Ξημέρωσε… κι ο ήλιος μοιάζει σύμμαχος σου…

Αφού φωτίζει όλες τις αλήθειες που δεν θέλω

Να θυμάμαι…

Ο κόσμος γύρω μου … μαριονέτες..σε μια σκηνή..

Σε ένα έργο που εγώ δεν παίρνω μέρος…

Στο έργο της ζωής…

Κι εσύ εκεί… κομπάρσος.. κι όχι πρωταγωνιστής….

Αφού στόλισες τις αλήθειες σου…

Φροντίζοντας να κρύψεις τα ψέματα..

Και την υποκρισία..  πίσω από γυαλιστερές

Κορδέλες..

Αφού έντυσες τα όνειρα με το μαύρο του χάους…

Κι έχτισες την ψυχή σου…με τα δάκρυα ..

Το πόνο και την αλήθεια μιας αγάπης…

Της δικής μου αλήθειας…

Της δικής μου αγάπης…

Αυτή η θέση θεωρείς ότι σου ταιριάζει στη ζωή…

Του κομπάρσου…

Είναι δική σου λοιπόν… την κέρδισες…

Ο κόσμος γύρω μου συνεχίζει να παίζει…

Γράφοντας σενάρια … καινούρια επεισόδια..

Σε ένα έργο αδιάφορο για μένα…

Αφού στο δικό μου έργο έχουν ήδη πέσει…

Οι τίτλοι του τέλους…

Μια γλυκιά μελωδία γεμίζει την σιωπή..

Και οι στίχοι που το συνοδεύουν…

Στην άκρη των χειλιών μου…

Ζωγραφίζουν την ψυχή σου…