Οι περιπλανώμενοι μουσικοί, μου έφερναν πάντα μελαγχολία. Οι μουσικοί που έπαιζαν στο μετρό και στα φανάρια, μου έφτιαχναν πάντα ένα τεράστιο κόμπο στο λαιμό.

Θυμάμαι παιδί ακόμα εκείνον τον τυφλό ακορντεονίστα στον υπόγειο της Ομόνοιας. Μια στεντόρεια φωνή που θύμιζε Καζαντζίδη και μου προκαλούσε απίστευτη ανατριχίλα. Τον έχω ακόμα στο μυαλό μου ... και τη φιγούρα του και τη φωνή του σαν να τον άκουσα χθες... και ας έχουν περάσει 20 χρόνια.

Αυτό το μούδιασμα που ένιωθα στο στομάχι ήξερα που είχε τις ρίζες του. Στη μεγάλη μου φοβία να μη δω τον εαυτό μου εκεί!!!

Ωδεία, μελέτη, εξετάσεις, ξενύχτια, όνειρα και στο βάθος εκείνη η μόνιμη φοβία πως μπορεί κάπου να είναι φυλαγμένη μια από αυτές τις θέσεις για μένα, στο τρένο ή στον πεζόδρομο. Ακόμα χειρότερα σφουγγάρα στις ταβέρνες!

Θα μου πεις αν δεν κλέψεις και δε σκοτώσεις τίποτα δεν είναι ντροπή. Σωστά αλλά ο καθένας έχει όνειρα και εφιάλτες! Και εμένα ο δικός μου με κρατούσε από το λαιμό.

Αργότερα ήρθαν όμορφες μουσικές μέρες με συνεργασίες , χειροκρότημα, χρήματα και αποδοχή.

Όμως η φιγούρα του βιολιστή σε ένα φανάρι ποτέ δεν σταμάτησε να με σκεπάζει ολόκληρο και να με κλείνει για μια στιγμή στην απόλυτη σιωπή και σε μια περίεργη στεναχώρια. Μια στεναχώρια που δεν έχω μέχρι το επόμενο φανάρι αλλά πάει και ακουμπάει πάνω σε όλη τη μελαγχολία που έχω νιώσει από παιδί για αυτούς τους ανθρώπους.

Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να σταματήσω να ζω από τη μουσική δεν το σκέφτηκα και πολύ και αν πω ότι το μετάνιωσα θα πω ψέματα. Τον κοίμισα τον εφιάλτη μου αλλά μάλλον δεν τον σκότωσα...

Χθες περνώντας με το αυτοκίνητο από ένα στενό είδα έναν ακορντεονίστα να παίζει κάτω από ένα μπαλκόνι. Δύο – τρεις άνθρωποι εκεί, ούτε που του έδιναν σημασία και αυτός τους κοιτούσε με ένα χαμόγελο παγωμένο λες και έσφιγγε τα δόντια. Ιδρωμένος από το βάρος του ακορντεόν, της ηλικίας και της ανέχειας  κοίταζε το μπαλκόνι σα παιδί που κοιτάει το δώρο στα χέρια σου...

Περνώντας άκουσα τρεις – τέσσερις νότες που ήταν αρκετές! Τα κύμματα του Δούναβη με ξέβρασαν δώδεκα χρονών, στον υπόγειο της Ομόνοιας...

Λες και ήθελα να αναμετρηθώ μαζί του ακόμα μια φορά έκανα τον κύκλο του τετραγώνου να τον ξαναδώ...

Δεν τον είδα... και δεν έμαθα τελικά αν μπορώ να σκοτώσω το θηρίο ή θα πρέπει να το νανουρίζω για πάντα!