Την ξύλινη ασπίδα που μου χρέωσες μικρό
ήρθαν οι μέρες κι ο καιρός, πίσω να στη γυρίσω, (αν είναι έτσι να φέρεις και τα σανδάλια και την περικεφαλαία... τί να την κάνω μόνο την ασπίδα τις Απόκριες...)
τις νίκες δε με άφησες ποτέ να τις χαρώ
τη συντριβή μου δεν σου τη χαρίζω. (Να την κρατήσεις τη συντριβή σου... έτσι κι αλλιώς δεν τη θέλαμε...είχαμε δικιά μας όταν ακούγαμε τις κορώνες σας live στο Ανεμολόγιο...)

Με όρκους και ενθύμια ζητάς αθανασία
και τους εχθρούς σου κυνηγάς μακριά απ' τον καθρέφτη, (ειλικρινά ρε Μίλτο, θέλω να δω που το πας...)
μα δε το λέν' αυτό ζωή, ούτε κι ευθανασία
στου πατρικού μου την αυλή να μπαίνω σαν τον κλέφτη. (όπως μπήκε ο Κούγιας στο Alter... τί τραβάτε και σεις οι έντεχνοι...)

Από αγάπη εφιάλτης κι από μάνα μητριά,
εδώ στα σύνορα της στάχτης για τελευταία φορά. (πολύ ιντελλεκτουέλ για μένα .. σηκώνω τα χέρια ψηλά... respect!)

Στείλε με να σου φέρω απ' το περίπτερο τσιγάρα
ο μικρός σου ο γιος είμαι εγώ, είμαι εγώ... (εγώ...ναίαίαίαί... είμαιαιαιαι...εντάξει ρε πουλάκι μου τι ανασφάλεια είναι αυτή τώρα? )
Στείλε με να σου φέρω ψωμί κι εφημερίδα
με τα ρέστα δε γουστάρω πια να ζω. ( με ποια ρέστα ζεις ρε φιλαράκι? Γιατί εμείς όταν ήρθαμε να σε ακούσουμε, πληρώσαμε το μπουκάλι όσο το πληρώσαμε και στο Πάριο!!!! οπότε άσε τη κλάψα “ψωμί και εφημερίδα...” προφιτερόλ και cosmopolitan πες καλύτερα)

Μόνη σου το αποφάσισες να γίνω ενικός
και πως στην αγκαλιά σου θα χωράν' μόνο οι καπάτσοι, ( αχου το μωρε... κάνει παραπονάκια...)
μα πριν η απελπισία μου να γίνει πανικός (τί το ΄θελα το έντεχνο , αχ να ήμουν λαϊκός...)
μισή ζωή σου χάρισα, νομίζω είμαστε πάτσι. ( και να με κυνηγούσανε σαράντα παπαράτσι)