Χαμογελάς.
Σαν έτοιμη από καιρό, αποχαιρετάς την Αλεξάνδρειά σου.
 Χαμογελάς.
Βιάζεσαι να φύγεις. Βάζεις λάθος παπούτσια.
 Αγχώνεσαι. Έχεις αργήσει. Οι λέξεις ζωγραφίζουν αρνήσεις στα χείλη σου. Τα μάτια σου απορρίπτουν και  διαγράφουν. Εύκολα και φυσικά.
Ανοίγεις την πόρτα.
Κλείνεις εμένα. 

  Χαμογελάς.Πρόθυμο σφάγιο του εαυτού σου, αλλάζεις πεζοδρόμιο.
Παραδίνεσαι στα μάτια του κόσμου, νωχελική και μοιραία, πένθιμη και αλλοπρόσαλλη.
 Σπάζεις σε κομμάτια χίλια, και σκορπίζονται στον δρόμο οι ανάγκες σου, μικρά σκουπιδάκια που θα τα πάρει ο αέρας. 
 Διασχίζεις την κεντρική λεωφόρο.  Οι μέρες σου περνούν το φανάρι με κόκκινο, κι ένας  παράξενος σαλτιμπάγκος στη γωνιά του δρόμου δίνει τη μοναχική του παράσταση.

 Αποξεχνιέσαι όταν νυχτώνει αδειάζοντας μπουκάλια ολόκληρα με αυταρέσκεια. Τα συνοδεύεις με μικρές κραυγές . Τα πάντα είναι θέμα στυλ.

 Κι ύστερα  γίνεσαι χαρτοπόλεμος, και τα παιδιά σωπαίνουν γιατί έχεις αγκάθια, και γιατί σε κατεβάζει μια παράξενη βροχή, κι ύστερα πάλι γίνεσαι τραγούδι, και σωπαίνουν όλοι γιατί φοβούνται τους στίχους σου,  και πιο μετά ακόμη είσαι ο άνεμος και τα νησιά, και σε φοβάμαι κι εγώ γιατί όποτε πάτησα τις ακτές σου, βούλιαξα στην λάσπη  σου.

 Χαμογελάς. Και γίνεσαι κομμάτια γυαλί από σπασμένο ποτήρι, μια Κυριακή που πήγε χαμένη, ένα τσιγάρο που έπεσε στο πάτωμα. Κύλησε και πήγε και κρύφτηκε σε μια γωνιά.

 Χαμογελάς και γίνεσαι πέτρινη.

 Σε συναντώ στις ημέρες που λείπουν.