Η τελευταία λέξη είναι σαν τη μπουκιά της ντροπής…όλοι θέλουν να την πουν αλλά κανένας δεν τολμά. Γιατί όταν έχει μείνει στο πιάτο ένα κρύο μιζυθροπιτάκι και τολμήσει κάποιος από την παρέα να το φάει θα σκεφτούν οι μισοί ότι είναι εγωιστής και πειναλέος, ενώ οι άλλοι μισοί θα τον βρίζουν που τόλμησε και το άρπαξε πριν πάρουν εκείνοι την ηρωική απόφαση.

Πολλές φορές μάλιστα τυχαίνει την ώρα που κάνεις εσύ την κίνησή σου να απλώνει και ο άλλος το πιρούνι του προς την ίδια κατεύθυνση…τότε η μπουκιά της ντροπής μετατρέπεται σε πολύτιμη μπουκιά...τυχερός αυτός που θα την κατακτήσει…ο άλλος θα έχει το συγχώριο (αν όντως είχε πρόθεση να την κατακτήσει ή ήταν αντανακλαστική κίνηση). 

Όπως και να ‘χει…η τελευταία λέξη πρέπει να ειπωθεί, όπως ακριβώς και η μπουκιά της ντροπής πρέπει να φαγωθεί…γιατί όπως λένε οι γιαγιάδες εκεί βρίσκεται όλη η δύναμή σου. Βέβαια πρέπει να αναλάβεις και τις συνέπειες της πράξης σου…είτε να σκάσεις, είτε να πλαντάξεις. Και στις δύο περιπτώσεις θα ξαλαφρώσεις.

Εδώ που τα λέμε…θέλει κότσια να καταπιείς την τελευταία μπουκιά.