Μουντη ατμοσφαιρα, μουντη διαθεση,  στο νου ερχεται η φραση ‘… το κακο  με τους

Αλλους  είναι ότι βρισκονται  ένα ποτο πριν…’ ποση μοναξια φιλε, ποση απογοητευση  ποση εγκαταληψη σε μια αποστροφη…

Βροχη , η πρωτη του καλοκαιριου ,  Gospel  να παιζουν  ρακη και ένα τσιγαρο να καιει στο τασακι,  η εντολη  της τελεταιας εξετασης ηταν σαφης. Να το κοψεις…

Ερχεται στιγμη που ασυναισθητα  κανεις , συνειρμους απολογισμους, ερχονται στιγμες, που μετρας λαθη και σωστα και καπου μεσα σου, νοιωθεις ότι τα σκατωσες.

Και είναι πικρο το συναισθημα…

Κατοχη στην σκεψη κανουν διεξοδοι παραδοξοι.

Μνημες , προσωπα , τραγουδια, στιχοι, αλκοολ, καπνος…

Είναι τοτε που πας πισω από την βιτρινα , πισω από το προσκηνιο, στο ημιφως.

Νοιωθεις την αναγκη καταφυγης στα εγκατα του είναι σου.

Και δεν είναι ουτε αυτό η λυτρωση.

Προσπαθεια ανακαμψης, σανιδα σωτηριας, όχι αποψε.

Αντιγραφω, αληθεια γιατι, κατι που μερες με κυκλωνει, χρονια με στοιχειωνει…

ΜΠΑΛΑΝΤΑ

Στους αδοξους ποιητες των αιωνων

Από  θεους  και ανθρωπους μισημενοι,

Σαν αρχοντες που εξεπεσαν πικροι,

Μαραινονται οι Βερλεν τους απομενει

πλουτος η ριμα  πλουσια  και αργυρη.

Οι  Ουγκο με ‘Τιμωριες’ την τρομερη

Των Ολυμπιων εκδικηση μεθουνε.

 Μα εγω θα γραψω μια λυπητερη

 Μπαλαντα στους ποιητες αδοξοι που ‘ναι.

Αν εζησαν οι Ποε  δυστυχισμενοι,

Και αν οι Μπωντλαιρ εζησαν νεκροι,

η Αθανασια τους είναι χαρισμενη.

Κανενας όμως γεν ανιστορει

Και το ερεβος εσκεπασε βαρυ

τους στιχουργους που αναξια στιχουργουνε.

Μα εγω σαν προσφορα κανω ιερη

Μπαλαντα  στους ποιητες αδοξοι που ‘ναι.

Του κοσμου η καταφρονια τους βαραινει

Κι αυτοι  περνουνε αλυγιστοι  και ωχροι,

Στην τραγικην απατη τους δομενοι

Πως καπου περα η Δοξα καρτερει,

Παρθενα βαθυστοχαστα ιλαρη.

Μα ξεροντας πως ολοι τους ξεχνουνε,

Νοσταλγικα εγω κλαιω τη θλιβερη

Μπαλαντα στους ποιητες αδοξοι που ‘ναι.

Και καποτε οι μελλουμενοι καιροι

«Ποιος αδοξος ποιητης» θελω να πουνε

«την εγραψε μιαν ετσι πενιχρη

Μπαλαντα  στους ποιητες αδοξοι που ‘ ναι»

Κ.Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ.