμείνω... Όχι από εγωισμό... Αλλά από άρνηση... Αρνούμαι να συμβιβαστώ με την πραγματικότητα... Παραμένεις στη θέση σου. Στο βάθρο που σε είχα τοποθετήσει, κάνω πως δεν σε βλέπω, δεν είσαι εδώ... Εδώ, μπροστά μου υπάρχει κάποιος άλλος, που σου μοιάζει... αλλά δεν είναι εσύ... Και έτσι μου είναι πιο ανώδυνο από το αν είχαμε ξεκινήσει κάποιες "πεθαμένες καλησπέρες που δε γουστάρω να σου πω". Όχι σε σένα. Δεν σου ταιριάζει, δε μας ταιριάζει...

Είμαι απόλυτη. Το ξέρω.

Απαιτητική. Κι αυτό το ξέρω.

Ίσως και λίγο άδικη. Μπορεί.

Όμως είμαι αληθινή...