Τα παιδιά αυτής της πόλης τυλίγονται το βράδυ στην κουβέρτα της μοναξιάς. Την κρατάνε σφιχτά, την διπλώνουν γύρω από τα πόδια τους, σχεδόν δένονται μαζί της γιατί στην ουσία είναι το μόνο πράγμα που έχουν. Όταν δεν έχεις τίποτα δεν έχεις και τίποτα να χάσεις. Όταν το μόνο που έχεις είναι η μοναξιά τότε ό,τι κι αν χάσεις δεν θα αφήσει μεγάλο κενό.

Αυτά τα παιδιά είναι τα ίδια παιδιά που το πρωί θα σηκωθούν με ένα αγκυλωμένο χαμόγελο στο πρόσωπο, θα φάνε ανόρεχτα το πρωινό τους, θα τρέξουν να προλάβουν το κουδούνι του σχολείου, θα κλειστούν σε μια αίθουσα και θα παρακολουθήσουν άλλη μια μέρα από την ζωή τους να περνά μπροστά από τα μάτια τους σε αργή κίνηση ενώ αυτά παραμένουν θεατές.

Αυτά τα παιδιά είναι το μέλλον όμως κουβαλούν μέσα τους όλες τις τύψεις και τις ενοχές του παρελθόντος...

Αυτά τα παιδιά...αυτά τα παιδιά...αυτά τα παιδιά θα κοιμηθούν και απόψε συντροφιά με την μοναξιά τους....αύριο θα ξυπνήσουν πάλι και θα κάνουν πάλι ό,τι κάνουν κάθε μέρα...αύριο θα ξανακοιτάξουν την ζωή μέσα από το παράθυρο του σκοτεινού δωματίου...εξάλλου έτσι έχουν μάθει....